Κάθε άνθρωπος έχει την άποψή του, πόσο μάλλον ένας παίκτης με την ιστορία και την ποιότητα του Νίκου Σταυρόπουλου. “Μάτζικ” τον λέγαμε, για τις εμπνεύσεις του μέσα στις τέσσερις γραμμές. Έμεινε στον χώρο του μπάσκετ και διακρίνεται για το ήθος και τους χαμηλούς τόνους του. Έκανε φάουλ και δη αντιαθλητικό, απέναντι σε δύο συμπαίκτες, τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
“Αν δεν έρθουν αυτοί οι δύο θα είναι ένα μεγάλο λάθος, πρώτα από όλα απέναντι σε εμάς” είπε. Δεν πέρασε από το μυαλό του ότι ίσως είναι μεγάλο λάθος που οι υπόλοιποι δεν ακολούθησαν και δεν στήριξαν τους δύο μεγάλους συμπαίκτες του.
“Δεν ξέρω τι αντιπαραθέσεις υπάρχουν” δήλωσε. Όπα, Νίκο, εδώ είσαι λάθος. Αν δεν ξέρεις ρωτάς και μετά κρίνεις προσωπικότητες σαν τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Τι σημαίνει δεν ξέρω; Σημαίνει δεν ενδιαφέρομαι, ή σημαίνει ότι κάνω το παγώνι; Σημαίνει δεν ζω στην Ελλάδα, ή σημαίνει ότι δεν θέλω να κακοκαρδίσω τον Γιώργο Βασιλακόπουλο.
- Αλήθεια, δεν ξέρεις Νίκο ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚ αντέδρασε έντονα όταν δόθηκε το όνομα του Νίκου Γκάλη στο ΟΑΚΑ; Δεν ξέρεις ότι είχε ματαιώσει -επί Λιάνη– τη μετονομασία;
- Αλήθεια, δεν ξέρεις Νίκο ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚ άλλαξε τόπο και χρόνο διεξαγωγής της τελικής φάσης του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Εφήβων, επειδή ο δήμαρχος του Ευρώτα έκανε το λάθος να θελήσει να τιμήσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη;
Νίκο είπες ότι τότε ήσασταν μια γροθιά. Τώρα, που ο υπερήλικας πρόεδρος της Ομοσπονδίας έδειξε την απόλυτη ασέβεια στους δύο θρύλους του ελληνικού μπάσκετ, μα κυρίως τους δύο συμπαίκτες σου, πού ήσουν; Γιατί δεν πήρες θέση; Γιατί δεν μίλησες;
Όταν έπαιζες δεν κώλωνες, αλλά φαίνεται ότι ως παράγοντας έχεις χάσει το πάθος και τη δυνατότητα να αρθρώσεις λόγο. Έθαψες μέσα σου τον πολεμιστή κι έγινες “πολιτικός” της κακιάς ώρας.
Να σου πω κάτι, με το θάρρος της γνωριμίας τόσων χρόνων; Όχι μόνο δεν έκαναν λάθος οι δύο τεράστιοι, αλλά σας έδωσαν άλλη μια ευκαιρία, να γράψετε ακόμα μια χρυσή σελίδα στο ελληνικό μπάσκετ. Να δείξετε τον δρόμο στους φοβισμένους. Να αντιληφθείτε πως συμπαίκτες σας σε άλλες χώρες έχουν τις ομοσπονδίες στα χέρια τους, διοικούν το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Εμείς έχουμε το μοναδικό… ζωντανό μουσείο.
Δεν έκαναν λάθος. Όποιος παλεύει, όποιος διεκδικεί, όποιος αντιδρά προσφέρει. Το πιο εύκολο για τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν να ξαπλώσουν σε μια πολυθρόνα, να χαμογελούν ψεύτικα και να απολαμβάνουν τη δημοσιότητά τους. Κι αν θέλετε να το προχωρήσω πιο μακριά, θα μπορούσαν να φιλήσουν το χέρι του προέδρου –όπως κάνετε εσείς- και να τους έχει πρίγκιπες.
Το 1987 ο Νίκος Γκάλης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης έδειξαν τον δρόμο. Το 2017, μετά από 30 χρόνια, κάνουν το ίδιο πράγμα. Το ζήτημα είναι ποιοι μπορούν να ακολουθήσουν. Νίκο, εσύ δεν μπορείς…
