Κάποτε, ένας άνθρωπος που ξέρει λίγο μπάσκετ, αλλά έχει καντάρια αθλητικής παιδείας, είχε πει στον Γιώργο Σαλονίκη: «Μεγάλες ομάδες είναι αυτές που αντέχουν τις μεγάλες τιμωρίες». Θα συμπλήρωνε η ταπεινότητά μου: Μεγάλες ομάδες είναι αυτές που προκαλούν μεγάλες επαναστάσεις, που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας. Κι ο Ολυμπιακός αυτό καλείται να κάνει.
Ποιος είναι ο στόχος; Το έγραψα χθες, ενδεχομένως θα το γράψω κι αύριο, μέχρι να γίνει βιωματική αντίληψη για τον καθένα (είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί): Να πέσει το κατεστημένο του ελληνικού μπάσκετ, να ξηλωθεί όλο το σύστημα Βασιλακόπουλου. Όχι για να έχει καλύτερες διαιτησίες, αυτό -προσωπικά- μ’ αφήνει εντελώς αδιάφορο. Για να υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία και να μην διαφεντεύουν τις τύχες του μπάσκετ άνθρωποι που καλά καλά δεν τους γνωρίζει το μπασκετικό κοινό.
Η πρώτη αντίδραση ήταν «μίκρυνε τον Ολυμπιακό η απόφαση να αποχωρήσει από το ντέρμπι». Μόνο που ο κόσμος του Ολυμπιακού την υποδέχθηκε με ενθουσιασμό. Τολμώ να γράψω με ενθουσιασμό που ΔΕΝ έδειξε ούτε μετά την Κωνσταντινούπολη (το 2012), ούτε μετά το Λονδίνο (το 2013). Πρώτη φορά η διοίκηση του τμήματος μπάσκετ απέκτησε τέτοια επαφή με τον πυρήνα του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Καραϊσκάκη ήταν θέμα συζήτησης τα τεκταινόμενα στο μπάσκετ, ενώ συνήθως συνέβαινε το αντίθετο στο ΣΕΦ.
Δεν έπιασε η… νουθεσία και περάσαμε στις… απειλές. Θα τιμωρηθεί με βαριά καμπάνα, θα υποβιβαστεί, θα αποβληθεί από το πρωτάθλημα, θα τον διώξουν από την Ευρωλίγκα. Μόνο ότι θα βγάλουν τα νύχια του Σπανούλη, ότι θα απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα του Παπανικολάου, ότι ο Μπόγρης θα υποχρεούται να πηγαίνει κάθε Δευτέρα στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς του κι ότι θα απαχθεί ο Πρίντεζης δεν έγραψαν.
Όποιος νομίζει ότι το σύστημα Βασιλακόπουλου θα παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά κάνει λάθος. Θα επιχειρήσει επίδειξη δύναμης, θα χρησιμοποιήσει την εξουσία, σ’ ένα παιχνίδι που θα αναδείξει ποιος είναι πραγματικά μεγάλος. Κι εδώ ταιριάζουν τα λόγια ενός Κύπριου, του Βάσου Λυσσαρίδη: «Μου είπαν είσαι μικρός, αν κάνεις ένα βήμα θα σε αφανίσουν. Τους είπα: Αν δεν το κάνω θα είμαι ακόμα πιο μικρός».
Ο Ολυμπιακός (όπως -φυσικά- κι ο Παναθηναϊκός) είναι μεγάλος σύλλογος. Τεράστιος! Κι αυτοί που περιστασιακά διαχειρίζονται την εξουσία είναι αθλητικά νάνοι μπροστά του. Η ψευδαίσθηση που προκαλεί η χρήση (ενίοτε η κατάχρηση) της εξουσίας, τους κάνει να νιώθουν ψηλότεροι, να νιώθουν τεράστιοι. Όταν, όμως, βρεθούν απέναντι σ’ έναν πραγματικά μεγάλο, τότε καταλαβαίνουν το πραγματικό τους μέγεθος, που είναι XXS (έξτρα, έξτρα σμολ).
Ο Ολυμπιακός είχε επιλέξει (το γιατί ειλικρινά δεν το κατάλαβα ποτέ) τον ρόλο του κοιμώμενου γίγαντα. Ξαναγράφω, με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα αποτελέσματα, τα τρόπαια, οι ήττες, οι νίκες, τα φαλτσοσφυρίγματα. Το ότι κάποιοι (και πρόδηλα δεν εννοώ τον άλλο μπασκετικό γίγαντα, τον Παναθηναϊκό) τόλμησαν να κουνήσουν το δάχτυλο και να το… παίξουν καουμπόηδες ήταν βέβαιο ότι θα τιμωρηθεί. Ο γίγαντας ξύπνησε, το ποτάμι φούσκωσε και θα παρασύρει πολλούς στο διάβα του.
Αντί επιλόγου: Θα χρησιμοποιήσω τη ρήση του Μπέρτολτ Μπρεχτ. «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»…
