Η αλήθεια είναι πως δύσκολα βρίσκεις σε υψηλό επίπεδο πόιντ γκαρντ, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα καλός στα οργανωτικά και στα εκτελεστικά του καθήκοντα, αλλά η ιστορία με τον Παναθηναϊκό είναι… παροιμιώδης. Λες κι έχουν βάλει στοίχημα, λες κι έχουν κάνει τάμα, να έχουν στη βασική τους πεντάδα έναν… άσουτο άσο οι «πράσινοι». Κι αυτό, ενδεχομένως, τους στοιχειώνει. Σε κάθε περίπτωση, διευκολύνει το έργο των αντιπάλων.
Ίσως χρειάζεται να γυρίσουμε στην εποχή του Δημήτρη Διαμαντίδη, για να αναζητήσουμε την τελευταία φορά, που ο αντίπαλος περιφερειακός δεν είχε την πολυτέλεια να περνά κάτω (under) από το σκριν του αντιπάλου, σε κάθε pick&roll, που έστηνε ο πόιντ γκαρντ του «τριφυλλιού».
Ο Καλάθης έκανε σχεδόν τα πάντα σωστά, εκτός από το να εκτελεί έξω από την περίμετρο, γι’ αυτό κι η οδηγία ήταν να του δίνουν το σουτ, να τον μαρκάρουν από απόσταση ενός μέτρου. Ακόμα πιο εύκολο είναι το έργο της αντίπαλης άμυνας, τώρα που το κουμάντο στον Παναθηναϊκό κάνει ο Σαντ-Ρος. Το ένα μέτρο είναι η μικρότερη απόσταση, που μπορεί να συναντήσει κανείς τον προσωπικό του… φρουρό.
Οι δύο παίκτες μοιάζουν σε πολλά σημεία του παιχνιδιού τους. Καλοί αμυντικοί, παίκτες ομάδας, με τον Καλάθη να είναι πραγματικός πλέι μέικερ και τον Κουβανό κατά συνθήκη. Θα μπορούσε -ενδεχομένως καθ’ υπερβολή- να γράψει κανείς ότι ο Σαντ-Ρος είναι ο… Καλάθης των φτωχών. Κι η στατιστική του είναι ακόμα πιο φτωχή, καθώς σπάνια καταγράφει τις καλές αμυντικές πρακτικές, εκεί όπου ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ και της ΤΣΣΚΑ διεκδικεί καλύτερο βαθμό από τον πρώην «πράσινο» και νυν «μπλαουγκράνα» σταρ.
Θα ήταν έως κι αδιάφορη η συγκεκριμένη σύγκριση κι αναφορά, αν ο Παναθηναϊκός δεν έμοιαζε εγκλωβισμένος σε αυτό το δεδομένο. Απέναντι (και) στην ΤΣΣΚΑ η ομάδα του Βόβορα πάλεψε, κανείς δεν μπορεί να την ψέξει για το αποτέλεσμα, ο βαθμός επιθυμίας για τη νίκη είναι πολύ υψηλός. Εντάξει, ο Ιτούδης είχε γεμάτο οπλοστάσιο, γι’ αυτό κι άλλαζε διαρκώς εικόνες, πεντάδες, μετέφερε το βάρος του παιχνιδιού πότε στο «ζωγραφιστό» με δίδυμους πύργους και πότε στην περιφέρεια με τρεις κοντούς.
Ακολούθησε όσο μπορούσε ο Βόβορας. Πιθανόν, βλέποντας το βίντεο, να σκεφτεί ότι μπορούσε να χτυπήσει το δίδυμο των ψηλών με close out επιθέσεις από το «4», ώστε να τον βγάλει από την περιοχή άνεσης, όμως δεν χάθηκε εκεί η μάχη. Όταν η άμυνα σε αυτό το επίπεδο έχει την πολυτέλεια να κυνηγά τέσσερις σε σετ παιχνίδι και να αφήνει έναν ελεύθερο χακάροντας τον, το έργο του αντίπαλου προπονητή γίνεται εύκολο.
Αλίμονο, μην θεωρήσει κανείς ότι χρεώνουμε κάτι στον Σαντ-Ρος. Πρέπει να αντιληφθεί πως δεν παίρνεις ό,τι σου δίνει η αντίπαλη άμυνα, γιατί τότε παίζεις στον ρυθμό της, αλλά αυτό θα το βρει. Μπορεί να κάνει πολλά και σπουδαία πράγματα, όμως δεν είναι άσος, δεν μπορεί να έχει αυτός την μπάλα στα χέρια και να οργανώνει, δεν μπορεί ο Κουβανός να στήνει τα pick&roll, γιατί είναι πανεύκολο να τα αντιμετωπίσει η άμυνα.
Ο Σέλβιν Μακ είναι το ακριβώς αντίθετο, ένας παίκτης που χτίζει το παιχνίδι του από το σκοράρισμα, που έχει ευχέρεια στο σουτ και που δεν είναι… εφεύρεση πόιντ γκαρντ. Κι η παρουσία του θα διορθώσει μια σειρά από ανορθογραφίες, οι οποίες δημιουργούνται από την απουσία πόιντ γκαρντ.
