Αν μπορούσε να βάλει κανείς τη Στέλλα Καλτσίδου σε μια… χρονομηχανή και να τη στείλει δεκάδες χρόνια πίσω, ίσως να γίνονταν σύμβολο, στον αγώνα των γυναικών της εποχής (φεμινίστριες), που διεκδικούσαν ίσες ευκαιρίες. Η Στέλλα όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους άνδρες μπασκετμπολίστες, καθώς η καριέρα της ήταν γεμάτη όμορφες στιγμές, αλλά πλέον ως προπονήτρια μπήκε στον απόλυτα ανδρικό χώρο κι έδειξε ότι… δεν μασάει. Γιατί δεν είναι -εδώ και χρόνια- ασυνήθιστο να βλέπεις γυναίκα προπονήτρια στο γυναικείο μπάσκετ, αλλά γυναίκα κόουτς σε ανδρική ομάδα, ε… δεν το συναντάς σε κάθε γωνία.
Δεν είναι η πρώτη, δεν θα είναι (ελπίζουμε) η τελευταία, όμως επέστρεψε στην… κοιτίδα της, έτοιμη να εμπνεύσει τις παίκτριες του ΕΦΑΟΖ, έτοιμη να δώσει μάχες ως προπονήτρια, καθώς η σπουδαία μπασκετική καριέρα δεν εξασφαλίζει ανάλογο μέλλον στην άκρη του πάγκου. Η Στέλλα το γνωρίζει, μοιάζει να είναι… γεννημένη για προπονήτρια, είναι έτοιμη να δώσει απαντήσεις στα πιο δύσκολα «πρέπει», που θα συναντήσει. Όταν βάλει κάτι στον νου της το πετυχαίνει, είναι πεισματάρα και συνάμα δουλεύει σκληρά. Πολύ σκληρά… Λες και στην προηγούμενη ζωή της ήταν… μυρμήγκι.
Πότε συνειδητοποίησες πως θέλεις να ασχοληθείς με την προπονητική;
«Πάντα μου άρεσε η προπονητική. Πριν από 4-5 χρόνια άρχισα να σκέφτομαι έντονα να ασχοληθώ με αυτό, όταν θα ερχόταν η ώρα».
Πέρυσι βρέθηκες στον πάγκο του Αμαρουσίου, μπορεί μια γυναίκα προπονήτρια να σταθεί δίπλα στους άντρες; Της δίνουν το χώρο που χρειάζεται ή πρέπει να τον κερδίσει;
«Σε οποιονδήποτε χώρο και να βρίσκεσαι, σε οποιαδήποτε εργασία, πρέπει να κερδίσεις τη θέση σου με τη δουλειά σου. Διαφορετικά δεν θα έχεις διάρκεια. Δε νομίζω ότι πλέον αποτελεί απροσπέλαστο ταμπού το να βρίσκονται γυναίκες στα προπονητικά team αντρικών ομάδων. Στο εξωτερικό ειδικά, είναι κάτι που βλέπουμε συχνά πλέον».
Σκέφτηκες το ενδεχόμενο να παραμείνεις στο Μαρούσι;
«Στο Μαρούσι δεν αντιμετώπισα κανένα απολύτως πρόβλημα. Όλοι οι παίκτες με αντιμετώπιζαν με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετώπιζαν όλους τους προπονητές τους όπως και ο coach φυσικά, που είχε θέσει τους ρόλους μας. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για εμένα. Κάποιοι προσωπικοί λόγοι με οδήγησαν να φύγω στα μέσα της χρονιάς από το Μαρούσι. Η συνεργασία μου με όλους ήταν άψογη. Φυσικά κ ήταν στο μυαλό μου να παραμείνω αλλά προέκυψε η πρόταση του Ζωγράφου και αποφάσισα να κάνω το βήμα παραπάνω για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Η σχέση μου με το Μαρούσι παραμένει άψογη»!
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις ναι στην πρόταση του ΕΦΑΟΖ;
«Το γεγονός ότι είναι μια νεοφώτιστη ομάδα που έχει θέσει στόχους για την πρώτη της χρόνια στην Α1, όλο το project που μου παρουσίασε η διοίκηση και γενικά ο τρόπος σκέψης τους και η οργάνωση τους για τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Έθεσαν για μένα τις ιδανικές βάσεις για να πάρω αυτή την απόφαση».
Τι χρειάζεται μια ομάδα για να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα της Α1;
«Κατά την άποψη μου χρειάζεται έναν σωστό προγραμματισμό σε όλα τα επίπεδα, ο οποίος πρέπει να ακολουθείται με συνέπεια αλλά και τις κατάλληλες προσαρμογές. Αυτό προϋποθέτει τη νοοτροπία του επαγγελματισμού τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου».
Ποιο είναι το δόγμα σου ως τεχνικός;
«Το να μην αποπροσανατολίζομαι από τον στόχο μου, η επιμονή και η σκληρή δουλειά, είναι αυτά που με ακολουθούν παντού ως άνθρωπο».
Ποιες είναι οι βασικές και σημαντικότερες διαφορές στη λειτουργία των ελληνικών με τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες;
«Η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι στις ευρωπαϊκές ομάδες ο χώρος του γυναικείου μπάσκετ είναι 100% επαγγελματικός. Με ότι αυτό συνεπάγεται».
Η εμπειρία σου ως αθλήτρια είναι αρκετή για να σε κάνει και καλή προπονήτρια;
«Η εμπειρία μου ως αθλήτρια σίγουρα μου έχει δώσει παρά πολλές εικόνες από το υψηλότερο επίπεδο. Αυτό όμως φυσικά και δεν είναι αρκετό. Η προπονητική έχει παρά πολλά κομμάτια στα οποία χρειάζεται να δουλεύεις συνέχεια και να εξελίσσεσαι ταυτόχρονα με την εξέλιξη του παιχνιδιού. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και πολύ αφοσίωση σε αυτό που κάνεις».
Έχεις κάποιον προπονητή ή προπονήτρια ως πρότυπο;
«Γενικά στη ζωή μου δεν έχω πρότυπα με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Υπάρχουν πολλοί προπονητές που θαυμάζω και προσπαθώ να παίρνω από τον καθένα τα στοιχεία εκείνα που μπορώ να προσαρμόσω στον δικό μου χαρακτήρα και τη δίκη μου φιλοσοφία, και να τα υποστηρίξω».
Θα πρέπει η κάθε ομάδα να έχει το δικό της φυτώριο;
«Ναι φυσικά και θα έπρεπε. Αυτός είναι και ο τρόπος που λειτουργούν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπου το επίπεδο είναι πολύ υψηλό σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, κτλ.».
Ως μέλος της Εθνικής κορασίδων, θεωρείς πως γίνεται καλή δουλειά στις υποδομές των Ελληνικών συλλόγων;
«Θεωρώ πως η δουλειά που γίνεται στον τομέα αυτό στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Οι λόγοι είναι αρκετοί και δεν είναι δυνατόν να τους αναλύσουμε αυτή τη στιγμή».
Θα ήθελες να ασχοληθείς με τα διοικητικά του ελληνικού μπάσκετ και την προώθηση του γυναικείου αθλητισμού ή μοναδικός σου στόχος είναι να καθιερωθείς ως προπονήτρια;
«Προς το παρόν ο στόχος μου είναι να ασχοληθώ με την προπονητική».
