Ύστερα από μια εξαιρετική σεζόν, πέρσι, που το βρήκε στην έκτη θέση του βαθμολογικού πίνακα οι βλέψεις για το φετινό Ρέθυμνο ήταν υψηλές. Η ομάδα κατόρθωσε να διατηρήσει, σε γενικές γραμμές, έναν κορμό και να τον εμπλουτίσει με κομμάτια, συνθέτοντας ένα παζλ που διαφαινόταν συμπαγές και ποιοτικό. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχα σχεδιάσει ο Θανάσης Σκουρτόπουλος.
Αντικαταστάτες για τους Βίνσεντ Κάουνσιλ και Μουχάμαντ Φαγιέ (που αποτέλεσαν τους ακρογωνιαίους λίθους πέρσι) δεν βρέθηκαν ποτέ και χρειάστηκε να γίνουν αρκετές αλλαγές, έως ότου η ομάδα καταφέρει να ορθοποδήσει. Μετά τις πρώτες 6 αγωνιστικές το ρεκόρ ήταν 1-5, κόντρα σε ομάδες με παρόμοιους ή κατώτερους στόχους και ο πρώτος γύρος έκλεισε με απολογισμό 4-9 με τους σοβαρούς τραυματισμούς των Καμπερίδη και Ματαλών να συμβάλλουν, ομολογουμένως, στην αποδιοργάνωση της ομάδας.
Οι αφίξεις των Τάιλερ Στόουν (αντί του Κουκ), Ντάριους Κάρτερ (αντί του Κορόλεφ) και του Ρασάντ Μάντεν (αντί του Ρέλφορντ) και του Ευθύμη Τσακαλέρη, έφεραν προσωρινά νέα πνοή στο Ρέθυμνο αλλά το πρόβλημα παρέμενε και τα θετικά αποτελέσματα δεν ερχόντουσαν. Μετά το παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό, στο τέλος του πρώτου γύρου, όπου κατάφερε να παρουσιάσει ανταγωνιστικό πρόσωπο, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος είχε στείλει μήνυμα αντεπίθεσης, υπογραμμίζοντας πως η ομάδα του θα εμφανιστεί διαφορετική στη συνέχεια.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι, καθώς αρχικά αποχώρησε ο Σάρλον Κλουφ, ο οποίος ίσως να μην απέδωσε τα μέγιστα -που ανέμεναν οι άνθρωποι του συλλόγου- αλλά συνεισέφερε με 10.6 πόντους, 2.8 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ μέσο όρο, και στη συνέχεια ήρθε η χθεσινή βαριά ήττα στην Πάτρα κόντρα στον Απόλλωνα, με 75-57.
Η έλευση του έμπειρου Τόμας Ντελινινκάιτις, στη θέση του Κλουφ, φαντάζει δύσκολο να βελτιώσει δραματικά τα πράγματα, αυτοί που αποκτήθηκαν μεσούσης της σεζόν (πλην Στόουν) δεν έχουν επιδείξει, μέχρι στιγμής, κάτι το τρομερό αλλά ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Η ρεθυμνιώτικη ομάδα βρίσκεται εντός της “διακεκαυμένης ζώνης” και τα ροζ φύλλα πρέπει να ξεκινήσουν να κατακτώνται σε μεγαλύτερο ρυθμό, προκειμένου για να αποφευχθεί κάποια, τυχόν, δυσάρεστη έκπληξη, ενώ ο στόχος των πλέι οφ να είναι “όνειρο απατηλό”, πλέον.