Καλημέρα φιλαράκια. Μπορεί να είναι Μεγάλη Εβδομάδα κι εγώ να ετοιμάζω τα πράγματα για να φύγω για το χωριό μου (όλοι έχουμε ένα χωριό), αλλά δεν ήθελα να σας αφήσω και… νηστικούς πριν να φύγω. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή ο καφές στα βόρεια προάστια έγινε… συνήθεια, είπα να κατεβώ προς τα νότια και κάτι καλό βγήκε.
Σε mall βρέθηκα και στο διπλανό τραπέζι ήταν κάτι μπασκετόφατσες. Όχι του ανδρικού μπάσκετ, αλλά του γυναικείου. Συζητούσαν για μια κοπέλα, που απ’ ότι κατάλαβα ήταν ξένη. Η κοπέλα τραυματίστηκε σοβαρά κι ο πρόεδρος είχε συμφωνήσει να της δώσει δύο μηνιάτικα και κάποια χρήματα για να καλυφθεί μέρος της αποθεραπείας.
Όχι για την εγχείρηση δεν πλήρωσε -έλεγαν οι τύποι- επειδή η κοπέλα (ευτυχώς γι’ αυτήν) την έκανε στη χώρα της, αξιοποιώντας την ασφάλειά της. Αλλά σιγά μην πλήρωνε ο πρόεδρος τα συμφωνηθέντα. Για δύο μήνες δεν έβγαινε στα τηλεφωνήματα. Μονομερώς αποφάσισε ότι θα εξοφλήσει τα οφειλόμενα στο τέλος Απριλίου. Έχουμε και capital control, είχε κι εκλογές…
Η πλάκα είναι πως οι τύποι που μιλούσαν στο διπλανό τραπέζι έλεγαν πως είναι φερέγγυος και κανείς δεν χάνει λεφτά από αυτόν. Εγώ «Περαστικός» είμαι από το γυναικείο μπάσκετ, αλλά αντιλαμβάνομαι πως ο «φερέγγυος» βάζει… δόσεις Κωτσόβολου και πληρώνει (αν πληρώσει) με το ζόρι. Αναρωτιέμαι πώς είναι οι μη φερέγγυοι και πώς λειτουργεί ο χώρος…
Έφυγα εκνευρισμένος. Σκεφτόμουν την παίκτρια που περιμένει να πάρει αυτά τα λίγα ψίχουλα που λαμβάνουν οι αθλήτριες στη χώρα μας και τον πρόεδρο να κάνει το… παγώνι και να διατηρεί την καλή έξωθεν μαρτυρία, ότι είναι καλοπληρωτής. Αυτά συμβαίνουν στο παρατημένο (απ’ όλους) γυναικείο μπάσκετ. Γιατί αν υπήρχε σοβαρή διοίκηση στην Ομοσπονδία να ελέγχει, πολλοί εξ αυτών -όχι κατ’ ανάγκη ο συγκεκριμένος- θα είχαν αποβληθεί από τον χώρο.
Αυτά για την ώρα και θα επανέλθω…
