Να μην παρεξηγηθούμε: Ο Ολυμπιακός δεν ήταν κακή αμυντικά ομάδα και ξαφνικά εξελίχθηκε σε αμυντικό εξολοθρευτή. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές το δείγμα των τεσσάρων αγώνων (δύο στο πρωτάθλημα και δύο στην Ευρωλίγκα) υπό τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε την προσπάθεια να δοθεί έμφαση σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.
Η είσοδος του Ντάρντεν στο rotation των “ερυθρόλευκων” παίζει σημαντικό ρόλο, οι ψηλοί κάνουν δύσκολη την πρόσβαση στη ρακέτα, ενώ τα γκαρντ φροντίζουν να καταστήσουν σαφές στους αντιπάλους πως η πρώτη γραμμή είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Όλα αυτά πάντα με επιφύλαξη, περιμένοντας τη συνέχεια κι ένα ασφαλέστερο δείγμα γραφής.
Αναλύοντας ωστόσο τους αριθμούς που καταγράφει η στατιστική στην άμυνα (αν και ειδικά σ’ αυτόν τον τομέα αδικεί πολύ την ατομική, αλλά και την ομαδική προσπάθεια) στους έξι αγώνες του Ολυμπιακού υπό τον Μίλαν Τόμιτς (τρεις στο πρωτάθλημα και άλλους τόσους στην Ευρωλίγκα), σε σύγκριση με τους αντίστοιχους στους τέσσερις αγώνες με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο στον πάγκο, οδηγούμαστε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Μπορεί αυτοί οι λιγότεροι 1,6 πόντοι παθητικού να μην δείχνουν πολλοί, όμως σκεφτείτε ότι μιλάμε για τέσσερα μόλις ματς. Ο Ολυμπιακός κάνει περισσότερα κλεψίματα, περισσότερα κοψίματα και υποχρεώνει τους αντιπάλους του σε πολύ χαμηλότερο ποσοστό στα δίποντα:
