Ένας Υφυπουργός είναι κι αυτός, τι να σου κάνει; Γιατί μπορεί ο Λευτέρης Αυγενάκης να έβαλε τις βάσεις για να απαλλαγεί το μπάσκετ από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και την αυλή του, αλλά θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να απαλλαγούμε από τις παρενέργειες και να βλέπουμε το μπάσκετ που θέλουμε. Κι αν έχει πάψει να μας απασχολεί το κομμάτι διαιτησία σε επίπεδο «αιωνίων», δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται… πράγματα.
Πριν από λίγο ο Κολοσσός, που ήταν σαφέστατα καλύτερος από τον Ιωνικό και νίκησε εκτός έδρας. «Θα πάω να δω την ασύλληπτη συμμορία στον κινηματογράφο» είπε ο Νίκος Βετούλας και στον Ιωνικό «βράζουν» με τον Χρήστο Παναγιώτου. Τέταρτο (στην καλύτερη των περιπτώσεων αυστηρό, στη χειρότερη ανύπαρκτο) στον Χαραλαμπόπουλο, άλλο φάουλ που σφυρίχτηκε πριν γίνει, παράβαση παίκτη που περνούσε μόνος του το κέντρο, δίχως να πιέζεται, καλάθι που ακυρώθηκε για να γυρίσει η φάση πίσω (δίχως VAR), είναι ορισμένα από τα απολύτως αδιάφορα.
Αυτό που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν η διαφορά σφυριγμάτων στις δύο πλευρές του γηπέδου. Από τη μια, στους γηπεδούχους τιμωρούσαν την… ανάσα, από την άλλη στους φιλοξενούμενους (επαναλαμβάνουμε ήταν σαφώς καλύτεροι, για να μην υπάρξει παρερμηνεία) έπρεπε να… βγει αίμα.
Δεν είναι πρώτη φορά που υπάρχουν παράπονα (γενικότερα) από τον κ. Παναγιώτου. Κι αλίμονο, είναι λογικό να κάνει και λάθη, όλοι όσοι εργάζονται -όχι μόνο οι διαιτητές- κάνουν. Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να μας πουν κι οι αρμόδιοι της διαιτησίας, αυτοί που ορίζονται από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αν είναι ικανοποιημένοι από τις διαιτησίες του συγκεκριμένου διαιτητή.
Όπως και να ‘χει, ίσως πρέπει να αναζητήσουμε νομοσχέδιο, που να στέλνει τη διαιτησία στον ΕΣΑΚΕ, να γίνει επαγγελματική, για να σταματήσουν οι… προπονητές να πηγαίνουν κινηματογράφο μετά τον αγώνα. Να απολαμβάνουν ακόμα και την ήττα, αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του αντιπάλου, χωρίς να νιώθουν το συναίσθημα της αδικίας.
