Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ο Νίκος Ζαβλανός είχε πει (αν δεν το αποδίδω ακριβώς θαρρώ ότι δεν το αλλοιώνω κατ’ ελάχιστο): “Ανακοινώθηκε η τιμωρία του διαιτητή Τζαφλέρη παρουσία όλων των εκπροσώπων των ομάδων στην κλήρωση της επόμενης αγωνιστικής, δεν ήταν σιωπηρή τιμωρία“.
Υπάρχουν και “σιωπηρές τιμωρίες“; Γιατί, αν δεν υπάρχουν, ποιος ο λόγος που μπήκε στη δημόσια συζήτηση αυτός ο όρος; Αν υπάρχουν, προβλέπονται; Είναι σύννομες; Και ποιον εξυπηρετούν, αυτόν που τις επιβάλλει, ή αυτόν που τις δέχεται (και δεν… διαπομπεύεται, τάχα μου);
Ανέτρεξα στον Κανονισμό Διαιτησίας της ΕΟΚ, όπου μεταξύ άλλων έφτασα στο “κεφάλαιο Γ’“, που είναι καταγεγραμμένο το “Πειθαρχικό Δίκαιο Διαιτητών“. Όσα αναφέρονται εκεί δεν έχουν καμία σχέση με όσα τελικά έχει αποφασισθεί -κι ελπίζω- να γίνονται.
Δεν υπάρχει ποινή αποκλεισμού μίας αγωνιστικής, ούτε δύο. Οι ποινές των διαιτητών είναι ημερολογιακές και πολύ συγκεκριμένες για κάθε είδους παράπτωμα. Γιατί δεν εφαρμόζεται, λοιπόν, το Πειθαρχικό Δίκαιο; Μήπως δεν είναι ανανεωμένος ο Κανονισμός και δεν έχουν περιληφθεί οι… μοντέρνες ποινές; Αν δεν είναι, πότε άλλαξε ο Κανονισμός και δεν πήραμε χαμπάρι;
Ασχολούμαστε γιατί αυτές οι “παράτυπες” (αν ο Κανονισμός που διάβασα ισχύει ως έχει) ποινές όταν είναι σιωπηρές έχουν διπλή ανάγνωση. Προς αυτόν που ενδεχομένως διαμαρτύρεται (γίνονται τέτοια πράγματα;) τα μέλη της ΚΕΔ/ΕΟΚ λένε “να, τον τιμωρήσαμε“, αλλά προς τον άλλον (τον μη διαμαρτυρόμενο, που σπεύδει να διαμαρτυρηθεί για την τιμωρία) κάνουν τους ανήξερους. “Ποια τιμωρία; Πού το άκουσες; Τον ξεκουράζουμε“…
Έτσι οι διαιτητοπατέρες έχουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη, οι διαιτητές τιμωρούνται κατά το δοκούν, χωρίς αυτές οι τιμωρίες να πατούν πάνω σε αρχές δικαίου (σ.σ. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κατ’ ανάγκη άδικες), οι παράγοντες είναι χαρούμενοι που περνάει ο λόγος τους. Επίδειξη δύναμης, ασυλία και τακτικισμός, συνθέτουν τον τρόπο λειτουργίας της ΚΕΔ/ΕΟΚ, η οποία έχει γίνει κράτος εν κράτει.
Με το θέμα θα ασχοληθούμε ενδελεχώς. Αφού δεν ασχολούνται ούτε η υπερκείμενη αρχή (ΕΟΚ) και αφήνει την Κεντρική Επιτροπή να κάνει ό,τι θέλει, αφού δεν ασχολούνται τα συνδικαλιστικά όργανα (ΟΔΚΕ, Σύνδεσμοι) που κατ’ επίφαση προστατεύουν τα μέλη τους από αυθαιρεσίες, αφού δεν ασχολούνται οι παράγοντες, θα ασχοληθούμε εμείς. Κάποιος πρέπει εντέλει να κάνει τη δουλειά του…
