Ένας καλός φίλος της στήλης, ο οποίος πάντα έχει εύστοχο λόγο και άποψη που -ακόμα κι αν διαφωνείς- δεν προσπερνάς, ήρθε σήμερα να προσδώσει μια διαφορετική οπτική γωνία, αναφορικά με τα όρια ηλικίας.
Το προσυπογράφω (μικρή σημασία έχει) κι είμαι σίγουρος πως μέσα από τις γραμμές που θα διαβάσετε, θα βρείτε κι ενδιαφέρουσες σκέψεις, αλλά και… ειδήσεις:
“Στον πολύπαθο διαιτητικό χώρο, δεκαετίες τώρα, κανείς δεν κατάφερε να σκεφτεί χωρίς να κάθεται κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Έτσι και τώρα αναπτύσσεται η μεγάλη συζήτηση του ορίου ηλικίας των διαιτητών.
Δεν λέω, σχεδόν πάντα και σε όλες τις αποχωρήσεις διαιτητών λόγω ηλικίας, υπάρχουν άξια στελέχη που πιθανόν να είχαν την δυνατότητα να προσφέρουν. Για πόσο όμως; Κι αυτού του είδους ο προβληματισμός είναι αυτό που, συνήθως και αρκετοί απ’ όσους σκέπτονται έτσι, λένε: “Κοίτα το δάσος και όχι το δέντρο”.
Δεν έχω διαπιστώσει τα τελευταία 35 χρόνια, να αναπτύσσεται καμία συζήτηση και προβληματισμός για τον τρόπο που αυτό το αναθεματισμένο όριο ηλικίας, προκειμένου να γίνει κάποιος διεθνής διαιτητής, παραμένει… σταθερά σταθερό στα 34 χρόνια.
Παρακολουθώντας, μάλιστα, τους αγώνες U20 και U18 στενοχωριέσαι ακόμη περισσότερο, διακρίνοντας διεθνείς διαιτητές άλλων χωρών, που η ηλικία τους δεν ξεπερνά τα 30 έτη.
Ασχοληθείτε, λοιπόν, όλοι σας με τους 2-3, που σταματούν ετησίως. Όσοι βέβαια από το σώμα των διαιτητών “εφησυχάζουν” από αυτό το μαμακίστικο ενδιαφέρον, ας μην παραπονιούνται για το αύριό τους. Είναι νωρίς ακόμη.
Στη χώρα του “ποτέ”, που μια πρόταση, “να γίνουν τρεις οι διαιτητές στις εθνικές κατηγορίες και να μοιράζονται το διαθέσιμο ποσό”, τη χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε ήρωες, είναι όλα πιθανά. Τόσο πιθανά που αρχίζω να κάνω προετοιμασία για το μεθεπόμενο σεμινάριο της ΟΔΚΕ, μαζί με τον Ρήγα, τον Δουβή, και τον Βιδάλη.
Άσχετα εάν αυτή η πρόταση έγινε σε ανοικτή μηνιαία συγκέντρωση του ΣΕΔΚΑ από νεαρό τότε διαιτητή και μάλιστα πριν τέσσερα χρόνια.
Πόσο Έθνος ανάδελφο είμαστε τελικά“;