Μετά την εποχή των προέδρων, που συστηματικά φώναζαν “παρών“, που τους… βλέπαμε, περάσαμε στην εποχή των “αόρατων προέδρων“, που πρέπει να κάνεις αίτηση με χαρτόσημο για να εμφανιστούν. Την αρχή έκανε ο Μιχάλης Μελής, τη σκυτάλη πήρε ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, ο οποίος από την εκλογή του και μετά δεν είχε εμφανιστεί.
Τον προηγούμενο τον είχαμε… προκαλέσει, δηλώνοντας “εξαφάνιση προέδρου“. Αμέσως μετά εμφανίστηκε με συνέντευξη κόλαφο, αλλά… περσινά ξινά σταφύλια. Ο νέος εμφανίστηκε μόνος του, αλλά καλύτερα να ήταν εξαφανισμένος. Βλέπετε, τον πρωτοείδαμε ως πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ να πανηγυρίζει στο Πανθεσσαλικό για την κατάκτηση του κυπέλλου, από τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ!
Προσπερνώ (δεν υποτιμώ και θα υπάρχει διαφορετικό άρθρο αποκλειστικά γι’ αυτό) το ότι ήταν τελικός μίσους κι αίματος, που κανονικά δεν έπρεπε να ξεκινήσει. Αδιαφορώ για το αν το γκολ ήταν κανονικό ή όχι. Είναι δυνατόν πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ να πανηγυρίζει για την ομάδα του;
Κανείς πρόεδρος δεν προέκυψε από… παρθενογένεση. Κανείς εκ των προκατόχων του, όμως, δεν είχε κάνει κάτι αντίστοιχο. Ναι, ανήκει στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, αλλά από τη στιγμή που εκλέχθηκε ως πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, οφείλει να κρατά ίσες αποστάσεις. Κι αν για τον Καρατζά, τον Παπακαλιάτη, τον Χαλβατζάκη (ο Μελής δεν μετράει, έτσι κι αλλιώς) ήταν εύκολο, καθώς προήλθαν από ομάδες μικρότερου βεληνεκούς, ο Βασίλης Οικονομίδης “ομοϊδεάτης” του κ. Γαλατσόπουλου, ουδέποτε είχε κάνει αντίστοιχο λάθος.
Αρχίζω και πιστεύω ότι οι συνεργάτες κρατάνε μυστικά από τους προέδρους. Ας του πει κάποιος ότι είναι (με τη… βούλα, που λένε) πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ κι όχι αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ. Κάθεται σε μια καρέκλα που έχει υποχρεώσεις και μία από αυτή είναι η ουδετερότητα. Όχι μόνο να είναι, αλλά να φαίνεται. Ας έμενε σπίτι κι ας πανηγύριζε στο μπαλκόνι του. Όχι στα επίσημα του γηπέδου.
