Αν εξαιρέσει κανείς όσους -για λόγους οπαδικούς- θέλουν να δουν τον Άρη να βυθίζεται, ο κόσμος του μπάσκετ αναγνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ισχυρή παρουσία του «Αυτοκράτορα» στο ελληνικό μπάσκετ. Βεβαίως, δεν είναι ζήτημα επιθυμίας, αλλά αλληλουχία αποφάσεων και κινήσεων, οι οποίες έχουν καταγραφεί κι έχουν ονοματεπώνυμο. Ο Άρης βρίσκεται στην τελευταία θέση, γιατί κάποιοι έκαναν κακές επιλογές.
Δεν θα γυρίσουμε το ρολόι στην εποχή του… Μητρούδη, δεν θα είχε νόημα, ούτε θα συζητήσουμε για το Μιλένιουμ. Στη δεύτερη χρονιά διοίκησης του κ. Λάσκαρη δημιουργήθηκε μια… μαύρη οικονομική τρύπα, δίχως προφανή λόγο. Πέρα από έναν απρόσφορο μεγαλοϊδεατισμό, ποιος ο λόγος να αδειάσει το ταμείο; Για να ξεπεράσει την ΑΕΚ, να μπορεί να κοντράρει τον Παναθηναϊκό, να προχωρήσει στην Ευρώπη; Κανείς δεν έδωσε επαρκή εξήγηση, αλλά τα χρέη έμειναν κι έγιναν βραχνάς για τις διοικήσεις του «αύριο».
Χρέη υπήρχαν από την πρώτη χρονιά, έγιναν επιλογές παικτών που δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν (όπως ο Μπάκνερ), επιλογές τριετούς συμφωνίας (Μόραντ), όπου ο θησαυρός αποδείχθηκε άνθρακας και πολλές άλλες, οι οποίες αντί να απογειώσουν τον Άρη, μετατράπηκαν σε ΒΑΝ και… θηλιά στον λαιμό. Και, βέβαια, δεν γίνεται να βγαίνουν όλες οι επιλογές, όμως…
Κάποιοι έκαναν τις επιλογές
Αυτές οι επιλογές έχουν ονοματεπώνυμο. Προπονητές που στη συνέχεια -με την αξία τους- έκαναν καριέρα (Πρίφτης), βοηθοί προπονητών, οι οποίοι προήχθησαν (Καμπερίδης), μάνατζερ οι οποίοι είναι group opinion στη Θεσσαλονίκη, δεν πληγώθηκαν όσο πληγώθηκε ο Άρης. Οι άνθρωποι τη δουλειά τους έκαναν, όμως το αποτέλεσμα μετράει.
Κανείς δεν κατάλαβε ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει άνθρωπος με οικονομική επιφάνεια, που να δίνει στον Άρη την πολυτέλεια να ξοδεύει χρήματα σε αμφιβόλου απόδοσης επενδύσεις σε παίκτες, μοναδική λύση ήταν η ανάδειξη κι εντέλει μεταπώληση παικτών (όπως ο Μποχωρίδης, ο Βεζένκοφ κτλ.), ώστε ο Άρης να μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής κι ανάδειξης ταλέντων. Αυτό κρατήστε το για λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού σας.
Φέτος, από την αρχή η κατάσταση μύριζε μπαρούτι. Είναι απορίας άξιο γιατί ο έμπειρος Σούλης Μαρκόπουλος δεν πήρε εγγυήσεις, δεν είχε σταθερές, δεν αντιλήφθηκε τι συνέβαινε. Η πραγματικότητα είναι πως δημιούργησε ομάδα fast track, με το σέρβικο λόμπι να κάνει πάρτι, έχοντας και επιρροές από τον Γεωργιανό GM κι οι υπόλοιποι να αναζητούν σε ποιον θα ρίξουν το φταίξιμο.
Σαθρό οικοδόμημα
Διοίκηση με παράγοντες που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να καλύψουν τα… προσωπικά τους έξοδα, δεν γίνεται. Ο «Αυτοκράτορας» ζει από δανεικά του Θανάση Πλιάκη, κάνοντας εβδομαδιαίο έρανο, με κάποιους παρατρεχάμενους να εμφανίζουν προτάσεις αγοράς του συλλόγου σε υποψήφιους επενδυτές, σε power point της δεκαετίας του ’90, με cd στην εποχή που έχουν usb stick και παιδιά του δημοτικού. Αυτό μας πείραξε; Και αυτό, δείχνει έλλειψη σοβαρότητας.
Θυμόσαστε που αναφερθήκαμε σε «εργοστάσιο παραγωγής παικτών»; Τα παιδοεφηβικά είναι σε μαρασμό, ο Α.Σ. προσπαθεί να βοηθήσει, έχοντας μετρημένες δυνατότητες, αλλά και καμία διάθεση να… σπάσει αυγά, οπότε δεν υπάρχει και μέλλον. Γενικότερα, σε μια πόλη που κανένα έργο μπασκετικής υποδομής δεν έγινε τα τελευταία χρόνια, καμία Εθνική δεν θέλησε να παίξει στα γήπεδά της, σε μια πόλη που έχει ένα (1) All Star Game σαν ασπιρίνη σε βαριά άρρωστο, ο Άρης παρουσιάζει κατάσταση γενικευμένης σαθρότητας.
Είπαμε να μην χαϊδέψουμε αυτιά. Ίσως θα του έπρεπε ο υποβιβασμός, αλλά υπάρχει ένας κόσμος που γεμίζει το Αλεξάνδρειο, που στηρίζει την ομάδα, που πονάει γι’ αυτή, που καταπίνει την πίκρα του και συνεχίζει να βάζει το χέρι στην τσέπη, να χειροκροτεί παίκτες, οι οποίοι τις καλές εποχές του Άρη δεν θα έμπαιναν ούτε με εισιτήριο στο γήπεδο.
Stop lost… χθες
Υπάρχει λύση; Ναι, αν υπάρξει σοβαρή προσέγγιση. Αν κάποια στιγμή ζητηθεί (από ποιον;) ευθύνη από καθέναν που περνάει και εξαφανίζει όποιο περιουσιακό στοιχείο διαθέτει ο σύλλογος. Ακόμα και τον Νίκο Γκάλη απογοήτευσαν αυτοί που διοίκησαν το κλαμπ. Κι ο τεράστιος Νικ ΔΕΝ ζήτησε το παραμικρό αντάλλαγμα, αλλά…
Σαφέστατα σήμερα αυτοσκοπός είναι η παραμονή. Είπαμε, λέμε σκληρές αλήθειες. Είναι η ομάδα με τις λιγότερες πιθανότητες να το πετύχει. Αυτό σημαίνει πολλά και τίποτα. Αλλά κι η παραμονή μπορεί να σημάνει πολλά και τίποτα, αν δεν ξεκινήσει να μετρά παραγωγικός χρόνος, αν δεν σταματήσει να χάνει ο Άρης, αν δεν απαγορευτεί η δημιουργία νέων χρεών και δεν αρχίσουν να καλύπτουν σιγά σιγά τα παλιά.
Λύσεις υπάρχουν, όσο γεμίζει το Παλέ. Κι επιφανείς φίλοι του Άρη υπάρχουν, και φωνές ανθρώπων που αγαπούν τον σύλλογο (για παράδειγμα η ανάρτηση του Φάνη Ταρνατώρου), και χρήματα μπορούν να βρεθούν. Αρκεί να σταματήσουν τα ψέματα, οι μεγαλοϊδεατισμοί, να εξαφανιστούν οι Κονιόρδοι και να ελέγχεται όποιος λαμβάνει αποφάσεις.
