Το τέλος της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας πριν από περίπου δύο δεκαετίες σήμανε τον επίλογο σε μία παγκόσμια μπασκετική δύναμη. Γιατί Σερβία και Κροατία (οι δύο χώρες που ουσιαστικά αποτελούσαν τον πυρήνα της συγκεκριμένης υπερδύναμης) αναγκάστηκαν λόγω των (πολιτικών) εξελίξεων να διαχωριστούν αθλητικά αναζητώντας η κάθε μία τις δικές της ευκαιρίες για διάκριση.
Μέχρις στιγμής, οι “πλάβι” είναι αυτοί που κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό στερέωμα αφήνοντας στη… σκιά τη μισητή “χρβάτσκα“, που μετά τον Ντράζεν Πέτροβιτς δεν έχει καταφέρει να βγάλει κάποιον αθλητή που να αλλάξει τα δεδομένα. Ή καλύτερα… δεν είχε βγάλει αφού ο Ντάριο Σάριτς είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Κροατία στην μετά-Ντράζεν εποχή.
Από την άλλη, η Σερβία ποτέ της δεν είχε έλλειψη ταλέντου και παραγωγής παικτών. Αντίθετα, λειτουργεί ως η ιδανική κοιτίδα “πορτοκαλί” αστέρων εδώ και αρκετά χρόνια, με τον Βασίλιε Μίσιτς να είναι ο τελευταίος (χρονικά) σούπερ σταρ που έχουν “γεννήσει” οι “πλάβι”.
Τι γίνεται λοιπόν όταν οι δύο τους βρίσκονται αντιμέτωποι στο παρκέ; Πανδαισία!
Μπορεί να μην αγωνίζονται στην ίδια θέση, αλλά το να τους βλέπεις να μονομαχούν για το ποιος θα κερδίσει μόνο… θεαματικό μπορεί να είναι. Όπως έγινε στο πρόσφατο παιχνίδι της Τσιμπόνα (του Ντάριο Σάριτς) με τη Μέγκα Βιζούρα (του Βασίλιε Μίσιτς), στο οποίο υπήρξε… παρέλαση σκάουτερ από ομάδες του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκα για τα μάτια τους και μόνο.
Εν τέλει, οι Σέρβοι κέρδισαν με το εντυπωσιακό 102-74, αν και αυτό είχε τη μικρότερη σημασία για όσους (ουδέτερους) βρέθηκαν στο γήπεδο. Κι αυτό γιατί είδαν τον Ντάριο Σάριτς να τελειώνει το παιχνίδι με 19 πόντους, 7 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 36 λεπτά συμμετοχής και τον Βασίλιε Μίσιτς να “απαντά” με 18 πόντους, 8 ασίστ, 4 κλεψίματα και 3 ριμπάουντ.
Πρόδηλο είναι πως η επικείμενη συμμετοχή του στο Ντραφτ του προσεχούς Ιουνίου μόνο… αδιάφορη δεν θα είναι για τις ομάδες του “μαγικού κόσμου”, οι οποίες βλέπουν στο πρόσωπό τους δύο από τα πιο “καυτά” prospects του ευρωπαϊκού μπάσκετ την τελευταία πενταετία. Και όχι άδικα…
