Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές είχαν βάλει πριν ξεκινήσει το τουρνουά ψηλά τον πήχη. Ως εκ τούτου, ο αποκλεισμός από την 8άδα είναι παταγώδης αποτυχία. Κι αν κρίνουμε από την τελευταία εμφάνιση, η αποτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί είναι εμφανές ότι δεν είμαστε χειρότεροι από αυτούς που συνεχίζουν. Κι η αποτυχία έχει ΜΟΝΟ ένα όνομα: Γιώργος Βασιλακόπουλος.
Ξεκινώ από το τέλος. Η διαιτησία στο ματς με την Τσεχία ήταν άθλια. Ο τρόπος που φέρθηκαν στον Γιάννη Αντετοκούνμπο (MVP του ΝΒΑ) απαράδεκτος. Κι όπως έγραψε κι ένας παλιός παίκτης «ο Γιάννης είναι τεράστιος, γιατί αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα με έβαζαν μέσα για φόνο»!
Μα δεν είναι ο Βασιλακόπουλος ο μίστερ ΦΙΜΠΑ; Δεν είναι αυτός που περνά ο λόγος του, που τρέμουν όταν τον βλέπουν; Δεν είναι αυτός που κινεί όλα τα νήματα, που αποτελεί εμπροσθοφυλακή της διεθνούς Ομοσπονδίας, που κατατροπώνει την Ευρωλίγκα; Δεν είναι αυτός που ήθελαν από το 1987 και μετά να του πιστώνουν τη… μαγκιά της φυλής; Ε, λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Δεν τον βλέπουν οι παράγοντες της ΦΙΜΠΑ κι αυτό αποδείχθηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο.
Αν αποκλειστήκαμε λόγω διαιτησίας, ο Βασιλακόπουλος χρεώνεται την αποτυχία. Αλλά, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε, δεν φταίνε οι διαιτητές για όλα, παρότι τραγικοί. Χρειάστηκε ένα τουρνουά για να παίξει με δύο κανονικούς «κοντούς» ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, που και πάλι άφησε απλό θεατή στον πάγκο τον Μάντζαρη. Τουλάχιστον σταμάτησε την προσπάθεια να ανακαλύψει νέους μπασκετικούς ορίζοντες.
Όλη η Ευρώπη παίζει με κοντούς, εμείς πήγαμε ντε και καλά να κάνουμε 2άρια τους «Παπ», τον Θανάση, τον Ζακ Υβ Κουστώ. Στο πρώτο ματς που παίξαμε ορθολογιστικά, παίξαμε και μπάσκετ, αλλά ήταν ήδη αργά. Προσθέστε μια ανόητη τεχνική ποινή στον άπειρο πάγκο μας (κι όχι στον Σκουρτόπουλο) κι έχετε τη συνολική εικόνα.
Μα δεν είναι ο Βασιλακόπουλος αυτός που διάλεξε τον Σκουρτόπουλο; Και τον διάλεξε γιατί κανείς από τους πρωτοκλασάτους δεν θα πάει αμισθί, να γνωρίζει πως αν χάσει οι τσαρτερίστες θα τον ξεσκίσουν, προκειμένου να βγει αλώβητος αυτός που ναυλώνει το τσάρτερ. Ο Θανάσης αυτό μπορούσε, αυτό έκανε, αλλά φαντάζομαι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περάσει έξω από γήπεδο μπάσκετ και να μην συμφωνεί ότι δώσαμε την καλύτερη φρεγάτα (που λέγαμε και χθες) σε πρωτοετή της σχολής ναυτικών δοκίμων.
Ο Σκουρτόπουλος δέχθηκε πρόθυμα το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων, γι’ αυτό και στην Κίνα βρέθηκε ο Μπουρούσης αντί του Κουφού, ο Βασιλόπουλος αντί του Κόνιαρη. Με απόλυτο σεβασμό στην πολυετή προσφορά και των δύο και την ποιότητά τους, ήταν ασύμβατοι με το στυλ που έπρεπε να παίξουμε και που δεν παίξαμε.
Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε, έχουμε να πανηγυρίσουμε για την Εθνική από τη… Σπανουλιάδα του 2009. Τα παιδιά της Σαϊτάμα έχουν δικά τους παιδιά, αλλά εμείς εδώ, μαγκανοπήγαδο, Βασιλακόπουλος, τσαρτερίστες, φθίνουσα πορεία. Κι ας είχαμε τον MVP του ΝΒΑ στην ομάδα μας. Ε, και; Σταρ είναι ο «σωλήνας». Θα περίμενε κανείς από τον Βασιλακόπουλο να βγει και να πάρει την ευθύνη πάνω του, αλλά πότε το έκανε; Το έχω ξαναγράψει, επιμένω: Όχι Γιώργος Βασιλακόπουλος, αλλά… Τηλέμαχος. Μακριά από κάθε μάχη, μακριά από καθετί που θαμπώνει την εικόνα, την οποία διατηρούν γι’ αυτόν οι αυλικοί, που μέτρησαν άλλο ένα ταξιδάκι αναψυχής, έβγαλαν σέλφι, οπότε το αφεντικό να ‘ναι καλά κι όλα τα άλλα μικρή σημασία έχουν.
Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι ένας μικρός φόρος τιμής, σ’ έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της χώρας, που βιάστηκε να… «φύγει».
