Ο Λούκα Ντόντσιτς, ήταν το πρόσωπο της σεζόν, για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς κατέκτησε το καλοκαίρι το Eurobasket με την Σλοβενία και την Ευρωλίγκα με την Ρεάλ.
Πλέον, ο Σλοβένος σταρ, κυνήγησε το όνειρο του ΝΒΑ, με τους Ντάλας Μάβερικς, να τον επιλέγουν στο Draft, με τον Ντόντσιτς, να λέει “αντίο” στους φίλους της “Βασίλισσας” με έναν συγκινητικό τρόπο.
Δείτε τι ανέφερε ο Ντόντσιτς: “Δύο όνειρα“
Προς όλους τους madridistas…
“Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Η μητέρα μου λέει συνέχεια πως δε με θυμάται να κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι με μία μπάλα του μπάσκετ. Ούτε εγώ με θυμάμαι. Αισθάνομαι πολύ τυχερός.
Όταν ήμουν 13 χρονών και ήρθα για να μείνω στη Μαδρίτη, σκεφτόμουν πως θα εκπληρώσω το όνειρό μου να γίνω ένας καλός μπασκετμπολίστας. Αυτό που δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ήταν ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν η αρχή μίας διαδρομής που θα με οδηγούσε στο να εκπληρώσω όχι ένα, αλλά δύο όνειρα, που γίνονται πραγματικότητα μόνο στις ταινίες: έγινα παίχτης της καλύτερης ομάδας στον κόσμο και τώρα πηγαίνω να παίξω στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Το όμορφο με το μπάσκετ είναι ότι πρόκειται για ένα άθλημα που εξαρτάσαι κυρίως από τους συμπαίχτες σου. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στους εξωπραγματικούς παίχτες με τους οποίους είχα την τιμή να μοιραστώ το ίδιο γήπεδο και μου επέτρεψαν να μάθω από αυτούς τόσο από τον επαγγελματισμό τους, όσο και από την ανθρωπιά τους. Μία ομάδα αποτελείται από πολλούς: τον πρόεδρο, τη διοίκηση, τους προπονητές, τους γιατρούς, τους φυσικοθεραπευτές, τους εκπροσώπους, τους φροντιστές, τους υπαλλήλους. Σε όλους εσάς… ευχαριστώ, ευχαριστώ, άπειρα ευχαριστώ. Και ειδικά στον Αλμπέρτο Ανγκούλο, τον Πάμπλο Σανιούδο, τον Ντάνι Σάρτο και τον Πάκο Ρεδόνδο, που παραλάβατε έναν μικρό Σλοβένο που δεν είχε ιδέα από ισπανικά και με προσέξατε σαν να ήμουν γιος σας, μέχρι που με κάνατε άνδρα. Σας αγαπώ πολύ.
Όπως επίσης αγαπώ πολύ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, έναν σύλλογο που μου τα έδωσε όλα: τις πιο μεγάλες καταξιώσεις που μπορεί να δεχτεί ένας αθλητής, τις αξίες που με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή αλλά και αυτή την ικανότητα να παλεύω, την ικανότητα που δε σου επιτρέπει να παραιτηθείς ποτέ, οτιδήποτε κι αν συμβεί.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τα μέσα ενημέρωσης που μου φέρθηκαν με τόσο σεβασμό όταν ήμουν ακόμη μικρό παιδί και που με έκριναν με αγάπη όταν πια μεγάλωσα.
Σήμερα, γράφω αυτή την επιστολή για να πω αντίο κυρίως σε εσάς, στους φιλάθλους που με στήριζε ανέκαθεν, συγχωρώντας τα λάθη μου και απολαμβάνοντας τις ικανότητές μου. Αυτούς του φιλάθλους που με έκαναν να ανατριχιάσω όταν με χειροκρότησαν σε εκείνο το πρώτο τρίποντο που έβαλε ένα παιδί 16 χρονών, και που με έκαναν να τους αισθανθώ τόσο κοντά μου όταν έβαλα και το τελευταίο τρίποντο ( τι ωραίος τρόπος να κλείσεις τον κύκλο) 350 χιλιόμετρα μακριά από αυτό που αποκαλώ “σπίτι”. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Σας έχω όλους στην καρδιά μου”
