Καλή χρονιά με υγεία. Καλή χρονιά με αγάπη. Καλή και ευτυχισμένη η νέα χρονιά για όλους. Καλύτερη για τον Σύνδεσμό μου, πιο γόνιμη, περισσότερο δημιουργική, απαλλαγμένη από ίντριγκες και από τις πάσης λογής εσωτερικές αντιπαραθέσεις.
Μια χρονιά νέα, διαφορετική, που θα ανήκει σε όλους και που όλοι θα έχουν τη δική τους γωνιά, τη δική τους προσφορά, αλλά θα αναγνωρίζουν και το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Μια χρονιά που θα θέλαμε να έχει το στίγμα της συλλογικότητας, της ντομπροσύνης, της απαλλαγής από τα λάθη του παρελθόντος και από αυτούς που τα δημιούργησαν.
Είναι καιρός να πάψουμε να είμαστε οι μαριονέτες που κάποιος έμπειρος, όπως αποδεικνύεται, καραγκιοζοπαίχτης έξυπνα κινεί και -παραμερίζοντας την εικόνα του- να βγούμε μπροστά στην σκηνή, διεκδικώντας τη δική μας αλήθεια.
Δεν παραβλέπω το γεγονός ότι ο ΣΕΔΚΑ έχει να επιδείξει σημαντικούς διαιτητές, που έγραψαν τη δική τους ιστορία στην ελληνική και διεθνή διαιτησία. Αυτό, όμως, δεν τους νομιμοποιεί να θέλουν να καθορίζουν τις τύχες μας, πάντα… “για το καλό μας“.
Ο Κώστας Ρήγας, για παράδειγμα, έκανε τη διαδρομή του, τον έκρινε η μπασκετική οικογένεια σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει την ενασχόλησή του με την Euroleague και όποτε νιώθει μοναξιά, και βεβαίως βρίσκεται στην Ελλάδα, έρχεται από τον ΣΕΔΚΑ… (“για το καλό μας“).
Εμείς πάλι, από τη μεριά μας, τον ευχαριστήσαμε για όσα μας προσέφερε, του δώσαμε πλακέτα σε παλιότερη εκδήλωση κοπής πίτας, τον αφήσαμε να μας χρησιμοποιήσει όταν εκείνος το επέλεγε, δεχθήκαμε να μπει εγγυητής της ενότητας που ποτέ δεν είδαμε, ενισχύσαμε τις θέσεις του για την αγορά των γραφείων, ψηφίσαμε τις επιλογές του (ακόμα και όταν γνωρίζαμε καλά ποιος ήταν πίσω από την απομάκρυνση της διοίκησης Βιδάλη),υπεραμυνθήκαμε μαζί του για τη σταθερότητα του ΣΕΔΚΑ . Τί άλλο πρέπει να κάνουμε, αλήθεια, “για το καλό μας“;
Πότε κλείνει ο κύκλος για τον Κώστα Ρήγα, πότε αρχίζει ο χρόνος να μετρά για τη διοίκηση Παπαδημητρίου, ένας Θεός ξέρει! Είναι αλήθεια ότι έχουμε χάσει το τόπι, αλλά εμείς εκεί: Σταθεροί στις παραδόσεις… Γι’ αυτό σας λέω, ας ευχηθούμε όλοι καλύτερη χρονιά για τον ΣΕΔΚΑ!
Να σταματήσουν οι διαιτητοπατέρες να θέλουν το καλό μας και να καταλάβουν επιτέλους ότι, το δικό μας καλό δεν είναι στην ίδια ευθεία με το δικό τους κι αυτό είναι κάτι που εμείς το γνωρίζουμε καλά. Δεν μπορούν πια να μας ξεγελάσουν, δεν μας κοροϊδεύουν.
Δεν ξέρω αν αυτή είναι η μοίρα των διαιτητών, δεν γνωρίζω καν αν όλα αυτά γίνονται γιατί έχουμε το προνόμιο να είμαστε ο μεγαλύτερος Σύνδεσμος Διαιτητών της χώρας.
Εκείνο που, δυστυχώς, διαπιστώνω είναι ότι για όλους αυτούς που πέρασαν, ή φιλοδοξούν να βρίσκονται στην προεδρία του ΣΕΔΚΑ, είμαστε το σκαλοπάτι για να ανέβουν στο πλατύσκαλο και στη συνέχεια να γαντζωθούν στην εξουσία της διαιτησίας, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα είναι και αυτοί διαχρονικοί, επιβεβλημένοι, αναντικατάστατοι , μοναδικοί, πιστεύοντας πως δεν θα χάσουν ποτέ τα κεκτημένα (όσοι από αυτούς τα απολαμβάνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη).
Έτσι μας κοιτάζουν από ψηλά, με “στοργή“, συμπάθεια και “αγάπη“! Κι έχει το βλέμμα τους κάτι από τον τρόπο που εμείς κοιτάζουμε τα μυρμηγκάκια…
Εντάξει, ρε αδέλφια, μάθαμε να είμαστε το δεκανίκι σας, εσείς πότε θα μάθετε να μας σέβεστε; Πότε θα καταλάβετε ότι μας έχετε κουράσει με την αλαζονεία και την εφευρετικότητα στις δικαιολογίες σας; Πότε θα μας αφήσετε στην ησυχία μας; Πότε επιτέλους θα καταλάβετε ότι όπου υπάρχει αρχή υπάρχει και τέλος;
… Και για σας το τέλος έχει έρθει καιρό τώρα, προσπαθήστε να το συνειδητοποιήσετε, πάψτε να ζείτε με ψευδαισθήσεις. Τί να κάνουμε ο κύκλος έκλεισε! Δεν έχουμε άλλη αντοχή, θα μας υποχρεώσετε να γίνουμε αγενείς και να σας διώξουμε εμείς και τότε θα μας κατηγορήσετε για αχάριστους.
Όχι άλλο κάρβουνο! Μας έπνιξε ο καπνός, θα πεθάνουμε όλοι από ασφυξία, έλεος.
Άντε συνάδελφοι, πάμε όλοι μαζί για μια ακόμη προσπάθεια και ας ξέρουμε ότι δεν θα είναι η τελευταία. Ο ΣΕΔΚΑ πρέπει να μείνει ζωντανός.
Καλύτερη χρονιά! Ποιότητα στη ζωή μας! Για να μην χρειαστεί να φωνάξουμε “όξω ρεεεεεεεε“…
Baseline
