Έχει γίνει πολύς λόγος για την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας. Ανεξαρτήτως των γεγονότων στον αγώνα Κυπέλλου στο «Νίκος Γκάλης», ο Ολυμπιακός αποχώρησε από το πρωτάθλημα, καταγγέλλοντας την παράνομη και παράτυπη σύνθεση της ΚΕΔ. Δεν είναι… τυπικό το ζήτημα, δεν έχει να κάνει με τυπικά προσόντα και συστατικές επιστολές, αλλά με τον άθλιο τρόπο που λειτουργεί ως τώρα η Επιτροπή.
Έχουμε γράψει πολλάκις για τον Κυριάκο Ταβουλαρέα και τον Ανδρέα Παπαδόπουλο, που δεν έχουν καμία θέση στην ΚΕΔ/ΕΟΚ. Τη στιγμή που ψάχνουν και δεν βρίσκουν (γελάστε με την ψυχή σας) ανθρώπους με γνώση, εμπειρία και τα τυπικά προσόντα για να τη στελεχώσουν, υπάρχει ένας εκ των κορυφαίων του χώρου, ο οποίος είναι «κομμένος».
Ο λόγος για τον Κώστα Ρήγα, ο οποίος μετέδιδε τις γνώσεις του στην τουρκική ομοσπονδία, η οποία τον αξιοποίησε. Εσχάτως βρέθηκε στην Κίνα, καθώς είναι μέλος της παγκόσμιας τεχνικής επιτροπής της ΦΙΜΠΑ! Είναι εκ των κορυφαίων καθηγητών διαιτησίας κι αυτό αναγνωρίζεται από τη διεθνή ομοσπονδία.
Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, «φωνές» καθοδηγούμενες από τον κ. Βασιλακόπουλο, βάλουν εναντίον του, στρέφοντας ουσιαστικά και τη ΦΙΜΠΑ απέναντι στην Εθνική ομάδα. Γιατί αν νομίζετε ότι η Ελλάδα είναι νησί κι ό,τι γίνεται δεν έχει αντανάκλαση, θυμηθείτε την κάθοδο του κ. Βασιλακόπουλου στην Κρήτη και τις διαμαρτυρίες προς τη διαιτησία και μετά θυμηθείτε τι επακολούθησε. Ό,τι θα συμβεί και τώρα, καθώς η διεθνής ομοσπονδία δεν ανέχεται προσβλητικές συμπεριφορές.
Αλλά ας μείνουμε στην αρχική μας σκέψη. Αν δεν κάνει ο Ρήγας, αν δεν κάνει ο Βορεάδης, αν δεν κάνει ο Πηλοΐδης, αν δεν κάνει ο Γκόντας και άλλοι, ας μας εξηγήσει κάποιος πώς είναι δυνατόν να κάνει ο Ταβουλαρέας, ο οποίος ήταν ένας μετριότατος διαιτητής, που κυρίως εκμεταλλεύτηκε την όποια σχέση είχε με τον Αντώνη Σαμαρά, λόγω πολιτικής ταύτισης απόψεων. Ας μας εξηγήσει κάποιος πώς ένας διαιτητής Α2 κατηγορίας, όπως ο Πατρινός Παπαδόπουλος, έχει θέση στην ΚΕΔ.
Είναι πρόδηλο ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θέλει να είναι το νούμερο 1. Για να το πετύχει αυτό, φροντίζει να αφήνει μακριά από το ελληνικό μπάσκετ τα «ιερά τέρατα». Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Κώστας Ρήγας, Λάζαρος Βορεάδης, Θοδωρής Παπαλουκάς (θα γράψουμε γι’ αυτόν σε λίγο καιρό), είναι προσωπικότητες που δεν θέλει να ακούει. Γιατί; Μα γιατί σε όλες τις συγκρίσεις χάνει.
Ακόμα κι αν δεχθεί κάποιος ότι η διαδρομή Βασιλακόπουλου τον αναγάγει σε έναν εκ των ανθρώπων με ισχυρή προσωπικότητα και σπουδαίο βιογραφικό, μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για έναν (έστω έναν) εκ των συνεργατών του; Υπάρχει άλλος ένας που να τον σέβονται οι Ευρωπαίοι; Υπάρχει έστω ένας που να είναι αναγνωρίσιμος; Αυτό, όμως, είναι το διαβατήριο τους. Δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί του, άρα μοιάζει ογκόλιθος μπροστά στους «νάνους».
