Την δική του προσπάθεια κάνει ο Αθηναϊκός τα τελευταία χρόνια στις κατηγορίες της ΕΣΚΑ και από τα πιο χαμηλά στρώματα επιχειρεί, σταδιακά, να βρεθεί… εκεί που ήταν μέχρι πριν μερικά χρόνια. Στην Γ’ Εθνική. Χωρίς πάντως αυτό να αποτελεί αυτοσκοπό και να δημιουργεί έξτρα πίεση στο σωματείο.
Ο Απόστολος Χατζηγιαννακός, τεχνικός των «Λόρδων» του Βύρωνα και παλιός παίκτης της ομάδας, μίλησε στην ΕΣΚΑ και μέσω της συνέντευξής του, ανέλυσε πολλά κι ενδιαφέροντα ζητήματα. Ο ίδιος βέβαια, ενώνει το χτες με το σήμερα της ομάδας.
Η «παλιοπαρέα» των (μετέπειτα προπονητών) Σάββα Συμεωνίδη, Ηλία Παπαθεοδώρου και Απόστολου Χατζηγιαννακού, έχοντας, για κόουτς τον -νεαρό τότε- Λευτέρη Καλογήρου κι επίσης στο ρόστερ, ανά περιόδους, τούς Γούμενο, Κακομανώλη, Ντουμάνη κ. ά., άφησε παρακαταθήκη στην επόμενη γενιά των «Αθηναϊκών». Συνδετικός κρίκος, μεταξύ άλλων, ο πολύπειρος σμολ φόργουορντ, Θανάσης Κοκαλιάς, συνοδοιπόροι με τον Χατζηγιαννακό πριν 25 χρόνια, παίκτης του και στην σημερινή ομάδα! Το «κεφάλαιο Αθηναϊκός» έχει από μόνο του μπόλικα στόρι…
-Κόουτς, ανεξαρτήτως τελικής έκβασης της σεζόν (κατάταξη κλπ), πώς κρίνετε την χρονιά για την ομάδα σας;
«Η φετινή χρονιά κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη, ο αρχικός στόχος ήταν να μείνουμε στην κατηγορία και τρεις αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, φτάσαμε να διεκδικούμε την είσοδό μας στα μπαράζ ανόδου».
-Είναι ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα η Α’ ΕΣΚΑ Ανδρών; Η βαθμολογία «λέει» την αλήθεια; Μπορούμε να συγκρίνουμε με άλλες κατηγορίες, μιας και γνωρίζετε τις καταστάσεις;
«Σε σχέση με άλλες χρονιές το επίπεδο είναι ίσως χαμηλότερο (λόγω και των δυσκολιών της τελευταίας διετίας), όμως ο ανταγωνισμος είναι υψηλός με δυνατές και πολύ ενδιαφέρουσες αναμετρήσεις μεταξύ των ομάδων. Η βαθμολογία σε γενικές γραμμές ανταποκρίνεται στην δυναμικότητα των ομάδων, πιστεύω όμως ότι οι διαφορές είναι μικρές, όπως φαίνεται και από αρκετά αποτελέσματα που μόνο “εκπλήξεις” δεν μπορούν να θεωρηθούν. Η Α’ ΕΣΚΑ Ανδρών είναι ο προθάλαμος των Εθνικών κατηγοριών και θα έλεγα ότι και σε επίπεδο μπάσκετ αλλά και σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας των ομάδων είναι πιο κοντά στην Γ΄Εθνική».
-Πως καταφέρνουν οι ομάδες, εν προκειμένω εσείς, να ανταποκρίνεστε στα καθήκοντά σας, βαδίζοντας σε επαγγελματικά πρότυπα, αλλά με το πρόσημο του ερασιτεχνικού αθλητισμού; Πώς συνδυάζονται όλα αυτά, μαζί με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις;
«Θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται και το “κλειδί της επιτυχίας”, μιλώντας για συλλόγους της δικης μας δυναμικής. Το πώς θα δημιουργήσεις δηλαδή συνθήκες, κλίμα, σχέσεις, έτσι ώστε να έχεις τους παίκτες σου όσο το δυνατόν περισσότερο στο γήπεδο, χωρίς το βάρος της υποχρέωσης. Αφού σε πολλές περιπτώσεις οι αμοιβές των παικτών όχι μόνο είναι μηδενικές, αλλά έρχονται για προπόνηση κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα μετά από τις καθημερινές επαγγελματικές τους υποχρεώσεις».
-Εχετε κοουτσάρει και άλλες ομάδες και σημαντικές στον μπασκετικό χάρτη, με ειδικό βάρος (Νήαρ Ηστ, Αιγάλεω). Η πίεση είναι παντού η ίδια ή αλλάζει, αναλόγως την χρονιά, την φανέλα, τους στόχους κλπ;
«Σίγουρα η ιστορία, το όνομα, ο κόσμος μιας ομάδας δημιουργούν άλλες προσδοκίες και η πίεση είναι μεγαλύτερη. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν υψηλά μπάτζετ και μεγαλεπήβολοι στόχοι. Παρ’ όλα αυτά όμως, ακόμα και σε χαμηλότερο επίπεδο, το άγχος υπάρχει, όσο πιο σοβαρά δουλεύεις, τόσο περισσότερο σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, το μπάσκετ γίνεται σημαντικό κομμάτι της ζωής σου με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό».
-Ο Αθηναϊκός σκέφτεται ήδη την επόμενη σεζόν, κάνει πλάνα και σχέδια για τη νέα χρονιά; Υπάρχει η σκέψη να μπορέσει να βρεθεί η ομάδα στις εθνικές κατηγορίες;
«Δικαίωμα στο όνειρο έχουμε όλοι, πόσο μάλλον όταν παίζεις καλά, κερδίζεις και διεκδικείς πράγματα. Αντικειμενικά όμως, με τις παρούσες συνθήκες δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο σύλλογος μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις (οικονομικές κυρίως) της παραπάνω κατηγορίας. Στο σημείο αυτό, να πω ένα ευχαριστώ στους συνεργάτες μου για την δουλειά που γίνεται και στον Ανδρέα Αγγελινά και σε όλο το σταφ και στους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο σωματείο και στηρίζουν την προσπάθεια».
-Ως σημαντική ποδοσφαιρική ομάδα του παρελθόντος ο Αθηναϊκός κουβαλά και στο… μπάσκετ την ιστορία του συλλόγου ή το σωματείο χαράζει αυτόνομα τον δικό του δρόμο; Συζητάτε με φίλους της ομάδας για τις παλιές στιγμές, για το αύριο; Μπορεί να υπάρξει περαιτέρω συσπείρωση;
«Ο Αθηναϊκός έπαιζε στην υψηλότερη κατηγορία στην ιστορία του (Γ΄Εθνική) την εποχή που το ποδοσφαιρικό τμήμα έπαιζε με την Μάντσεστερ στην Ευρώπη και είχε αξιόλογη πορεία στην Α΄Εθνική και πέρα από αυτό υπήρχε και το χάντμπολ του Αθηναϊκού, που ήταν Α1. Μοιραία λοιπόν, δεν ήμασταν στο προσκήνιο, γράψαμε όμως και γράφουμε την δική μας ιστορία με πολλές επιτυχίες και ανόδους, με πρωταγωνιστές σημαντικούς διοικητικούς παράγοντες, επιτυχημένους προπονητές και πολύ αξιόλογους παίκτες.
Έφορος στην ανδρική ομάδα τώρα είναι μια παλιά δόξα του Αθηναϊκού, πολύ καλός φίλος και πρώην συμπαίκτης (αγωνίστηκε και στην μεγάλη ομάδα των Αμπελοκήπων του Γιώργου Καλαφατάκη) ο Κώστας Παρασκευόπουλος, ο οποίος λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος που ενώνει το παρελθόν με το σήμερα και ήδη έχουν γίνει κινήσεις ώστε να έρθουν κοντά στην ομάδα κι άλλα παιδιά που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την ιστορία του Αθηναϊκού. Επίσης εδώ θα ήθελα να αναφέρω την πολύ μεγάλη και πολύπλευρη προσφορά στον σύλλογο, του Θανάση Κοκκαλιά, τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι (ναι παίζει ακόμα!), όσο και στην γενικότερη λειτουργία της ομάδας».
-Η «κόντρα» με ομάδες της γειτονιάς, της περιοχής, βοηθά στο να ανεβαίνει το επίπεδο; Οι υποδομές είναι η αρχή για καθετί; Μην ξεχνάμε πως ο σύλλογος παλιά είχε μεγάλες επιτυχίες και στις Γυναίκες. Βλέπουμε τα δεδομένα να διαφοροποιούνται. Είναι πιο δύσκολο να κρατηθείς ψηλά από το να φτάσεις;
«Προσωπικά, βιώνω αυτή την κόντρα μόνο σαν το ιδιαίτερο χρώμα που μπορεί να έχουν κάποια τοπικά ντέρμπι, αν τύχει και βρεθούμε στην ίδια κατηγορία. Οι σχέσεις μας από κει και πέρα είναι πολύ καλές και νομίζω ότι από μια αρμονική συνύπαρξη βγαίνουν κερδισμένοι όλοι. Η μεγάλη ανάγκη εξασφάλισης οικονομικών πόρων και κυρίως η παραγωγή παικτών μέσα από το ίδιο το σωματείο, πλέον, καθιστούν μονόδρομο την σωστή λειτουργία και ανάπτυξη των ακαδημιών, τουλάχιστον για ένα “μικρό” σωματείο όπως ο Αθηναϊκός.
Ο κύκλος των επιτυχιών για το Γυναικείο τμήμα δυστυχώς έκλεισε. Ήταν μεγάλος και έκανε περήφανους πολλούς ανθρώπους στον Βύρωνα. Οι απαιτήσεις για να διατηρηθείς στο πιο ψηλό επίπεδο είναι υπερβολικές και δυσανάλογες με τα δεδομένα της εποχής μας. Αρα, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, όσο περισσότερο “μεγαλώνω” τις βάσεις μου (ακαδημίες -υποδομές, κλιμάκια) τόσο πιο ισχυρός γίνομαι».
-Χειρότερο ματς ως παίκτης που θέλετε να ξεχάσετε και επίσης ως προπονητής. Αντίστοιχα, το καλύτερο παιχνίδι, η πιο μεγάλη στιγμή, προπονητικά και ως παίκτης;
«Ως παίκτης, το χειρότερο ματς είναι αυτό του σοβαρού τραυματισμού μου την σεζόν 1994-95 με αντίπαλο την Μεσόγειο Ηλιούπολης, τότε. Και το καλύτερο ή μάλλον η καλύτερη στιγμή είναι κατά την επάνοδό μου από αυτό τον τραυματισμό, όταν ο κόουτς, Λευτέρης Καλογήρου, μού έκανε νόημα να σηκωθώ από τον πάγκο για να παίξω. Ως προπονητής θα ήθελα να ξεχάσω όλα αυτά τα παιχνίδια που δεν μπόρεσα να βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσει και σαν καλύτερη ανάμνηση μένει η νίκη ανόδου (ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΦΙΛΟΘΕΗ 49-47) από τη Δ΄στη Γ΄ ΕΣΚΑ τη σεζόν 2017-2018. Μικρές κατηγορίες, αλλά πολύ έντονα συναισθήματα, γιατί ο σύλλογος άφηνε πίσω του την κακή πορεία των τελευταίων χρόνων και ξεκινούσε μια νέα εποχή με την πολύτιμη συμβολή του Σπύρου του Κάτσενου και του Παναγιώτη του Χατζηελευθερίου, στα διοικητικά και την ευθύνη των Ακαδημιών, αντίστοιχα».
