Σοκ στην ομάδα του Πειραιά, καθώς, παρελθόν από την προεδρία του συλλόγου, θα αποτελέσει ο Κωνσταντίνος Δεριζιώτης, μετά από τέσσερα χρόνια στο τιμόνι του Εθνικού. Μπορεί η ομάδα, την φετινή σεζόν, να διεκδίκησε με αξιώσεις την άνοδο, αλλά την επόμενη σεζόν, όπως φαίνεται, θα αντιμετωπίσει μια διαφορετική κατάσταση.
Πιο αναλυτικά όσα έγραψε: “Έφθασε η ώρα.
Μετά από 4 χρόνια, στην τελευταία περίοδο ενασχόλησής μου με την ομάδα, ήρθε η ώρα της αποχώρησης.
Δύο χρόνια σαν χορηγός και δύο χρόνια έχοντας την πλήρη ευθύνη της ομάδας, συνθέτουν ένα μεγάλο ταξίδι, με όμορφες και άσχημες στιγμές, με πολύ δυνατές συγκινήσεις, με πολλές εμπειρίες θετικές και αρνητικές.
Η φετινή σαιζόν, η καλύτερη στην σύγχρονη ιστορία του μπασκετικού ΕΘΝΙΚΟΥ, τα είχε όλα….
Είμαι περήφανος για την ομάδα, για τους παίκτες, για το προσωπικό, για τους προπονητές, για τους συνεργάτες, για όλους, γιατί πραγματικά, ήταν οι καλύτεροι σε όλα.
Είμαι περήφανος, γιατί πορευθήκαμε με αξιοπρέπεια, εντιμότητα, αξιοπιστία, διεκδικήσαμε παντού τα πάντα, λάβαμε τα εύσημα από όλους τους αντιπάλους, είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε, χωρίς να δώσουμε δικαίωμα σε κανέναν και χωρίς να ανεχθούμε το παραμικρό. Από την πρώτη στιγμή μέλημά μου ήταν η οργάνωση της ομάδας σε επαγγελματικά πρότυπα, με εγνωσμένης αξίας ανθρώπους, τόσο επαγγελματικά, όσο και ηθικά, μακριά από νταραβεριτζήδες και άλλους τέτοιους…
Η ομάδα επέστρεψε με προσωπική μου απόφαση στην φυσική της έδρα στον Πειραιά, με την προοπτική να μπει στο ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟ, του οποίου η πλήρης ανακατασκευή έχει δρομολογηθεί και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα γίνει.
Η προοπτική του να μπει η ομάδα μας στο ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟ, είναι κομβικής σημασίας για το μέλλον της.
Συνεχίσαμε την δουλειά στις Ακαδημίες, προσπαθώντας να κρατήσουμε ζωντανό το κομμάτι αυτό, που διασφαλίζει μακροχρόνια την ομάδα, χωρίς ωστόσο ομολογώ σπουδαία αποτελέσματα. Εκεί απέτυχα.
Τέλος, κινηθήκαμε στον Πειραιά, και όχι μόνο, με επαφές και συναντήσεις, δείχνοντας ότι ο ΕΘΝΙΚΟΣ και στο μπάσκετ, είναι παρόν.
Χάσαμε στον τελευταίο αγώνα την άνοδό μας στην Α1.
Έτσι είναι η ζωή…
Στις 28 Ιουλίου 2016, παρέλαβα μια ομάδα που δεν είχε ούτε ένα δελτίο παίκτη, δεν είχε ακαδημίες, δεν είχε υλικά, δεν είχε τίποτα, με το φάσμα της διάλυσης απολύτως ορατό. Ακόμη και 1-2 δικούς μας παίκτες, τους δόθηκαν τα δελτία τους και έφυγαν, λίγες ημέρες πριν.
Και σα να μην έφθανε αυτό, λίγες ημέρες μετά, ήρθε και η πρόσκληση της Α1.
Προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια, η γνωστή οικογένεια και εγώ, αλλά ήμασταν απελπιστικά μόνοι…
ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ, έστω και με 1 ευρώ.
Ήταν απλά παρατηρητές, αρκετοί επώνυμοι ΕΘΝΙΚΟΙ που όταν υπάρχει «λόγος» εμφανίζονται για να κάνουν τον καμπόσο και τον παράγοντα…
Όπως μόνος είμαι και τώρα και γι αυτό αναγκάζομαι να πάρω την πολύ δύσκολη αυτή απόφαση, όντας σίγουρος ότι έκανα το χρέος μου απέναντι στην ομάδα της καρδιάς και στην μνήμη του πατέρα μου.
Χτυπήσαμε, μαζί με τους 2 συνοδοιπόρους, όλες τις πιθανές και απίθανες πόρτες, στο διάστημα από τον τελευταίο αγώνα, μέχρι χθες.
Ήταν όλες κλειστές, χωρίς καμία εξαίρεση.
Δυστυχώς πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους, ότι σε αυτό το επίπεδο, με budget επιπέδου αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, δεν μπορεί ένας άνθρωπος να σηκώνει όλο αυτό το βάρος.
Και πάντως εγώ δεν μπορώ να το σηκώσω πλέον.
Είναι ενδεικτικό ότι εφέτος, μόνο σε έναν αγώνα, βγήκαν τα έξοδα διαιτησίας, όταν στα περισσότερα γήπεδα που πηγαίναμε, δεν έπεφτε καρφίτσα. Και μου κακοφάνηκε ομολογώ όταν σε ένα μπασκετικό σαιτ, το σχολίασε αυτό, ένας οπαδός του Αμαρουσίου, η ομάδα του οποίου σώθηκε στα play offs, αλλά το γήπεδό τους ήταν πάντα γεμάτο. Όπως και του Παπάγου που υποβιβάστηκε…
Και σα να μην έφθαναν αυτά, στη διάρκεια της χρονιάς, έπρεπε να κλείνω τα αυτιά μου στους «προπονητές», τους «managers», τους «ειδικούς», που ήξεραν τα πάντα…
Θα ήθελα δε να πω ακόμη ότι ακόμη και τις χορηγίες, αλλά και τις προσφορές (ταξίδια) που έκανα στα δύο χρόνια που ήμουν χορηγός, αυτά δεν γύρισαν, παρά ένα απειροελάχιστο μέρος τους, στην ομάδα, στα τελευταία δύο χρόνια.
Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν πια…
Πρώτα απ’ όλα ευχαριστώ τον Μάνο και τον Γιώργο που ήταν πάντα δίπλα μου, κάνοντας πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν.
Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς.
Όπως επίσης τον Αλέκο και τον Αλέξανδρο, όχι μόνο για όσα έκαναν πέρυσι, αλλά και γιατί πάντα είχαν έναν καλό λόγο να πουν. Τους εύχομαι να καταφέρουν την δύσκολη προσπάθεια που έχουν αναλάβει και θα είμαι πάντα κοντά τους.
Πριν πάρω την δύσκολη αυτή απόφαση, εξάντλησα και εξαντλήσαμε, κάθε πιθανότητα, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον, καμία βοήθεια από πουθενά.
Η ομάδα έχει 12 εξαιρετικούς παίκτες, ένα υψηλοτάτου επιπέδου προπονητικό team και μια μοναδική ομάδα ανθρώπων, επαγγελματιών, που τους υποστηρίζει.
Λυπάμαι που φεύγω τώρα, που υπάρχουν όλα τα συστατικά της επιτυχίας.
Δεν υπάρχει οφειλή ούτε ενός ευρώ, οπότε όποιος νομίζει ότι μπορεί, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, δεδομένου ότι υπάρχουν σχεδόν τρεις μήνες για τον όποιο σχεδιασμό.
Σε ότι με αφορά, εγώ θα είμαι στην κερκίδα και θα χειροκροτώ σε κάθε περίπτωση, χωρίς να κάνω «τζάμπα» κριτική και στα δύσκολα και στα καλά αυτής της ομάδας που μας κάνει περήφανους.
Ευχαριστώ όλο τον κόσμο, και ζητώ συγγνώμη αν με κάποια πράξη ή παράλειψή μου, στεναχώρησα ή αδίκησα κάποιον.
Όλες οι αποφάσεις ήταν δικές μου και αναλαμβάνω την ευθύνη.
Τέλος, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αξεπέραστο ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ, που ήταν πάντα εκεί, με τον καλό του λόγο, την πίστη στην ομάδα, την πίστη σε εμένα και σε όλες τις δύσκολες στιγμές μας στήριξε.
Γιάννη να είσαι πάντα καλά και να μας δίνεις τη χαρά να είμαστε πάντα δίπλα σου.
Είσαι η ζωντανή ιστορία του ΕΘΝΙΚΟΥ μας!!!
ΥΓ: Σπανίως μιλώ σε πρώτο ενικό, αλλά τώρα έπρεπε…”
