“Απ’ όσα κατάλαβα στα λίγα χρόνια που ζω, δεν είναι η λευτεριά πέσε πίτα να σε φάω. Είναι κάστρο και το παίρνεις µε το σπαθί σου. Όποιος δέχεται από ξένα χέρια τη λευτεριά είναι σκλάβος“.
Ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν πάντα… ανατρεπτικός. Μπορεί να μην γνώριζε τα μελλούμενα, όμως η αλήθεια, σύντροφοι, είναι πως ο λαός μας θα ζήσει σε οικονομική σκλαβιά. Θα ζήσει σκλάβος, όχι από μπότα κατακτητή, αλλά υποταγμένος σε τράπεζες και τραπεζίτες, σε νονούς της παγκόσμιας οικονομίας.
Το δημοψήφισμα λειτούργησε ψυχολυτρωτικά για πολλούς, που έβγαλαν αυτό το “άι σιχτίρ” από μέσα τους, όμως το γεγονός (61% ΟΧΙ) χάθηκε στην ερμηνεία, που του δόθηκε από διάφορους (ε, Αλέξη;). Από τις λίγες φορές που είδα να γίνεται τόσος λόγος για το ότι “το 40% είπε ΝΑΙ στην Ευρώπη“. Λες και δεν υπήρχε ένα πραγματικό 40%, που γύρισε την πλάτη στο δημοψήφισμα, αλλά γι’ αυτό δεν μίλησε κανείς. Έκανε “τζιζ“.
Το “δόγμα του σοκ“, με τις κλειστές τράπεζες, την εμμονή των συστημικών Μέσων Παραπληροφόρησης, λειτούργησε καταλυτικά. “Ουρές στα ΑΤΜ” σε διαρκή προβολή από το κουτί. Δεν είναι λογικό, αναρωτιέμαι; Όταν δεν δουλεύουν τα ταμεία, όταν ζητάς από 70χρονους να ανακαλύψουν τα PIN και τα… μηχανήματα του διαβόλου, όταν στην ουσία έχεις ένα ταμείο (ΑΤΜ) εξυπηρέτησης σε κάθε τράπεζα, θα σχηματιστεί ουρά.
Αυτές οι ουρές ήταν λογικές. Οι ουρές των συσσιτίων είναι παράλογες και απόκοσμες, αλλά εκεί οι κάμερες δεν έφτασαν. Και δεν θα φτάσουν, όταν τον Χειμώνα θα πολλαπλασιαστούν. Και δεν είμαι από αυτούς που κινδυνολογούν.
Μας έβαλαν, λοιπόν, το δίλημμα “ψηφίστε το μνημόνιο που έρχεται, ή χάνεστε“. Το έστησαν καλά το παιχνίδι. Κι όλοι μας (όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι) είμαστε πλέον ώριμοι και έτοιμοι να αποδεχθούμε την υπογραφή, που θα υποθηκεύσει το μέλλον μας, ξεχνώντας το βασικό δόγμα: Αυτή τη χώρα τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Κι αυτά τα υποχρεώνουμε με τη δική μας φοβική υπογραφή στη συμφωνία – κόλαφο, να ζήσουν καταχρεωμένα, χωρίς ελπίδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας αναζητεί τη “δημοκρατική Ευρώπη“. Να σου πω εγώ Αλέξη μου, πού είναι, για να μην ψάχνεις: Κατοικεί στο δάσος και κάνει παρέα με την Τίγκερμπελ, είναι κολλητή με τη Χιονάτη και πίνει καφέ με τον Μπάτμαν. Είναι δημιούργημα της φαντασίας σου Αλέξη. Όχι πραγματικότητα.
Η Ευρώπη έπαψε να είναι δημοκρατική εδώ και 10ετίες. Όταν βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία δεν το έκανε με δημοκρατικές βόμβες, Αλέξη μου. Όταν καταδικάζει τον λαό μας σε πείνα, δεν το κάνει με συναίσθημα αλληλεγγύης. Είναι βαθιά αντιδραστικός μηχανισμός, αυτός στον οποίο όχι απλά μετέχουμε, αλλά τρέμουμε (ε, Όλγα Τρέμη) μην μας αποβάλλει.
Όταν Αλέξης καταπατάς το Σύνταγμα, όταν αδιαφορείς για τη λαϊκή βούληση (ακόμα κι αυτή που καθοδηγείται από τον φόβο, αλλά αντιστέκεται), όταν παίζεις τον ρόλο του αριστερού ψάλτη στα δεξιά (βλέπε αντιδραστικά) σχέδια, τότε είσαι σε λάθος ρότα. Το βλέπεις, γιατί σε στηρίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Κι είμαι βέβαιος ότι δεν το κάνεις, όπως οι προηγούμενοι, από εξουσιολαγνεία, αλλά από το αδιέξοδο που δημιούργησες, αρνούμενος να σκεφτείς την πιθανότητα εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πλέον, δεν υπάρχουν διλήμματα. Γιατί μπορεί να υπογραφεί η συμφωνία, έτσι όπως την ήθελαν οι “φίλοι μας οι Γερμανοί“, μπορεί να αποφύγουμε το Grexit, όμως η φτώχεια είναι το φάντασμα που πλανάται πάνω από τη χώρα κι ο καπιταλισμός θα δείξει στους επόμενους μήνες το πιο σκληρό του πρόσωπο.
Ναι, φοβικά λειτουργεί ο Έλληνας και παρακαλά να αυξηθεί το capital control. Σε λίγους μήνες, όμως, με αυξήσεις σε βασικά αγαθά (λόγω αύξησης του ΦΠΑ) και μειώσεις στις συντάξεις (σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ), το capital control θα δώσει τη θέση του στον… κενό τραπεζικό λογαριασμό.
Πλέον δεν υπάρχουν απορίες σε κανέναν. Αυτά που η δεξιά συγκυβέρνηση δεν μπορούσε να περάσει, τα φορτώθηκε η… πρώτη φορά Αριστερά, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πλέον η Αριστερά είναι μειοψηφία, αποτέλεσε τον καλύτερο σύμμαχο των Ευρωπαίων οικονομικών ολιγαρχών. Όχι ενδεχομένως με πρόθεση, αλλά λένε πως ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων.
Είναι πρόδηλο ότι δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, όμως στο πάλαι ποτέ ερώτημα “τί Πλαστήρας, τί Παπάγος“, που αποτέλεσε ψόγο για την αριστερά (βλέπε ΚΚΕ), η απάντηση ήρθε από τη ζωή. Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε επί Πλαστήρα…
Η υπογραφή της συμφωνίας είναι δεδομένη, όπως δεδομένο είναι πως ένας κόσμος θα απογοητευτεί από την Αριστερά του Αλέξη. Δεδομένη είναι και η φτωχοποίηση, δεδομένο είναι και πως δεν υπάρχει ανάπτυξη μέσα από επώδυνα οικονομικά μέτρα. Δεδομένο είναι και το άνοιγμα των τραπεζών, η αποφυγή του Grexit (όχι πως τολμούν, λόγω της γεωπολιτικής μας θέσης).
Δεδομένο είναι πως όταν το δίλημμα έρχεται από τα… αριστερά (θυμηθείτε το “Καραμανλής ή τανκς“, το πιο μελανό σημάδι στην ιστορία και την τεράστια προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη) περνάει πιο εύκολα, χωρίς αναταράξεις.
Ενδεχόμενο είναι να αντιδράσουμε. Να αντιληφθούμε πως έχουμε τη δύναμη να γίνουμε ο “μαύρος κύκνος” της παγκόσμιας οικονομίας, ή έστω να αντιληφθούμε τα λόγια του ποιητή: “Όποιος δέχεται από ξένα χέρια τη λευτεριά είναι σκλάβος“. Και να πάψουμε να είμαστε σκλάβοι.
