Μετά την νίκη στο Μιλάνο ο Παναθηναϊκός έχασε -σχετικά εύκολα- από την Ζαλγκίρις και επέστρεψε στην ωμή πραγματικότητα που λέει ότι ΚΑΘΕ παιχνίδι του στην Ευρωλίγκα φέτος θα είναι το λιγότερο ντέρμπι, με τις πιθανότητες να φεύγει νικητής να είναι -σχεδόν- πάντα λιγότερες από αυτές του να φεύγει ηττημένος.
Η Λιθουανική ομάδα πραγματοποίησε μια τρομακτική εμφάνιση από την περιφέρεια, με τα ποσοστά της στα τρίποντα να φτάνουν το 65% στο τέλος του αγώνα με 13/20. Και μπορεί η ομάδα του Σίλερ να είναι η δεύτερη καλύτερη στα σουτ από τα 6.75 στην διοργάνωση, ωστόσο οι 15 περισσότερες ποσοστιαίες μονάδες από τον μέσο όρο της (40,86%) δημιουργούν ερωτηματικά.
Όπως αναφέρει και ο τίτλος τα ερωτηματικά αφορούν την περιφερειακή άμυνα του Παναθηναϊκού, με την αναζήτηση να ξεκινάει από το γεγονός ότι οι «πράσινοι» δεν είναι η πρώτη φορά φέτος που δέχονται τόσα πολλά τρίποντα.
Συγκεκριμένα, ο Παναθηναϊκός – ή μάλλον οι αντίπαλοι του – κατέχουν την κορυφαία επίδοση σε ποσοστό τριπόντων στην διοργάνωση (το 70,83% της Βιλερμπάν την περασμένη εβδομάδα) , την τρίτη καλύτερη (το σημερινό ποσοστό της Ζαλγκίρις) , αλλά και την 8η κορυφαία επίδοση στον συγκεκριμένο στατιστικό τομέα (το 54% της Βαλένθια).
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο τρομερό ποσοστό της τάξης του 41,32% που σκοράρουν οι αντίπαλοι του Τριφυλλιού από την περιφέρεια, ποσοστό καλύτερο μόνο από αυτό της ουραγού της βαθμολογίας, Χίμκι, η οποία δέχεται τρίποντα με ποσοστό 42,01%.
Που οφείλονται όμως αυτές οι τρομερές επιδόσεις των αντιπάλων των «πρασίνων» στο μακρινό σουτ; H απάντηση φυσικά και είναι μια και απλή: Στην κακή περιφερειακή άμυνα των παικτών του Γιώργου Βόβορα!
Και υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που οδηγούν σε αυτό το -κακό – αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση των γκαρντ – και όσων είναι επικίνδυνοι από μακριά – για τον Παναθηναϊκό.
Το βασικό είναι η αδυναμία της πλειονότητας των γκαρντ της ελληνικής ομάδας σε αυτό το κομμάτι. Μπορεί ο Νέντοβιτς να είναι ο ηγέτης του «τριφυλλιού» επιθετικά, ωστόσο στην άμυνα δεν είναι ούτε καν άνω του μετρίου, έχοντας αδυναμία στις αλλαγές αλλά και στο «κυνήγι» του προσωπικού του αντιπάλου. Το ίδιο ισχύει και για τον Φόστερ.
Ναι, θα πει κανείς, αλλά υπάρχουν και οι πολλού καλοί αμυντικοί Σαντ Ρος, Παπαπέτρου και Μποχωρίδης. Και εδώ έρχεται η δεύτερη αιτία της «αρρώστιας» του φετινού Παναθηναϊκού, που δεν είναι άλλη από την προσήλωση στο ριμπάουντ (κομμάτι στο οποίο είναι πολύ καλή η ομάδα του Γιώργου Βόβορα).
Για να έρθει η υπεροχή στα ριμπάουντ για το «τριφύλλι» στο κομμάτι της άμυνας, χρειάζεται βοήθεια ΚΑΙ από τους περιφερειακούς, οι οποίοι με τα καλά box out τους δίνουν την δυνατότητα στους Παπαγιάννη και Μήτογλου να μαζεύουν τα «σκουπίδια» με μεγαλύτερη ευκολία.
Στο Μιλάνο οι γηπεδούχοι είχαν μόλις 4 στα 15 τρίποντα, με τον Παναθηναϊκό να μαζεύει 24 αμυντικά ριμπάουντ, και να παίρνει την νίκη. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στην αναμέτρηση κόντρα στην Εφές όπου οι Πράσινοι είχαν 25 αμυντικά ριμπάουντ με τους Τούρκους να έχουν 8/22 τρίποντα.
Δηλαδή, ο φετινός Παναθηναϊκός εξαρτάται αποκλειστικά από τα ποσοστά των αντιπάλων του από την περιφέρεια. Αν αυτά είναι άνω του μετρίου, τότε χάνει με το… καλημέρα, αν όχι έχει παραπάνω επιθέσεις από τα ριμπάουντ του και διεκδικεί τα παιχνίδια μέχρι το τέλος.
Συμπέρασμα: Aν o Παναθηναϊκός καταφέρει να βελτιωθεί στην άμυνα στα σουτ τριών πόντων – χωρίς να χάσει πόντους στο κομμάτι των ριμπάουντ – τότε μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Μέχρι τότες όμως, θα κουβαλάει την φετινή του «αρρώστια» και θα κάνει το… σταυρό του να είναι άστοχοι οι εκάστοτε… Γκριγκόνιδες των αντιπάλων του.
