Η
Ευρωλίγκα είναι ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπου μοναδικό ζητούμενο είναι οι βαθμοί, προκειμένου να πάει η (όποια) ομάδα όσο πιο μακριά μπορεί. Το μπάσκετ, όμως, είναι θέαμα κι οι νίκες πρέπει να είναι αυτοσκοπός ΜΟΝΟ για τους παίκτες και τα προπονητικά επιτελεία. Το θέαμα είναι ζητούμενο για καθέναν απ’ όσους πληρώνουν για να μετέχουν της μυσταγωγίας. Και πληρώνουν για να δουν μπάσκετ υψηλών απαιτήσεων.
Ο Ολυμπιακός συνδύασε θέαμα και ουσία, παίζοντας εντυπωσιακά, έχοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που περιμένει να δει κανείς, απέναντι σε ομάδες μικρότερης εμβέλειας, όπως η Γκραν Κανάρια. Μπορεί να μην είναι από αυτές που θα παλέψουν για να περάσουν στους «8», όμως έδειξε πολύ καλά δείγματα, με ψηλόλιγνα κορμιά, παίκτες που δεν παράτησαν το ματς (παρά την ατυχία του Ραντίσεβιτς), παρότι ήταν εμφανές πως δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον αντίπαλό τους.
Ο Βασίλης Σπανούλης είχε εξαιρετική απόδοση, με 21 πόντους, 8 ασίστ, 4 ριμπάουντ, μόλις 1 λάθος και 31 στο σύστημα αξιολόγησης. Οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν ομαδικά στην επίθεση, είχαν 29 ασίστ για 12 λάθη, είχαν έξι «διψήφιους» παίκτες, με τον Μπλατ να κάνει εξαιρετική διαχείριση, κρατώντας τον Πρίντεζη περισσότερο από κάθε άλλον στο παρκέ, με μόλις 25.40’’!
Για το ματς δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα, καθώς ο Ολυμπιακός ήταν έτσι όπως τον περιμέναμε. Δεδομένο ότι θέλει τη νίκη στην Τουρκία, για να κλείσει τη χρονιά (το 2018) με 4/4 και να υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό. Αυτό που σκεφτόμουν, βλέποντας τον Σπανούλη να επιχειρεί το τρίποντο που θα έφερνε την πρώτη 100άρα και να παίζει ως το τέλος, είναι γιατί ένας προπονητής να κρατήσει τον 36χρονο σούπερ σταρ μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ενεργό.
Πέραν του ότι ο χρόνος μοιράστηκε ορθολογιστικά, πολλές φορές ξεχνάμε ότι οι παίκτες δεν λειτουργούν μονοδιάστατα. Δηλαδή, ο Σπανούλης (κι ο κάθε Σπανούλης) πρέπει να μπαίνει μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να βοηθήσει την ομάδα του να φτάσει στη νίκη; Δεν έχει ατομικά ρεκόρ που κυνηγά, δεν θέλει να ευχαριστηθεί ένα πιο χαλαρό αγώνα, δεν θέλει να γράψει πόντους, ασίστ, δεν θέλει να τελειώσει ένα ματς;
Σκέφτηκα (φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος) γιατί να μην παίξει περισσότερο ο Τίμα, ή ο Βεζένκοφ, αλλά από την άλλη κάθε δευτερόλεπτο πρέπει ο παίκτης να το κερδίζει. Υπάρχει η φιλοσοφία πως ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν χαρίζεται. Κι αν δει κανείς πώς ξεκίνησε ο Μάντζαρης και πώς τέλειωσε τον αγώνα, θα αντιληφθεί ότι δώρα δεν δίδονται, ούτε τις γιορτές.
Ο Ολυμπιακός είναι πλέον στο 9-5, αν είναι το ίδιο σοβαρός είναι φαβορί για να πάει στο 10-5, μια επίδοση η οποία είναι παραπάνω από θετική. Βεβαίως, ακόμα είμαστε στα μισά του δρόμου, η εικόνα είναι πολύ καλή, αλλά ακόμα τίποτα δεν τέλειωσε.
