Πλησιάζει ο καιρός των εκλογών της ΕΟΚ και μαζί πλησιάζει η ώρα της απαλλαγής, από ένα σύστημα, που… συστηματικά ευτέλισε το εθνικό μας σπορ. Δεν γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος, δεν γνωρίζουμε καν ποιοι θα κατεβούν, ένα είναι το ζητούμενο: Να αλλάξει πρόσωπο (και πρόσωπα) η Ομοσπονδία. Κι επειδή δεν θέλουμε να μιλάμε δίχως στοιχεία, ας δούμε τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων του προέδρου, παίρνοντας ως παράδειγμα έναν… πετυχημένο. Ο Σάββας Λόρτος εκλέχθηκε παμψηφεί στην ΕΚΑΣΘ (την Ένωση της Θεσσαλονίκης) και δεν είναι τυχαίο πως η μοναδική (για την ώρα) επίσκεψη του Γιώρου Βασιλακόπουλου ήταν στη συμπρωτεύουσα. Εκεί ένιωθε καλά.
Ας δούμε, λοιπόν, τι έχει πετύχει ο κ. Λόρτος, ο… πρόεδρος της καρδιάς μας. Σε εκλογές 150 σωματείων (αυτή είναι η δύναμη της ΕΚΑΣΘ) ψήφισαν 48 σωματεία, εκ των οποίων οι 25 ήταν υποψήφιοι! Αυτό το λες κι αποδοχή, αν πρόκειται για κλειστό κλαμπ τένις, ή για λέσχη τσαγιού, όχι όμως για ένα τόσο σημαντικό και πολυπληθές άθλημα. Αλλά πάμε στα καλυτέρα…
Παραβλέπω ότι ο επί 24ετία πρόεδρος της δεύτερης μεγαλύτερης Ένωσης της χώρας, πήρε λιγότερες ψήφους (1-2, έτσι κι αλλιώς δεν ψήφισαν πολλοί) από άλλους τέσσερις του Συνδυασμού του! Δεν λες ότι σάρωσε, παρότι έπαιζε δίχως αντίπαλο, σε εκλογές τύπου Βόρειας Κορέας (ίσως αδικώ τον Κιμ). Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν ψήφιζαν ΜΟΝΟ σωματεία με αθλητική αναγνώριση, έτσι όπως φαίνεται ότι θα γίνουν οι εκλογές της ΕΟΚ.
Ακόμα κι έτσι, θα πει κανείς, ο κ. Λόρτος υπερψηφίστηκε. Προφανώς γιατί έχει κάνει σοβαρό έργο κι έχει συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη του μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη. Κάναμε (υποχρέωσή μας) μια μικρή έρευνα, επιχειρώντας να συγκρίνουμε το… «τώρα» με την περίοδο 1996-1998. Βρήκαμε… μικρές διαφορές, που πάντως δεν αποτελούν λόγο για να πανηγυρίζει ο πρόεδρος της ΕΚΑΣΘ.
Τότε η πόλη είχε 193 σωματεία στη δύναμή της, ενώ επισήμως διαθέτει 145 τώρα, δίχως να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσα εξ αυτών θα πάρουν αθλητική αναγνώριση. Τότε μετείχαν σε αγωνιστικές εκδηλώσεις 36 ομάδες (τμήματα) νεανίδων. Πέρυσι είχαμε… πέντε (5). Πέντε ομάδες σε ολόκληρη της Θεσσαλονίκη. Ούτε το ρούγκμπι (που λένε κι οι Γάλλοι) τέτοια χάλια, αλλά συνεχίζουμε.
Από τις 50 ομάδες (τμήματα) κορασίδων της τότε εποχής πέσαμε στις 20. Εντάξει, το καταλάβαμε, οι Θεσσαλονικές γύρισαν την πλάτη στο σπορ. Ας δούμε τους λιλιπούτειους αθλητές. Από τα 110 αγωνιστικά τμήματα παιδικού είχαμε 60 κι από 75 εφηβικά είχαμε 50 ενεργά. Μιλάμε για την απόλυτη αναπτυξιακή εφαρμογή. Ο κ. Λόρτος κι οι συνεργάτες του… τρύπησαν το… πάτωμα.
Αλήθεια, πόσες φορές πήγε η Εθνική ομάδα στη Θεσσαλονίκη, από το 1998 και μετά; Πόσες διοργανώσεις (διεθνείς, ελληνικού ενδιαφέροντος) έγιναν στην πόλη που αγαπά το μπάσκετ; Διεκδίκησε, αλήθεια, υποδομές για τις ομάδες; Τίποτα, είτε καλό, είτε κακό, δεν γίνεται τυχαία κι όποιος νομίζει ότι η κατάρρευση του Άρη και του ΠΑΟΚ είναι ανεξάρτητες κι άσχετες με τη συνολική καθίζηση του μπάσκετ στην πόλη, είναι κοντόφθαλμος.
Θα αναρωτηθεί κανείς «καλά ρε μεγάλε, αφού δεν έχει κάνει κάτι καλό, όπως μας λες, πώς βγαίνει»; Είπα εγώ ότι δεν έχει κάνει τίποτα καλό; Είναι αγαπητός σε κύκλους προπονητών, δημάρχων, γκουρού του αθλήματος κι αυτό είναι διαβατήριο εκλογικής επιτυχίας. Μπορεί να μην αφορά και να μην βοηθά το άθλημα, αλλά ο πρόεδρος είναι γεννημένος νικητής. Ακόμα κι αν τα 2/3 όσων παραμένουν ενεργοί, είτε του γύρισαν την πλάτη, είτε αδιαφόρησαν. Ο τίτλος παραμένει τίτλος.
