Το φετινό καλοκαίρι είναι αρκετά περίεργο για τον Παναθηναϊκό. Από την οπτική πως γίνονται (ή έχουν ήδη γίνει) μεγάλες αλλαγές τόσο στην τεχνική ηγεσία όσο και στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας, με τους “πράσινους” να αλλάζουν δέρμα για δεύτερη φορά μέσα σε μία τριετία.
Η απόφαση της διοίκησης να διαφοροποιήσει τον τρόπο λειτουργίας της αναφορικά με τις μεταγραφές δεν… ενθουσίασε τους περισσότερους. Ή για να το πούμε πιο απλά, είχε αρκετούς πολέμιους. Κυρίως αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται πως άλλαξαν οι καιροί και πως ο Παναθηναϊκός οδηγούταν σε αδιέξοδο, αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο.
Πώς; Αν εξακολουθούσε να κοιτάει μόνο το σήμερα, αδιαφορώντας για το αύριο, για το μεθαύριο. Στο ΟΑΚΑ, όμως, άλλαξαν ρότα. Κι αυτό μόνο κέρδος μπορεί να αποφέρει. Ενδεχομένως όχι άμεσα, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους “πράσινους”, οι οποίοι γνωρίζουν τα “συν” και τα “πλην” του νέου project που εφαρμόζουν.
Μόνο που τα “συν” είναι κατά πολύ περισσότερα από τα “πλην” στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δίχως υπερβολή!
Καλύπτει το χάσμα
Ο Παναθηναϊκός είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα έναντι του Ολυμπιακού. Δεν διέθετε γηγενείς που να κάνουν τη διαφορά. Ή που εν πάσει περιπτώσει να μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά τα επόμενα χρόνια.
Οι “ερυθρόλευκοι” στηρίχθηκαν τα τελευταία χρόνια στη “χρυσή γενιά” των 90άρηδων, προσθέτοντας πέρσι το καλοκαίρι ακόμα πιο φρέσκο νέο αίμα με δύο 94άρηδες και έναν 95άρη. Ήτοι, διαθέτουν ως βάση πέντε παίκτες (Βαγγέλης Μάντζαρης, Κώστας Σλούκας, Ιωάννης Παπαπέτρου, Δημήτρης Αγραβάνης, Ανδρέας Χριστοδούλου), στην οποία μπορεί κάποιος να προσθέσει και τους Δημήτρη Κατσίβελη και Βασίλη Καββαδά.
Τι είχε ο Παναθηναϊκός να αντιπαραβάλει σε αυτό; Μόλις δύο. Τους Νίκο Παππά και Βλάντο Γιάνκοβιτς. Συν δύο. Τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Γιώργο Διαμαντάκο.
Βλέποντας λοιπόν πως το ελληνικό στοιχείο αποτελεί την “αχίλλειο πτέρνα” της, ήταν σαφές πως κάθε προσπάθεια δημιουργίας μίας νέας ομάδας θα “χάλαγε” στην απουσία γηγενών παικτών που έχουν προοπτική εξέλιξης μέσα από τον Παναθηναϊκό.
Γι αυτό στο “τριφύλλι” κινήθηκαν με τον πιο έξυπνο τρόπο. Φρόντισαν -με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα- να φέρουν στο ΟΑΚΑ ακόμη δύο παίκτες από την πολλά υποσχόμενη φουρνιά των 97άρηδων (Γιώργος Παπαγιάννης και Αντώνης Κόνιαρης), προσθέτοντας σε αυτούς τον κορυφαίο 98άρη της χώρας (Μιχάλης Λούντζης).
Θέμα οπτικής; Όχι!
Αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο θα φέρουν ως αντίλογο στην όλη προσπάθεια του Παναθηναϊκού το γεγονός πως πρόκειται για άγουρα ταλέντα, που κανείς δεν εγγυάται πως μπορούν να αντέξουν το βάρος της πράσινης φανέλας. Για παιδιά που δεν έχουν παραστάσεις, κι επομένως είναι άγνωστο αν θα καταφέρουν να ενταχθούν στην πρώτη ομάδα.
Ποιος όμως υποχρεώνει αυτά τα παιδιά να αποδείξουν άμεσα (φέτος) πως δίκαια βρίσκονται στον Παναθηναϊκό; Πρόδηλο είναι πως ουδείς εντός της ομάδας πέφτει σε αυτή την παγίδα. Αντίθετα, στο “τριφύλλι” γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τους διαχειριστούν και να τους βγάλουν σιγά σιγά στον αφρό, όντας πρώτα σίγουροι πως δεν θα… “πνιγούν”. Το παράδειγμα των Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Γιώργου Διαμαντάκου είναι άλλωστε πρόσφατο.
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς θα δουλέψει αρκετά με τα παιδιά, θα τους δώσει τις ευκαιρίες που τους αναλογούν (όταν αυτά αποδείξουν πως τις αξίζουν) και ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει (γιατί αυτό είναι δεδομένο βάσει του ταλέντου τους) μια πολύ “γερή βάση” για το μέλλον του. Γιατί πάνω σε αυτά τα παιδιά, θα μπορέσει να “χτίσει” την ομάδα του μέλλοντος.
Στο κάτω κάτω της γραφής, καλύτερα ο Παναθηναϊκός να έχει στο ρόστερ του παιδιά που μπορούν να εξελιχθούν και να αποτελέσουν τη βάση των επόμενων ετών, παρά παίκτες μιας χρήσης που έρχονται απλά για να συμπληρώνουν τη δωδεκάδα ή να βοηθούν στην προπόνηση.
