Ένα ακόμη Πανελλήνιο πρωτάθλημα νεανίδων πέρασε στην ιστορία, με την κλασική προβολή εκ μέρους της Ομοσπονδίας για μια τελική φάση που έγινε σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο το οποίο έχουμε συνηθίσει σε μεγάλες διοργανώσεις. Χαρούμενα τα σωματεία που πήραν μέρος, οι παίκτριες, οι γονείς.
Προσωπικά δεν αισθάνθηκα ότι είχα κάτι καινούργιο να δω και προτίμησα να παρακολουθήσω κάποιους αγώνες στη ζωντανή μετάδοση στην οθόνη.
Να ξανακάνω την παρατήρηση που βαρέθηκα να κάνω από τότε που ξεκίνησαν οι τελικοί στα Πανελλήνια πρωταθλήματα… επιτέλους πέντε αγώνες σε πέντε μέρες είναι εξοντωτικά για αθλητές. Η ΕΟΚ από πέρυσι για πρώτη φορά έβαλε ρεπό πριν τα ημιτελικά στα αγόρια, ελπίζω να το κάνει και στα κορίτσια του χρόνου.
Είναι αμαρτία να μην γίνεται για μια επί πλέον διανυκτέρευση.
Οι παίκτριες που ξεχώρισαν ήταν σχεδόν αυτές που περιμέναμε συν την κορασίδα Ανδρέου. Άλλωστε και οι κλήσεις τού κοουτς τής εθνικής νεάνιδων, Γιάννη Κτιστάκη δεν είχαν εκπλήξεις. Το πού είμαστε στον Ευρωπαϊκό χώρο σε αυτές τις ηλικίες όπως λέω πάντα, ο καθρέφτης είναι το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η δική μας εθνική συμμετέχει στη Β κατηγορία και έχει στόχο την άνοδο.
Το άλλο ερώτημα είναι ποιες αθλήτριες θα συνεχίσουν τη δουλειά με σκοπό να φτάσουν στις πρώτες ομάδες των γυναικών ειδικά στις εθνικές κατηγορίες. Αυτός νομίζω πως είναι και ο σκοπός αυτών των πρωταθλημάτων.
Σίγουρα οι τίτλοι και οι διακρίσεις όμως δεν πρέπει να είναι το μόνο ζητούμενο αλλά και τί γίνεται μετά από αυτές;
Τελειώνοντας ήθελα να εκφράσω μια μικρή ένσταση. Τί νόημα έχει η χρησιμοποίηση αλλοδαπών παικτριών σε αυτές τίς ηλικίες οι οποίες δεν έχουν γεννηθεί εδώ ή έχουν κάνει το πρώτο δελτίο τους στην Ελλάδα; Γι αυτές τίς περιπτώσεις είχε γίνει η συγκεκριμένη διάταξη.
Η εξαιρετική 15χρονη Σεγκούρα η οποία επιλέχθηκε στην πρώτη πεντάδα, μου έδωσε την εντύπωση ότι παίρνει θέση μίας Ελληνίδας, γεγονός κατά τη γνώμη μου να αποτελεί πολυτέλεια για τα δεδομένα του μπάσκετ γυναικών στη χώρα μας.
Θυμίζω ότι η έλλειψη της στο μπαράζ πρόκρισης, γιατί είχε υποχρεώσεις στις μικρές εθνικές τής Ισπανίας, παραλίγο να στερήσει την πρόκριση στην ομάδα της… και ας είναι καλά ο Ανταίος. Μην μου πει κάποιος ότι ετοιμάζεται για την πρώτη ομάδα, γιατί προφανώς δεν υπάρχει τέτοια νοοτροπία στην Ελλάδα , όπως π.χ. οι Γάλλοι όπου η Λιόν έφερε στα 13 τη Λιθουανή Γιοσίτε, δούλεψαν σε όλους τους τομείς πάνω της και σήμερα στα 17 της είναι μια γυναίκα από τις κορυφαίες.
Θυμίζω τις περιπτώσεις Ποκουσέφσκι, Ράντσα οι οποίοι μόλις τελείωσαν τις υποχρεώσεις στα Πανελλήνια πρωταθλήματα μικρών ηλικιών προσφέροντας τίτλους στις ομάδες τους… χάθηκαν για τη χώρα μας διαλέγοντας το διαβατήριο της πατρίδας τους και δεν τους ξαναείδαμε ποτέ στα μέρη μας.
Μπορεί να έχω άδικο σε μια Ευρώπη που ανοίγουν τα σύνορα… όμως όταν ακούω πως δεν υπάρχουν νέες παίκτριες γι’ αυτό προσφεύγουμε σε τρείς ή τέσσερις ξένες, ενοχλούμαι.
