Ιστορική χαρακτήρισε ο δικηγόρος του συνδέσμου των ποδοσφαιριστών τη χθεσινή απόφαση του δικαστηρίου σχετικά με τη φορολογία των επαγγελματιών αθλητών στην υπόθεση του ποδοσφαιριστή Ταυλαρίδη εναντίον της ΠΑΕ Παναθηναϊκός (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Νομικοί του συνδέσμου τη χαρακτηρίζουν, μάλιστα, εξίσου βαρύνουσας σημασίας με την υπόθεση Μπόσμαν αναγκάζοντας μας, λοιπόν, να την αναλύσουμε και να την κάνουμε κατανοητή στο κοινό αφού αφορά όλους τους επαγγελματίες αθλητές και κατά συνέπεια και τους μπασκετμπολίστες.
Στην εν λόγω απόφαση, το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Παναθηναϊκός είναι υπεύθυνος να καταβάλλει στον Ταυλαρίδη τόσο ολόκληρη τη φορολογική επιβάρυνση που είχε ο αθλητής από τα “καθαρά” ποσά που κατεβλήθησαν σε αυτόν όσο ΚΑΙ την εισφορά αλληλεγγύης του αθλητή για τα ποσά αυτά.
Για να το θέσουμε απλά, πριν προχωρήσουμε στην αναλυτική περιγραφή του ζητήματος, βάσει της απόφασης του δικαστηρίου, όταν ο επαγγελματίας αθλητής συμφωνεί να λάβει ένα ποσό “καθαρό“, αυτό σημαίνει πως η ομάδα υποχρεούται να καταβάλει τόσο την εισφορά αλληλεγγύης αυτού του ποσού, όσο και ολόκληρη την Εφορία που αντιστοιχεί στο ποσό αυτό (τόσο δηλαδή την υποχρεωτική παρακράτηση όταν γίνεται η πληρωμή όσο και την έξτρα φορολογία που έρχεται με τη φορολογική δήλωση του αθλητή για τα συγκεκριμένα ποσά).
Εδώ πρέπει να πούμε μερικά στοιχεία ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες μας το ζήτημα. Καταρχάς, οι αθλητές όταν διαπραγματεύονται με τις ομάδες, κάνουν συμφωνίες για ένα ποσό “καθαρό” (δηλαδή ύστερα από τους φόρους). Ο λόγος είναι προφανής. Στην παγκοσμιοποίηση των αθλημάτων, οι αθλητές για να συγκρίνουν προτάσεις από χώρα σε χώρα, πρέπει να γνωρίζουν τι ποσό παίρνουν “καθαρό” διότι 100 χιλιάδες μικτές στην Τουρκία μπορεί να είναι 80 χιλιάδες “καθαρές” για τον αθλητή ενώ, στην Ισπανία, θα είναι 45 χιλιάδες “καθαρές”. Επομένως, ο αθλητής κάνει τη συμφωνία βάσει του 80 ή του 45 ώστε να μπορεί να γνωρίζει τι θα λαμβάνει στο τέλος της ημέρας χωρίς να χρειάζεται σε κάθε χώρα να αναλύει τους φορολογικούς συντελεστές ή να εξαρτάται από τις αλλαγές που θα κάνει η κάθε χώρα στη φορολογία της.
Κατανοητό και λογικό μπορούμε να πούμε. Πού, λοιπόν, θα μπορούσε να υπάρχει επιπλοκή σε κάτι τόσο ξεκάθαρο; Μα βεβαίως στην Ελλάδα που τόσο οι συνεχόμενες αλλαγές στα φορολογικά νομοσχέδια όσο και η ευρηματικότητα των επαγγελματικών ομάδων στην φοροαποφυγή είναι από μόνα τους αθλήματα. Και γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι…
Αρχικά να πούμε πως οι αθλητές φορολογούνται για τις αποδοχές τους βάσει της κανονικής κλίμακας που φορολογούνται όλοι οι εργαζόμενοι. Παρόλα αυτά, σε κάποιο από τα πάμπολλα νομοσχέδια των τελευταίων ετών, δόθηκε στις ομάδες η δυνατότητα να μην παρακρατούν ολόκληρο τον φόρο για όλες τις πληρωμές των αθλητών αλλά για κάποιες από αυτές να παρακρατούν μόνο το 20% για άμεση απόδοση στο κράτος, με το υπόλοιπο ποσό του φόρου να πρέπει να καταβληθεί στο τέλος έπειτα από τη βεβαίωση της φορολογικής δήλωσης.
Πιο συγκεκριμένα, οι αποδοχές που αναλογούν σε έκτακτες παροχές, δηλαδή πριμ κατάκτησης κάποιου στόχου (πρωταθλητής) ή πριμ ατομικού στόχου (να βγει κάποιος πρώτος σκόρερ), έχουν μεν τον ίδιο φόρο με όλα τα άλλα εισοδήματα αλλά η ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει αρχική παρακράτηση και προκαταβολική απόδοση μόνο του 20% του ποσού αυτού (έναντι ολόκληρου του φόρου που πρέπει να παρακρατεί για τις τακτικές αποδοχές των αθλητών όπως μισθοί και δόσεις συμβολαίου). Το υπόλοιπο, βέβαια, ποσό του φόρου και η εισφορά αλληλεγγύης δεν εξαφανίζεται. Πρέπει να πληρωθεί και αυτό, απλά καταλογίζεται στο τέλος και όχι προκαταβολικά με την πληρωμή των ποσών.
Εδώ, λοιπόν, έρχεται η εφευρετικότητα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός στην υπόθεση Ταυλαρίδη. Έκανε μία συμφωνία με τον αθλητή για ένα ποσό “καθαρό” και μετά προσπάθησε να υποστηρίξει προς τον αθλητή ότι το “καθαρό” ποσό που είχαν συμφωνήσει να λάβει, δεν έπρεπε να συμπεριλαμβάνει την εισφορά αλληλεγγύης ούτε και το σύνολο του φόρου για αυτό το ποσό αλλά μόνο την υποχρεωτική παρακράτηση. Με απλά λόγια, είχαν συμφωνήσει να πάρει ο Ταυλαρίδης 100 ευρώ “καθαρά” (τυχαία τα νούμερα) αλλά τελικά αυτά τα 100 ευρώ είχαν έξτρα απλήρωτο φόρο και εισφορά αλληλεγγύης 30 ευρώ, τα οποία αφού ήταν απλήρωτα, η Εφορία τα ζήτησε από τον Ταυλαρίδη με συνέπεια να του μείνουν μόνο τα 70 ευρώ.
Όπως, βέβαια, μπορεί να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε, ο Ταυλαρίδης προσέφυγε κατά του Παναθηναϊκού ζητώντας τα 30 ευρώ που πλήρωσε στην Εφορία αφού είχαν συμφωνήσει ότι θα έπαιρνε 100 ευρώ “καθαρά” από φόρους. Και βέβαια το δικαστήριο δικαίωσε τον αθλητή ορίζοντας ότι με τον όρο “καθαρά” από φόρους εννοούνται όλοι οι φόροι που βαραίνουν τα ποσά αυτά συμπεριλαμβανομένων των παρακρατηθέντων αλλά και όλων των άλλων φόρων όπως η εισφορά αλληλεγγύης αλλά και οι συνολικοί φόροι εισοδήματος πλέον τις μίνιμουμ παρακράτησης.
Η παραπάνω απόφαση, λοιπόν, αποτελεί σταθμό για όλους τους Έλληνες επαγγελματίες αθλητές και για να υπερθεματίζουν τόσο τη σημασία της οι νομικοί των ποδοσφαιριστών σημαίνει πως αφορά τεράστιο αριθμό αθλητών ποδοσφαίρου και μπάσκετ, οι οποίοι άλλο ποσό νομίζουν πως συμφωνούν και άλλο ποσό λαμβάνουν τελικά.
