Aκριβώς… Μητσάρες δεν μας λες, αλλά η συγκυρία ήταν ευτυχής. Μπορεί στα δημοσιογραφικά θεωρεία να μας απαγόρευσε να καθίσουμε, κάποιος που την είδε… Τζόρντι Μπερτομέου (εξουσία πάει να πει), αλλά σε καλό μάς βγήκε.
Γιατί από το σημείο της εξέδρας μεταξύ των φιλάθλων, όπου άρον-άρον καθίσαμε έκανε συμπτωματικά την εμφάνισή του ο τεράστιος Νίκος Γκάλης. Όπως ήταν λογικό, τα φλας των φωτορεπόρτερ, αλλά και τα φλας των… κινητών άστραψαν. Άπαντες ήθελαν να απαθανατίσουν τον κορυφαίο άσσο όλων των εποχών. Όλοι τους ήθελαν να αποτυπώσουν ακόμη μια μεγάλη στιγμή του “Νικ”, ο οποίος αναδείχθηκε το πρωί επί τιμή μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών. Πίσω από τον Γκάλη η ταπεινότητά μας. Πιο δίπλα ο διαιτητής του Τελικού Κυπέλλου ΕΚΑ, Θανάσης Μπούκας.
Περιττό να επιμείνει κανείς στα καμώματα του ανθρώπου… ασφαλείας της εκδήλωσης, η οποία έγινε για ιερό σκοπό (για τα παιδιά της “Ελπίδας”) και ο Γκάλης ήταν η ιστορική αφορμή. Ο άνθρωπος… ασφαλείας κατά τα λοιπά, επέτρεψε την είσοδο σε άλλους, σχετικούς και ασχέτους, να ανέβουν στην σκάλα, που οδηγεί στα επίσημα και στα θεωρεία. Μετά από χρόνια, κι αφού ούτε καν προλάβαμε να επιδείξουμε ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ, έπρεπε να φάμε μια… πόρτα. Έτσι να το χαρούμε.
Και δεν μπήκαμε και στην διαδικασία να εξηγήσουμε στον νεαρό τα καθήκοντά του. Γράψαμε και παραπάνω. Ο ιερός σκοπός της εκδήλωσης δεν άφηνε πολλά περιθώρια και τρίτες σκέψεις. Ό,τι έγινε, έγινε. Και προφανώς το περιστατικό (σταγόνα στον ωκεανό) δεν προσδιορίζει την εξαιρετική φιλοξενία των συνδιοργανωτών (Συλλόγου Ολυμπιονικών και ΣΠΑΚΕ).
Το παράδοξο; Ο υπογράφων έχει και διπλή ιδιότητα, που σχετίζεται με τους συνδιοργανωτές. Εφόσον δεν ανακοινώθηκε όμως ακόμα επίσημα από εκεί που πρέπει, δεν θα το αποκαλύψουμε. Θα είχε γούστο, όμως, για να το μάθει ο νεαρός…
Είπαμε… Σε καλό μάς βγήκε άλλωστε. Προέκυψε η αναμνηστική φωτογραφία της άφιξης Γκάλη…
