Ήταν καλύτερη η εικόνα του Άρη απέναντι στην ΑΕΚ; Όποιος πει «όχι», ή δεν είδε τον αγώνα, ή συνειδητά ψεύδεται. Κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν «μια από τα ίδια». Όποιος πει «ήταν η διαφορά ποιότητας» έχει ανακαλύψει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ο Σάββας Καμπερίδης δεν τόλμησε να κάνει το… κάτι παραπάνω, για να πετύχει μια ιστορική (από κάθε άποψη) νίκη. Κι όποιος δεν τολμά, δεν κερδίζει, αυτό είναι το πρώτο μάθημα που πήρε, στο ντεμπούτο του ως πρώτος προπονητής.
Ο Μπράουν έδειξε ότι είναι ποιοτικότερος του Τάλτον, τον οποίο αντικατέστησε. Ως εκ τούτου, έδωσε τα πρώτα καλά του διαπιστευτήρια. Ο Ντραγκίσεβιτς έκανε το -με απόσταση από τα άλλα- καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Άρη, αγγίζοντας ένα μυθικό «τριπλ νταμπλ». Κι αυτά δεν μπορούμε παρά να τα πιστώσουμε στον Σάββα Καμπερίδη, όχι επειδή άλλαξε δομικά πράγματα, αλλά επειδή άλλαξε την ψυχολογία, ή έστω με την παρουσία του και ό,τι ακολουθεί την αλλαγή προπονητή, έδωσε κίνητρο στους παίκτες.
Αυτό είναι το θετικό που πρέπει να κρατήσει, την ίδια στιγμή όμως, πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν είναι περίεργο που διάλεξε την ασφαλή οδό, παίζοντας τα ίδια συστήματα που έπαιζε ο Σούλης Μαρκόπουλος. Δεν μπορούσε να αλλάξει πολλά, με 1-2 προπονήσεις, αυτό είναι απολύτως κατανοητό.
Αντίθετα, δεν είναι λογικό να έχει απέναντί του μια ομάδα που έρχονταν από ταξίδι – οδύσσεια κι έναν ευρωπαϊκό αγώνα κι αντί να την πιέζει «per mare per terram», να επιλέγει άμυνα χώρου, παθητική αντιμετώπιση. Αν είχε μια τύχη ο Άρης (που είχε), ήταν να κουράσει τους… κατάκοπους αντιπάλους του, αλλά αντί γι’ αυτό, τους άφηνε να κατεβάζουν άκοπα την μπάλα.
Θα περίμενε κανείς να επιλέξει ακόμα και πρες σε όλο το γήπεδο ο Καμπερίδης, θυσιάζοντας παίκτες, κάνοντας διαρκές ροτέισον, ξοδεύοντας φάουλ, με στόχο να… πάρει την ανάσα των παικτών της ΑΕΚ. Αυτό όφειλε να τολμήσει και δεν το έκανε. Δεν άνοιξε το ροτέισον, πήγε στα… σίγουρα, με παίκτες που δεν ξεκινούν από την άμυνα, ώστε να προβληματίσουν τους αντιπάλους. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να τον ψέξει, καθώς είναι πρώτος του αγώνας κι έχει πολλά να μάθει, αλλά όπως είπε κι ο ίδιος έχει μπροστά του 15 τελικούς (16, αλλά ο πρώτος χάθηκε) κι ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει αναξιοποίητη και την παραμικρή ευκαιρία.
