Είναι, άραγε, ο αγώνας που περιμέναμε για να κρίνουμε την ομάδα του Μπαρτζώκα; Όχι, δίχως δεύτερη σκέψη. Η Ρεάλ είναι καλύτερη, είχε κίνητρο, ήθελε πάση θυσία τη νίκη κι ήξερε πώς να φτάσει σε αυτή, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να γνωρίσει βαριά ήττα, δεν ήθελε να φύγει με… σκυμμένο κεφάλι, δεν ήθελε να γίνει σάκος του μποξ.
Σπάνια, αν όχι ποτέ, αναφέρομαι στη διαιτησία. Όχι, δεν έχασαν από αυτό οι «ερυθρόλευκοι», αλλά τα κριτήρια ήταν εντελώς διαφορετικά στις δύο ρακέτες, οι «κόκκινοι» δεν πήραν ούτε τα… σπόρια, ακόμα κι όταν είχε τελειώσει το ματς δεν δόθηκε φάουλ στον Βεζένκοφ (στο τρίποντο), που θα έδινε κι ο Τσους Ματέο.
Το αναφέρω για έναν λόγο. Ο Ολυμπιακός ήταν παντελώς αδιάφορος, αλλά υπάρχουν ομάδες που εξαρτώνται από αυτό το αποτέλεσμα κι η εικόνα με τη Ρεάλ να πρέπει να πάρει έτσι κι αλλιώς τη νίκη, είναι προσβολή για την προσπάθεια των άλλων. Ξαναγράφω: Όχι του Ολυμπιακού, αλλά για την προσπάθεια που κάνουν κι οι υπόλοιποι για να προκριθούν.
Πάμε στα των «ερυθρολεύκων»: Ο Βεζένκοφ συνέχισε τις υψηλές πτήσεις και πλέον είναι εξάρτημα της μηχανής και του χρόνου θα υπολογίζεται ως βασικός. Με απόσταση ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει φέτος η ομάδα του Πειραιά.
Ο ΜακΚίσικ φάνηκε υπερβολικά διστακτικός, δίχως λόγο κι αιτία. Ο Ταβάρες «ψάρωσε» όλους τους αντιπάλους του, εκτός από τον Κουφό, ο οποίος θέλησε να τον κοιτάξει στα μάτια, αλλά δεν τα κατάφερε. Με 1/9 ριμπάουντ, μπορούμε να κρατήσουμε ως θετικό στοιχείο μόνο τη διάθεση να αντιπαλέψει το θηρίο. Τα 7 ριμπάουντ είναι στα συν του. Ο Σπανούλης ήταν επιδραστικός, ο Γιαννούλης βγάζει ενέργεια και πάθος, έχει… άγνοια κινδύνου, ενώ κι ο Ζαν-Σαρλ, παρότι κακός επιθετικά, μάζεψε 7 ριμπάουντ.
Είναι από τα παιχνίδια που θα ξεχάσουμε γρήγορα, που δεν μας έκαναν σοφότερους, που ίσως πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μάθημα, ώστε να μην φοβούνται, ακόμα κι όταν απέναντι είναι ο Ταβάρες, ο κυρίαρχος των αιθέρων.
