Για δέκατη σερί χρονιά, η Εθνική Ελλάδας έφτασε κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε. Πολλές φορές μέσα από αυτό το μετερίζι και όντας από πιο πιστούς οπαδούς αυτής παρέας, που λέγεται “επίσημη αγαπημένη”, δείξαμε πόσο πιστεύουμε σε αυτήν την ομάδα και πόσο καλά μπορεί να πάει.
Όμως, όταν διαθέτεις τέτοια μαγιά παικτών, σου παρουσιάζεται μια αξιοθαύμαστη ευκαιρία να ορίσεις τη μοίρα σου και εσύ μένεις “εκτός νυμφώνος”, τότε δεν μπορείς να αναζητάς ευθύνες συνολικά, παρά μόνο από τον εαυτό σου. Κύριοι αποτύχαμε και δε το λέμε “ελαφρά την καρδία”…
Ολες οι δικαιολογίες για τη σημερινή αντιμετώπιση από τη διαιτησία, δεκτές. Ομως, δεν πρέπουν στην Εθνική ομάδα αυτού του ταλέντου και αυτής της ατομικής εμπειρίας. Αναγκαίες οι αλλαγές στο τεχνικό τιμ με κόουτς εγνωσμένης αξίας, όσο και αν ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δούλεψε σα σκυλί όλο αυτόν τον καιρό…Το αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαιώνει.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έγινε το υπερόπλο που μπορούσε, το τρικ του Σκουρτόπουλου με το ψηλό σχήμα δεν εξυπηρέτησε στο ελάχιστο τις επιδιώξεις της οκτάδας και τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου, όπως επίσης το άγχος για τις δυνατότητες της Εθνικής μας σε όλα τα παιχνίδια ήταν αδικαιολόγητο…Δεν μπορεί να είναι στα προημιτελικά η Πολωνία, η Αργεντινή και η Τσεχία, αλλά να απουσιάζουμε εμείς. Ενα μετάλλιο και η πρόκριση στην Ολυμπιάδα του Τόκιο θα ήταν ιδανικός σχεδιασμός.
Και το κυριότερο είναι πως σα συναίσθημα μένει η απόλυτη ξενέρα… για τους εμάς τους φανατικούς υποστηρικτές της Εθνικής. Ηταν γενικά μια σπουδαία ευκαιρία για το ελληνικό μπάσκετ να κάνει ένα πανηγυρικό restart. Την πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων…
