Άμα τη επιστροφή από το Βελιγράδι, συμπλήρωσα 16 φάιναλ φορ Ευρωλίγκας, που έχω παρακολουθήσει δια ζώσης. Κάθε ένα είναι ξεχωριστό, για διαφορετικούς λόγους. Και κάθε ένα έχει αξία, αν επιστρέφοντας γίνεσαι λίγο πιο… σοφός. Αλήθεια, μάθαμε κάτι από την παραμονή μας στην πρωτεύουσα της Σερβίας; Η απάντηση είναι πως η συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν ξεχωριστή. Όχι άλλο ένα φάιναλ φορ, αλλά ένα άλλο φάιναλ φορ.
Εδώ και χρόνια οι οπαδοί της νίκης μοιάζουν να κερδίζουν το παιχνίδι. Φταίμε κι εμείς, που συμβάλαμε στη δημιουργία ανθρώπων, οι οποίοι αγαπούν τη νίκη κι όχι το άθλημα. Αγαπούν τη νίκη, περισσότερο από την ίδια την ομάδα τους. Κι αν δεν είναι νικηφόρο το αποτέλεσμα, απαιτούν εξηγήσεις, απολύσεις, εύχονται από… ΟΑΕΔ μέχρι «καρκίνο» στους παίκτες και στους προπονητές της ομάδας τους.
Σάπιοι άνθρωποι, υποπροϊόντα σάπιας αθλητικής υποκουλτούρας. Γελοίοι, μα συνάμα ώριμοι, να καταναλώσουν τόνους δημοσιογραφικών βοθρολυμμάτων, που αφειδώς προσφέρουν επί πληρωμή κονδυλοφόροι. Εξίσου σάπιοι, ίσως και χειρότεροι. Ψαρεύουν στα πιο βρώμικα νερά. Νιώθουν καλά όταν κυλιούνται στη λάσπη, Ξέρετε καλά σε ποιους αναφέρομαι, αλλά πολλή αξία τους δώσαμε.
Εξαγώγιμος αθλητικός πολιτισμός
Το Βελιγράδι ήταν μια όμορφη παρένθεση. Δεν θα ισχυριστώ πως όσοι ταξίδεψαν είναι διαφορετικοί. Αλίμονο. Αντέδρασαν διαφορετικά, όμως. Όχι μόνο χειροκρότησαν τον Ολυμπιακό, που επέστρεψε δίχως νίκη. Όχι μόνο δεν δημιούργησαν το παραμικρό πρόβλημα, εντός κι εκτός γηπέδου. Όχι μόνο έμειναν κι απόλαυσαν τους αγώνες. Όχι μόνο έδωσαν χρώμα στην πόλη, δίχως ακρότητες κι ανοησίες. Έγιναν σημείο (θετικής) αναφοράς, απ’ όλους τους παράγοντες της διοργάνωσης. Μήπως μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά;
Αν έτσι ήταν η συμπεριφορά των οπαδών σε κάθε φάιναλ φορ, θα μιλούσαμε για εξαγώγιμο αθλητικό πολιτισμό. Δεν ξέρω αν ήταν διαφορετικός ο αέρας στο Βελιγράδι. Για όποιον λόγο κι αν συνέβη, πρέπει να επενδύσουμε σε αυτή τη διαφορετική συμπεριφορά. Κόσμος που ακολουθεί, χειροκροτεί, επιβραβεύει, δεν δημιουργεί επεισόδια, δεν χαλάει το κλίμα.
Η απόλυτη δικαίωση
Πάνω απ’ όλα κόσμος, που αντιλαμβάνεται πως μια ομάδα μπορεί να χάσει, δίχως να ηττηθεί. Γι’ αυτό και το παρατεταμένο χειροκρότημα στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Ίσως μια από τις μεγαλύτερες στιγμές, που έχει ζήσει στη διαδρομή του. Να χάνεις και να αποθεώνεσαι… Λέτε να μάθαμε να εκτιμάμε περισσότερο την προσπάθεια από το αποτέλεσμα;
Αν αυτό το πέτυχε ο κόουτς Μπαρτζώκας κι οι παίκτες του, πρόσφεραν περισσότερα από άλλον έναν τίτλο, στο ελληνικό μπάσκετ. Σε κάθε περίπτωση, η αντίδραση των φίλων του Ολυμπιακού μετά τον ημιτελικό, πριν τον τελικό, σε όλο το φάιναλ φορ, είναι η απόλυτη δικαίωση για τον προπονητή των «ερυθρολεύκων».
«Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα»
Μπορεί να ακούγαμε ασταμάτητα από την εξέδρα το «… κάτι μαγικό», όμως αυτό το «Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα», στο ευρωπαϊκό αντίο τού Πρίντεζη, ήταν πανέμορφο. Ο ίδιος συγκινημένος, με το ζόρι κρατήθηκε να μην φύγει κλαίγοντας. Όμως από παίκτες σαν τον «Πρι», τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Φασούλα, τον Γκάλη (κορυφαίος όλων), αλλά και σαν τον μικρότερο της παρέας, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μάθαμε πολλά. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, απλά παρακολουθώντας τους.
Σεμνός, ταπεινός, μοναδικά απλός. Ο Πρίντεζης είναι μάθημα για κάθε νέο άνθρωπο. Για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται τη δημοφιλία του. Βλέπεις από τη μια «πουθενάδες» παίκτες ριάλιτι σόου, να επικαλούνται τον κόσμο, που «τους λατρεύει». Κι από την άλλη βλέπεις έναν άνθρωπο, που πραγματικά αγαπιέται, να συμπεριφέρεται λες και μπήκε πρώτη φορά σε γήπεδο. Από τον Πρίντεζη (και όχι μόνο) μάθαμε τι θα πει πραγματικός σταρ.
Ύστερα από 16 αποστολές σε φάιναλ φορ, μπορώ με σιγουριά να πω ότι: Αυτό δεν ήταν το καλύτερο από πλευράς αποτελέσματος, αλλά το κορυφαίο σε εικόνες, σε… μηνύματα, σε ελπίδα για το μπάσκετ που θέλουμε να ζούμε.
