Ο Παναθηναϊκός κατάφερε σε ένα αγχωτικό παιχνίδι, απέναντι στην Μπολόνια να κερδίσει το ματς και να κερδίσει χρόνο… Χρόνο πολύτιμο, χρόνο ηρεμίας… Η αλήθεια είναι ότι πέρα από χρόνο δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να κρατήσει από αυτό το ματς… Σαφώς κρατάει και τους πόντους της νίκης, αλλά μέχρι εκεί.
Άκουγα και διάβαζα, μετά από τη βαριά ήττα την περασμένη εβδομάδα από τη Φενέρ, πως οι πράσινοι είχαν το πρέπει να κερδίσουν τα δυο παιχνίδια με αντίπαλο την Μπολόνια και τη Βιλερμπάν, που ακολουθούσαν στο ΟΑΚΑ, για να πάνε το ρεκόρ τους στο 4-6… και να ελπίζουν… Να ελπίζουν σε τι δεν έχω κατανοήσει…
Φυσικά και σκοπός καμίας ομάδας και πολύ δε περισσότερο του Παναθηναϊκού δεν είναι να χάνει… Προς Θεού… τουναντίον. Αλλά οι πράσινοι πριν μιλάνε για νίκες, πρέπει να έχουν σαν βασικό μέλημα τους να γίνουν ομάδα, με αρχή, μέση και τέλος. Να μάθει ο ένας τον άλλον, γιατί ακόμα δεν γνωρίζονται διόλου καλά οι περισσότεροι μεταξύ τους.
Στα καλά νέα, οι πράσινοι έπειτα από τις ήττες με Ρεάλ, Μονακό και Παρτιζάν, που κρίθηκαν στο καλάθι, κατάφεραν να κερδίσουν ένα κλειστό παιχνίδι. Δεν έδειξαν ακριβώς να έχουν το know how, πως να κερδίζουν κλειστά ματς, ειδικών καταστάσεων που κρίνονται και στη μία λεπτομέρεια. Αυτό συνήθως είναι προνόμιο, ομάδων που ψάχνουν τις λεπτομέρειες και έχουν λύσει προ πολλού άλλα βασικά αγωνιστικά θέματα.
Και για αυτό επιμένω ότι ο Παναθηναϊκός, κέρδισε χρόνο, κάτι που είναι σημαντικό, αλλά δεν πρέπει να ξεγελαστεί, αφού μπορεί να βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων στο επόμενο ματς και να προσγειωθεί και πάλι ανώμαλα.
Έχω γράψει αρκετές φορές, ότι η καλύτερη φετινή μεταγραφή του Παναθηναϊκού είναι ο Ντέρικ Ουίλιαμς. Αρκετοί θα μιλήσουν για τον Μπέικον, ο οποίος είναι υπερκλασάτος παίκτης, αλλά δεν νομίζω ότι μέσα στη σεζόν θα καταφέρει να ξεπεράσει την επιρροή που έχει ο Ουίλιαμς στο παιχνίδι των πρασίνων. Το θέμα είναι ωστόσο, ότι δεν μπορεί να βγει η χρονιά με τον Αμερικανό να παίζει 30λεπτά και 35λεπτά σε αυτό τον ρυθμό.
Δεν γνωρίζω εάν οι πράσινοι έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια να βρουν έναν ακόμα παίκτη στο «4», αλλά είναι δεδομένο ότι μάλλον έχουν εγκαταλείψει την ιδέα να δώσουν χρόνο σε παιδιά που μπορούν να παίξουν τη θέση. Η χρονιά δεν θα βγει έτσι, η αλχημείες δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και πρέπει και εδώ να βρεθεί μία λύση και ένα σταθερό πλάνο.
Για το αγωνιστικό κομμάτι και το αμιγώς μπασκετικό, δεν μπορούμε να γράψουμε ύμνους για το σημερινό ματς. Είναι από τα παιχνίδια εκείνα, που το δημοσιογραφικό κλισέ επιτάσσει να γράψεις για το πάθος και την ψυχή, αφού μπασκετικά δεν είδαμε και πολλά πράγματα.
Για να μην γελιόμαστε, η Μπολόνια έδειχνε περισσότερο πειθαρχημένη ομάδα, περισσότερο ομάδα που γνώριζε και προσπαθούσε να επιβάλλει τα θέλω της μέσα στο παρκέ, που το πάλεψε στην άμυνα και ήταν σαφώς πιο οργανωμένη και με καλύτερη κυκλοφορία και πλάνο στην επίθεση.
Και θα αναρωτηθεί κάποιος, μα γιατί δεν κέρδισε τότε. Ε ατύχησε, να έχει απέναντι της τον Ουίλιαμς και τον Ουόλτερς αλλά και τον Λι, με τον τελευταίο να δίνει ενέργεια στην άμυνα.
Αμυντικά ο Παναθηναϊκός, δεν ήταν κακός, την έκανε τη δουλειά του και μάλιστα σε ικανοποιητικό επίπεδο. Ακόμα και στην πρώτη περίοδο που βρέθηκε να κυνηγάει με μεγάλες διαφορές, οι πράσινοι ήταν αξιοπρεπείς και κάτι παραπάνω αμυντικά.
Για την επίθεση σίγουρα δεν μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι. Ούτε για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τις σύνθετες άμυνες του Σκαριόλο και τις άμυνες χώρου, αλλά ούτε για τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησαν στο 5 εναντίον 5. Τόσο στατική ομάδα επιθετικά, σε επίπεδο Ευρωλίγκα, είχα να δω καιρό. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κινδύνεψε στο 1/3 σχεδόν των επιθέσεων του, να του μείνει η μπάλα στα χέρια και άλλες τόσες επιθέσεις του, ήταν πραγματικά «σκοτωμένες».
Καμία κυκλοφορία, καμία έμπνευση, καμία βελτίωση σε σχέση με το παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης. Με την σημερινή του εικόνα ο Παναθηναϊκός, εάν έπαιζε και πάλι με αντίπαλο ομάδα σαν τη Φενέρ και πάλι με 20+ πόντους θα γνώριζε την ήττα. Είναι φανερό ότι υπάρχει άγχος και πίεση, είναι δεδομένο όμως ότι σε μία ομάδα σαν τους πράσινους κανείς δεν μπορεί να είναι χαλαρός.
Πίστωση χρόνου δεν υπάρχει. Ο κόσμος, μπορεί να χάρηκε με τη νίκη και δίκαια, αλλά δεν νομίζω ότι ξεγελάστηκε με την εικόνα. Και ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει μία καλύτερη εικόνα στο επόμενο παιχνίδι του με αντίπαλο τους Γάλλους και ειδικά στην επίθεση, ειδάλλως…