Να ξεκινήσω λίγο προβοκατόρικα το σχόλιο μου για τον αγώνα του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη; Δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι ένιωσαν μεγαλύτερη στεναχώρια, βλέποντας την εξέλιξη του αγώνα: οι φίλοι του Ολυμπιακού, οι εκείνοι του Παναθηναϊκού;
Γιατί είναι αλήθεια πως ο Βασίλης Σπανούλης θύμισε τον… κακό Σπανούλη των τελικών της εποχής Πεδουλάκη, έχοντας απέναντί του τον “προσωπικό του εφιάλτη“, Στεφάν Λάσμε…
Οι αριθμοί απλά καταγράφουν την εικόνα του αρχηγού των “ερυθρόλευκων“. Σε 27.48” είχε 2 πόντους (με 0/3 δίποντα, 0/3 τρίποντα, 2/2 βολές), 1 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 3 λάθη και -5 στο ranking (σύστημα αξιολόγησης). Όσο κι αν ψάξει κανείς στη φετινή Ευρωλίγκα, δεν θα βρει κάτι ανάλογο.
Μην βιαστείτε να μας… πιάσετε από τα μούτρα. Δεν περιμέναμε τη “στραβή του” για να βγούμε να τον “κράξουμε“. Ο Βασίλης Σπανούλης, ειδικά ο φετινός Σπανούλης, δικαιούται περισσότερες της μιας κακής βραδιάς. Άλλωστε, από την πρώτη στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, έγραψα (κι επιμένω) πως αυτή η ομάδα είναι η ομάδα του Σπανούλη. Άρα στην κακή του βραδιά, δύσκολα θα είναι καλή η ομάδα.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω -κι ίσως κανείς δεν μπορεί- αν αυτή η αγωνιστική σκοτοδίνη οφείλεται στην καλή άμυνα των Τούρκων, ή στην κακή ψυχολογία του αρχηγού του Ολυμπιακού, που βρίσκοντας και πάλι απέναντί του τον Λάσμε, είδε ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Για να είναι σύμπτωση, είναι πολύ… καλή.
Δεν είναι ότι ήταν αστόχος, είναι πως ήταν άτολμος. Δεν επιχείρησε ρήγματα, δεν πήγε επιθετικά πάνω στον Γκαμπονέζο, οσάκις επιχειρούσε pick & roll κι αυτό μάλλον έχει εξήγηση στον ψυχολογικό τομέα, στον φόβο ότι τα γρήγορα πόδια, τα μακριά χέρια και η προσήλωση του Λάσμε στην άμυνα, θα τον έφερναν σε δύσκολη θέση.
Με τον Σπανούλη να είναι αρνητικό σημείο αναφοράς, δεν άνοιξαν διάδρομοι, δεν βρέθηκαν ελεύθερα σουτ για τα δύο “4άρια” (Πέτγουεϊ και Πρίντεζης ήταν εξίσου κακοί) κι έτσι μοιραία οι όποιοι πόντοι ήρθαν από σουτ του Μάντζαρη (θαρρώ ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς πήρε το ρίσκο, θεωρώντας ότι δεν θα χάσει από τον διεθνή Έλληνα πόιντ γκαρντ), ή από προσωπικά καλάθια παικτών, που μόνο τυχαίοι δεν είναι (Ντάρντεν, Λαφαγιέτ, Χάντερ).
Τί σημαίνει αυτή η πρώτη (για το Top16) ήττα του Ολυμπιακού; Αν δεν ήταν οι 14 πόντοι της διαφοράς, ενδεχομένως και τίποτα. Ποιος είπε ότι θα πάνε… τρένο και αήττητοι ως το τέλος; Εδώ η ΤΣΣΚΑ χρειάστηκε την παράταση για να κάμψει την αντίσταση της Νίζνι.
Είναι κακό (;) το ότι επόμενος αντίπαλος είναι η ομάδα της Μόσχας, η μοναδική αήττητη, εκείνη που μοιάζει να απειλεί περισσότερο από κάθε άλλη το “κάστρο” του ΣΕΦ. Κι ακολουθεί το ταξίδι στη Νίζνι για να ολοκληρωθεί η πρώτη φάση. Αν ο Ολυμπιακός κατορθώσει στα δύο επόμενα ματς να πετύχει μια νίκη, θα είναι για τα καλά στο κόλπο της διεκδίκησης μιας εκ των δύο προνομιούχων (ως προς το αβαντάζ στην επόμενη φάση) θέσεων.
Διαφορετικά θα διαπιστώσει, μαζί του κι όλοι μας, πως σε αυτό το επίπεδο τίποτα δεν τελειώνει από τις πρώτες αγωνιστικές. Βεβαίως, οι “ερυθρόλευκοι” παραμένουν μια από τις πιο σκληρές και ανταγωνιστικές ευρωπαϊκές ομάδες, παίζουν (ίσως) το καλύτερο μπάσκετ μαζί με την ΤΣΣΚΑ και μια ήττα στην Κωνσταντινούπολη δεν φέρνει την καταστροφή, αρκεί να υπάρξει σωστή διαχείριση.
