Πριν καταθέσουμε άποψη, να ξεκινήσουμε με το… ελαφρυντικό της άγνοιας. Ο άνθρωπος δεν έχει ζήσει (πόσοι προπονητές αυτού του επιπέδου έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση;) παρόμοια κατάσταση κι ως εκ τούτου δεν μπορούσε να ανακαλέσει μνήμες κι ενδεχομένως βιωματικές -θετικές ή αρνητικές- εμπειρίες. Έπρεπε, λοιπόν, να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά του, τα οποία ήταν σε… ύπνωση.
Βασικό μέλημα κάθε προπονητή είναι να κρατήσει τη συνοχή της ομάδας. Αυτός οφείλει να είναι το αφεντικό στις τέσσερις γραμμές, αυτός είναι ο καθοδηγητής κι αυτός πρέπει να ορίζει τις όποιες… “τιμωρίες“, οι οποίες κατά κανόνα είναι ενδοοικογενειακές και σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Αυτό που όφειλε να κάνει ήταν να μιλήσει με τους παίκτες του, να δει το κλίμα και να πάρει μια απόφαση, στην οποία θα πειθαρχούσαν όλοι. Αν έστω ένας δεν δέχονταν να μπει στο πούλμαν, ή θα πήγαιναν όλοι αεροπορικώς, ή θα έβγαινε εκτός ομάδας ο “αντάρτης“. Ως εκ τούτου τώρα είναι υποχρεωμένος να κινηθεί δίχως να υπολογίζει τέσσερις παίκτες, ανεξάρτητα με το τι θα πράξει η διοίκηση. Άρα διαλύεται η… μισή ομάδα.
Από τη στιγμή που είδε το κλίμα, όφειλε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στον “ισχυρό άνδρα” της ΚΑΕ και να ξεκαθαρίσει πως ή θα γύριζαν όλοι με αεροπλάνο και με ηρεμία θα έβρισκαν λύση, ή θα έφευγε από την ομάδα, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό ανάχωμα.
Αντ’ αυτού μπήκε στο λεωφορείο, πειθάρχησε στις εντολές της διοίκησης, μένοντας αμίλητος (αυτό δεν αρκεί) σε όλη τη διαδρομή. Δεν γνωρίζω αν σήμερα θα παραιτηθεί, ή αν θα συνεχίσει, όμως ό,τι κι αν συμβεί δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το σπορ στην Ευρώπη και να μην γνωρίζει ότι ο Καταλανός δεν έχει στα χέρια του τον έλεγχο.
Ως εκ τούτου, στα δικά μου μάτια (και θαρρώ όχι μόνο) ο Τσάβι Πασκουάλ “κάηκε“. Η παραίτηση είναι μονόδρομος. Αν πάλι κατορθώσει να… επιστρέψει από αυτό το “στραπάτσο” θα είναι μεγαλύτερη επιτυχία, όχι από το να νικούσε τρεις φορές τη Φενέρμπαχτσε και να περνούσε στο φάιναλ φορ, αλλά από το να κατακτούσε τον τίτλο του ΝΒΑ.