Σας έλειψα; Να ‘μαι πάλι. Όλο αυτό το διάστημα μάζεψα στοιχεία, που θα “κάψουν” κόσμο και κοσμάκη. Ένα – ένα στην ώρα τους. Το σημαντικό είναι πως συγκέντρωσα όλα όσα ήθελα και θα έχουμε… βαρύ Χειμώνα.
Ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα που “καίει“, που όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν αγγίζει. Έχει τύχει να πάτε να δείτε αγώνα γυναικείου μπάσκετ; Εγώ, “Περαστικός” είμαι, όπου ακούσω μπάλα με σπυριά να πέφτει στο παρκέ μπαίνω, οπότε δεν είναι καν “είδηση” ότι έχω πάει σε ουκ ολίγα παιχνίδια.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι ούτε “πεινασμένος” είμαι, ούτε πάω στα γήπεδα για να δω ωραίες γυναίκες, το μπάσκετ με ενδιαφέρει. Από την άλλη, το ωραίο είναι ωραίο και δεν είναι ντροπή να λέγεται (ή αλλιώς “έχω μάτια και βλέπω…“). Κι επειδή εγώ “Περαστικός” είμαι και δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα, ρωτάω -όταν βρεθώ σε κανένα γήπεδο και παίζουν γυναίκες- “ποια είναι αυτή;“, αν κάποια μου κάνει “κλικ”. Η απάντηση είναι μονότονη. “Άστο αδερφέ, είναι από τις άλλες…“.
Όμως, όταν σε έναν χώρο υπάρχει τόσο έντονα το στοιχείο της ερωτικής επιλογής από γυναίκες προς γυναίκες, έχει κατ’ αρχήν στατιστικό ενδιαφέρον. Αν σε μια γειτονιά της Αθήνας έκαναν όλες οι γυναίκες αυξητική στήθους, δεν μπορεί, κάποιος καλός πωλητής θα ήταν εκεί, ή θα είχαν δίπλα τον πλαστικό χειρουργό που βλέπω στο “Ε Entertainment“. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τυχαία μαζεύτηκαν στη γειτονιά όλες όσες φορούν άδειο Β σουτιέν και θέλουν να το κάνουν γεμάτο C. Έτσι και στο γυναικείο μπάσκετ, δεν μπορεί να μαζεύτηκαν όλες εκείνες που προτιμούν γυναίκες αντί για άντρες.
Είναι ερωτική επιλογή, ή από ένα σημείο και πέρα γίνεται εκμετάλλευση των νέων κοριτσιών που μπαίνουν στον χώρο; Γιατί ακούγονται σημεία και τέρατα. Ότι ομάδες “διοικούνται” στην ουσία από γυναίκες με ξεχωριστά γούστα. Ότι ακόμα και στο παιχνίδι, οι πάσες πηγαίνουν στο έτερο ήμισυ, για να δείξουν πως το ‘χουν σε εκτίμηση. Ότι μια πάσα είναι κάτι σαν ένα φιλάκι.
Και να σου ο Πάνος Μουζουράκης να τραγουδά “Φίλα μ’ ακόμα” και να μπαίνει σφήνα ο Κωστής Μαραβέγιας να ζητά “πιο χαμηλά Λόλα“. Φίλα μ’ ακόμα, πιο χαμηλά Λόλα και πιάστε τοίχο αδέρφια…
Ακόμα και όλα αυτά να συμβαίνουν, παραμένω αδιάφορος. Δεν είμαι ούτε “Περαστικός” από κλειδαρότρυπες. Αν, όμως, παρασύρουν με επιδέξιους τρόπους νέα κορίτσια, άγουρα, ενίοτε και ανήλικα, τότε το θέμα παίρνει άλλη διάσταση. Κι αν δεν είναι μόνο φήμες, αν δεν είναι… λόγια του αέρα, δεν πρέπει όλοι να ψάξουμε να βρούμε τί συμβαίνει;
Όταν γονείς, που έχουν άμεση επαφή με το σπορ, αποτρέπουν τα κορίτσια τους από το γυναικείο μπάσκετ, κάτι τρέχει. Εγώ είπαμε “Περαστικός” είμαι, δεν έχω βιωματική επαφή με το αντικείμενο, δεν γνωρίζω αν όλα όσα λέγονται στις εξέδρες, στους διαδρόμους, στα “πηγαδάκια” έχουν βάση, όμως ξέρω πως αν τα ποσοστά είναι τόσο αυξημένα όσο ακούγεται, επειδή ακόμα δεν έχει διαγνωστεί επιδημική τάση αλλαγής ερωτικών προτιμήσεων στο γυναικείο μπάσκετ, καλό είναι να ασχοληθούν οι αρμόδιοι.
