Αλλάζω σημαίνει προοδεύω, αλλά αυτή η αλλαγή του Κώστα Ρήγα, δεν μου φαίνεται και πολύ… προοδευτική. Γιατί, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Γιατί κάποιοι θυμόμαστε πως 10 χρόνια πριν (όταν ακόμα ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε το… έξι (6) μπροστά από την ηλικία του), όταν συντελέστηκε αλλαγή στη ΦΙΜΠΑ, έστελνε μηνύματα κι έγραφε (ορθώς) “τόπο στα νιάτα“.
Ο ίδιος, μπροστά σε κοινό που τον θαύμαζε, έλεγε πριν από 4-5 χρόνια πως πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου και πως θα κάνει πίσω, για να μπουν νεότεροι. Αντιθέτως, δίνει μάχη για να μπει σε όποια πόρτα βρει ανοιχτή, να μείνει στον χώρο, στην πρώτη γραμμή.
Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Μόνο που για να το πετύχει φωτογραφίζεται αγκαλιά με τον Στέλιο Συμεωνίδη, εμφανίζεται ως “κολλητός” του Τάκη Τσαγκρώνη, για τους οποίους όλοι γνωρίζουν τι έλεγε, χρόνια ολόκληρα. Κι αλήθεια, τότε έκανε λάθος, ή τώρα;
Αν κατάλαβε πως οι συγκεκριμένοι (δηλαδή η ηγεσία της ΕΟΚ και οι αρεστοί της) είναι τόσο σημαντικοί για το μπάσκετ και πως όσο ήταν στην Ευρωλίγκα από λάθος (καθένας, ακόμα κι ο “Le Grande” έχει δικαίωμα να… πλανηθεί), δεν έχει παρά να το πει δημόσια. Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι το λάθος σου.
Είδε κάτι, μια δεκαετία μετά, που κανείς μας δεν έχει δει; Είδε στις κινήσεις τους κάτι θετικό; Μήπως το ότι λύσσαξαν για να “καθαρίσουν” τον Ηλία Καφφέ, για τον οποίο παλιότερα έσταζε μέλι (από εκείνη την εποχή η φωτογραφία, τότε που οι “ομοσπονδιακοί” του απαγόρευαν να διδάσκει στα σεμινάρια), αλλά τώρα δεν τον μέλει;
Ο Κώστας Ρήγας είναι μεγάλο κεφάλαιο για την παγκόσμια διαιτησία. Εμείς το αναγνωρίζουμε, ο ίδιος -επιμένουμε- δεν το έχει αντιληφθεί. Οι “μεγάλοι” δεν ακολουθούν, καθοδηγούν. Κι αν έχει κάτι να προσφέρει, μπαίνοντας σε μια οποιαδήποτε (ακόμα και τη σημαντικότερη) επιτροπή, θα πρόσφερε πολλαπλάσια αν έμενε σταθερός στις απόψεις του και στέκονταν απέναντι σε αυτούς, που “υποχρεώνεται” (από το πάθος του να παραμείνει στα… πράγματα) να αποθεώνει.
