Άνω κάτω έγινε (και πέρυσι) το πρωτάθλημα με τη διαιτησία. Ο Ολυμπιακός αποχώρησε, πρωτοκλασάτοι παράγοντες του ΕΣΑΚΕ (όπως ο κ. Ζομπανάκης) έκαναν δηλώσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «εμπρηστικές», υπήρξαν διαμαρτυρίες σε υπέρμετρο βαθμό. Ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά, ή μήπως υπάρχει έστω ένας ανάμεσά σας που πιστεύει ότι φέτος δεν θα έχουμε ανάλογα φαινόμενα και γκρίνια;
Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε με ψυχραιμία τα δεδομένα: Γιατί να μην γίνει το αυτονόητο, να διαχειρίζονται αγώνες του επαγγελματικού πρωταθλήματος επαγγελματίες διαιτητές; Αν κρίνουμε από την… αποζημίωση που παίρνουν για τη συμμετοχή τους στους αγώνες, ΜΟΝΟ επαγγελματίες μπορούν να χαρακτηριστούν, άρα γιατί ο ορισμός τους αφήνεται σε χέρια… εθελοντών, που αμισθί παρέχουν υπηρεσίες for the love of the game; Ποιος φοβάται την επαγγελματική διαιτησία;
Η ΕΟΚ κρατά στα χέρια της μια… καυτή πατάτα. Όλοι, ακόμα κι οι πλέον αδαείς, γνωρίζουν πως η διαιτησία (και δη όταν πρόκειται για τους «αιώνιους») αποτελεί σημείο πόλωσης, αφορμή διχασμού. Η Ομοσπονδία έχει στα χέρια της την Εθνική κι έπρεπε να ενώνει τον κόσμο του μπάσκετ, όχι να αποτελεί κομμάτι του διχασμού. Γιατί επιμένει να κρατά τον χώρο υπό ομηρία, γιατί επενδύει τόσα σε μια αφιλοκερδή επιτροπή (ΚΕΔ/ΕΟΚ);
Αν υπάρξει κάποιος που θα απαντήσει «γιατί το ορίζει ο νόμος», ας μας εξηγήσει γιατί καταστρατηγείται ο νόμος, όσον αφορά στη σύνθεση της Κεντρικής Επιτροπής; Η Ομοσπονδία υπηρετεί a la cart τη νομοθεσία; Απίστευτο, αλλά αληθινό.
Οι ίδιοι οι διαιτητές, δια των εκφραστών τους (ΟΔΚΕ) έπρεπε να θέλουν να διαχωριστεί η ερασιτεχνική από την επαγγελματική διαιτησία. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται όλοι να ονειρεύονται να ενταχθούν στον σημαντικότερο των οργανισμών της ηπείρου (Ευρωλίγκα), για να παίξουν ως επαγγελματίες και την ίδια στιγμή στη χώρα τους χαίρονται να υπηρετούν ένα ερμαφρόδιτο καθεστώς, ημιεπαγγελματισμού, ψευτοερασιτεχνισμού.
Είναι απορίας άξιο πώς άνθρωποι που δεν είναι… συνάδελφοι μ’ εκείνους τους τύπους, που πετούσαν φελλούς στο βαρέλι μέχρι να ωριμάσει το ουίσκι της διαφήμισης, σκίζονται να ενταχθούν σε μια επιτροπή (ΚΕΔ), η οποία δεν τους αποφέρει ούτε ένα ευρώ κέρδος. Πώς γίνεται να τους διώχνουν και να τους λοιδορούν και να παρακαλούν να επιστρέψουν, να φιλούν κατουρημένες ποδιές για να μετέχουν κάπου, απ’ όπου δεν έχουν θεωρητικά το παραμικρό όφελος; Κι εμείς αγαπήσαμε, αλλά δεν κάναμε έτσι.
Πώς γίνεται παράγοντες να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία και μετά να σαλιαρίζουν με τον κάθε τυχάρπαστο, που τους υπόσχεται εύνοια, ότι μπορεί να ελέγξει τον χώρο, πουλώντας -κατά την προσφιλή του συνήθεια- φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι εντάξει, αυτός πάντα αεριτζής ήταν. Εσείς, ρε παλικάρια, που είσαστε και πετυχημένοι επιχειρηματίες, δεν βλέπετε ότι πρόκειται για λαμόγιο β’ κατηγορίας;
Όταν η πρακτική παίζει μπουνιές με τη λογική, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
