“Ορισμένα πράγματα είναι τόσο σημαντικά, που χρειάζεται να ανακαλυφθούν μόνα τους”… Το γυμναστικό πρόγραμμα, η επιμονή, η αφοσίωση, η ιεραρχία, το πλάνο των νέων Ελλήνων αθλητών, συνθέτουν μία ομάδα που τη χαρακτήρισα “κοινωνικό φαινόμενο“, όταν παίζοντας με την Καβάλα, έβλεπα πως λειτουργούσε ένας ολόκληρος φορέας.
Το ίδιο αισθανόμουν και για τον Παναθηναϊκό του κόουτς Ομπράντοβιτς. Ξέρετε, η προπονητική είναι λίγο, πώς κάνεις coaching σε ένα ματς. Το πολύ, είναι η δομή της, οι αρχές της, η καθημερινότητά της, η βελτίωσή της, η εξέλιξή της, οι σχέσεις των μελών της και η αντίδραση όλου του φορέα στις δοκιμασίες που έχει να αντιμετωπίσει.
Πάμε όμως στον ημιτελικό. Ο Ολυμπιακός επέβαλε έναν αργό ρυθμό, χρησιμοποιώντας τον Παπαπέτρου πάνω στον Τεόντοσιτς, ψηλώνοντας το σχήμα κι ελέγχοντας τα ριμπάουντ. Το πρόβλημα που προέκυψε ήταν τα double team από τη δυνατή πλευρά, που εφάρμοσε η ΤΣΣΚΑ. Η διαφορά άνοιξε στο +10 γιατί χάθηκαν ανοιχτά σουτ και γιατί ο Τεόντοσιτς έβαλε δύο μακρινά σουτ στο transition.
Το ημίχρονο είναι καθοριστικό για κάθε ομάδα που έχει δομή κι αντανακλαστικά. Ο Ολυμπιακός έλυσε το πρόβλημα του double team στο low post, με ένα απλό κόψιμο παίκτη από την κορυφή, ήταν φοβερά υπομονετικός στη παιχνίδι αλλαγών της ΤΣΣΚΑ και “τάισε” τους ψηλούς, φόρτωσε με φάουλ, βελτίωσε την άμυνα του σε λεπτομέρειες (Γιανγκ, Αγραβάνης κ.α.) και φυσικά στους χώρους που κλείστηκαν για τον Σπανούλη, όλοι οι άλλοι βρήκαν μεγάλα -αλλά ελεύθερα- σουτ.
Εμείς οι προπονητές, όταν παίζουμε μεγάλα ματς, κάποιες φορές λέμε ότι δεν πρέπει να προηγηθείς στο πρώτο ημίχρονο, ούτε να πάρεις σημαντικές διαφορές νωρίς, για να μην αντιδράσει ο αντίπαλος. Το εκπληκτικό με τον Ολυμπιακό είναι ότι με σύνεση διαχειρίστηκε όλες τις καμπές του αγώνα κι έπαιξε το παιχνίδι μπάλα – μπάλα.
Να ξέρετε ότι αυτό δεν γίνεται έτσι στην τύχη, είναι προϊόν νοοτροπίας, πολύ βίντεο και καταποντισμού του “εγώ“. Όταν γίνονται όλα αυτά, όλοι δοκιμάζονται κι όταν έρθει η ώρα όλοι μοιάζουν “σαν έτοιμοι από καιρό“.
Τελευταίο άφησα τον Βασίλη Σπανούλη. Το προηγούμενο Σάββατο στο Παλέ, παρακολουθώντας από κοντά το παιχνίδι με τον Άρη, είδα έναν άνθρωπο απόλυτα συγκεντρωμένο, ακόμα και σε αυτό το ματς, που η ομάδα του δεν ήταν καλή. Αυτός ΔΕΝ σπατάλησε τίποτα στα περιττά και προσπαθούσε να βρει τον ρυθμό που ήθελε στο παιχνίδι του.
Χθες, όλοι είδαν τι έκανε, μα εγώ θα αναφερθώ σε μία ακόμη λεπτομέρεια: την ώρα που έχει βάλει τρίποντο, δίποντο αλά Γκάλη, αντί να πάρει άλλη μια προσπάθεια (τη στιγμή που είναι ζεστός) δίνει την μπάλα στον Γκριν, γιατί βλέπει ότι αλλάξαν τα match-up (είναι πάνω στον Γκριν ο Κριάπα).
Ειλικρινά δεν έχω λόγια, ότι ακόμα και σε εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμη, που όλοι θέλουν να βαπτιστούν ήρωες, αυτός έκανε αυτό που η συνείδηση του και πιθανά ότι έχουν μελετήσει στο βίντεο ως ομάδα, είναι το σωστό.
Τελικά, ίσως ένα… βήμα πίσω, μας πάει όλους πιο μπροστά…
Καλημέρα και
Καλή τύχη σε όλους.
