Σώθηκαν οι δικαιολογίες, τέλειωσαν τα άλλοθι, φτάσαμε στο… «δεν πάει άλλο». Ο Παναθηναϊκός είναι αδιόρθωτoς, χάνει με κατεβασμένα χέρια, δεν δείχνει διάθεση να παλέψει. Γιατί το μπάσκετ δεν είναι καλάθια, δεν είναι ασίστ, είναι πρώτα και πάνω απ’ όλες ΑΜΥΝΑ. Και στις αμυντικές τους υποχρεώσεις οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα δείχνουν την απόλυτη αδιαφορία.
Η επίθεση είναι θέμα ταλέντου κι η άμυνα θέμα διάθεσης. ΝΑΙ, διδάσκεται κι ενδεχομένως να μην γίνονται πάντα οι καλύτερες των επιλογών, αλλά διάολε δεν μπορεί όλα τα σουτ να είναι ελεύθερα. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού μοιάζουν να τηρούν… αποστάσεις ασφαλείας από τους αντιπάλους τους, όταν βρίσκονται στο πίσω μέρος του γηπέδου και να ιδρώνουν μόνο όταν πρόκειται να καταγράψουν νούμερα στη στατιστική τους.
Το σημειώσαμε και μετά την ήττα από τη Βαλένθια. Στα ματς που είχε ηττηθεί το «τριφύλλι» μέσος όρος ήταν 87.8 πόντοι. Στη χώρα των Βάσκων το κοντέρ σταμάτησε στους 93. Όταν δέχεσαι 95 από τη Βαλένθια κι 93 από την Μπασκόνια σε μία εβδομάδα, δεν ψάχνεις για το χαμένο αμυντικό σου DNA, αλλά για το… τηλέφωνο του οδηγού του πούλμαν, μπας και συνεφέρεις τους αδιάφορους παίκτες.
Είναι πρόδηλο ότι δεν υπάρχει… πίεση. Κάποιοι ενδεχομένως δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι αυτά τα μικρά χρυσά αστεράκια, περιμετρικά του σήματος της φανέλας. Άλλοι ίσως δεν αντέχουν το βάρος της. Κανείς δεν ζήτησε να φέρουν το… έβδομο, όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η μείωση του μπάτζετ έχει επιπτώσεις, αλλά παλέψτε που να πάρει. Να χάσετε, αλλά να σας νιώσουν οι αντίπαλοι.
Έβλεπα τον αγώνα και σκεφτόμουν ότι μόνο σε παιχνίδι All Star Game μπορεί να ένιωσαν λιγότερη πίεση ο Βιντόζα, ο Χένρι κι οι υπόλοιποι. Μιλάμε για αμυντική τηλεργασία, για προκλητική άρνηση να το κυνηγήσουν, μέσω της άμυνας. Όχι πως στην επίθεση δεν χάνεται η μπάλα, καθένας νιώθει «ζεστός», όλοι έγιναν… σουτέρηδες, μια πάσα και γιούρια. Αλλά εκεί κανείς δεν μπορεί να μιλήσει. Το ταλέντο πληρώνεται, το πάθος όχι.
Είναι πρόδηλο ότι δεν υπάρχει… πίεση. Οι φωνές του Βόβορα δεν πιάνουν τόπο, λείπει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που θα τους είχε… εκθέσει (θυμηθείτε το δημόσιο κράξιμο στον Τζέιμς), λείπει κι ο κόσμος. Γιατί στο δεύτερο ελεύθερο σουτ, η μουρμούρα στο «Νίκος Γκάλης» θα ήταν τέτοια, που θα σκέφτονταν κάθε παίκτης να… χάσει τον αντίπαλό του. Πάνω απ’ όλα λείπει η συναίσθηση της ευθύνης.
Αντί επιλόγου: Ο Γιώργος Παπαγιάννης είναι απολαυστικός. Ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο Παναθηναϊκός. Ο Μακ από αγώνα σε αγώνα δείχνει ολοένα και λιγότερο πόιντ γκαρντ. Κατά τα λοιπά, αλλάζω σημαίνει προοδεύω. Κι ο Γιώργος Βόβορας πρέπει άμεσα να δείξει (ακόμα και δια της αποπομπής ενός ξένου) ότι είναι το αφεντικό, για να μην γίνει… Ιφιγένεια.
