Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε το τρίποντο του Τουπάν για να… αποδράσει από τη Χαλκίδα. Πέρασε από το Αλεξάνδρειο με τέσσερις πόντους διαφορά, σ’ ένα ματς που μόνο εύκολη δεν ήταν η διαχείρισή του. Ακόμα και κόντρα στον Χολαργό δεν… έθελξε με την απόδοσή του. Από τις τέσσερις εμφανίσεις του στο πρωτάθλημα, μόνο αυτή κόντρα στον Ήφαιστο Λήμνου ήταν «χορταστική». Κι εδώ καθένας βλέπει το ποτήρι όπως θέλει…
Άλλος γκρινιάζει γιατί η ομάδα δεν παίζει το μπάσκετ που θα ήθελε, γιατί… δίνει δικαιώματα. Άλλος πάλι είναι χαρούμενος που δίχως υψηλά στάνταρ απόδοσης, καταφέρνει (μέχρι τώρα) να παίρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σημασία δεν έχει τι λέει ο μέσος φίλαθλος, πρωταθλητής δεν αναδεικνύεται κανείς μέσω ψηφοφορίας, αλλά τι βλέπει ο Μπλατ.
Προσέξτε: Όχι τι λέει, γιατί πολλές φορές οι προπονητές λένε αυτά που θέλουν να πουν, όχι αυτά που πιστεύουν. Το ζήτημα είναι τι βλέπει! Για παράδειγμα έκανε πολλές δοκιμές σε σχήματα, δείχνοντας πως χρησιμοποιεί τις συναντήσεις του ελληνικού πρωταθλήματος, ενδεχομένως ως προπονήσεις με υψηλό συντελεστή δυσκολίας.
Σε καμία περίπτωση κανείς (μακριά από μένα) δεν υποτιμά την προσπάθεια των παικτών του Άρη, ή αυτή των παικτών της Κύμης, όμως είναι δεδομένο ότι το αβαντάζ έδρας ΔΕΝ δίνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι έδρες γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι, άρα η διακύβευση δεν είναι μεγάλη. Ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός χάσει στην κανονική διάρκεια το πλεονέκτημα έδρας, δεν χάνει τον τίτλο κι αυτό διαβάζεται κι ανάποδα.
Θαρρώ ότι ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν φορτώνει τους παίκτες του ούτε με… άχρηστες πληροφορίες, ούτε με έξτρα πίεση. Δεν κάνει… φύλλο και φτερό τον εν Ελλάδι αντίπαλο, κρατώντας δυνάμεις για τα ματς της Ευρωλίγκας, τα οποία είναι σαφώς πιο δύσκολα και τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο. Όχι πως ανακάλυψε έναν καινούριο τρόπο προσέγγισης του αποτελέσματος.
Ο κόουτς του Ολυμπιακού γνωρίζει ότι η ομάδα του έχει την ποιότητα να πάρει νίκες, ακόμα κι αν δεν γίνει πολύωρη βιντεοθεραπεία, ακόμα κι αν δεν προσεγγίσουν τον αγώνα από την άμυνα, ακόμα κι αν το διαπραγματευτεί ως το τέλος. Το ότι θα είναι ή πρώτος, ή δεύτερος, πρέπει να θεωρείται δεδομένο απ’ όλους, εν αντιθέσει με την Ευρωλίγκα, όπου η παρουσία στην πρώτη οκτάδα είναι ενδεχόμενη για όλους, ακόμα και για τους καλύτερους του είδους.
Αν σκεφτεί κανείς ότι οι τελευταίοι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν ντεζαβαντάζ έδρας στα πλέι οφ, αντιλαμβάνεται (ακόμα κι αν δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα) τη δυσκολία που έχουν οι αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου. Εκεί έχει ρίξει το βάρος και στην Ελλάδα θα ασχοληθεί με τα ντέρμπι, αυτά που δεν κρίνουν κατ’ ανάγκη κάτι, αλλά έχουν ισχυρό κίνητρο το γόητρο και την αντιπαλότητα.
Έγραψα και παλιότερα ότι ο Μπλατ μοιάζει να μην ιδρώνει το πουκάμισο. Έχει τη μεγάλη εικόνα και οι μικρές περνούν από μπροστά του δίχως να τις κοιτάζει. Βέβαιον είναι ότι ομάδες αυτού του βεληνεκούς, με τόσα ματς μέσα στη σεζόν, με το «πρέπει» να τις ακολουθεί και στις τρεις διοργανώσεις, δεν έχουν δικαίωμα να χαλαρώσουν. Εκτός κι αν τους το δώσει ο προπονητής, ώστε να αποφορτίσει λίγο το… καζάνι.
