Την ώρα που όλος ο μπασκετόκοσμος ψάχνει να βρει αν και πώς παίζεται μπάσκετ στο Μάλι, την ώρα που συνεχίζεται το… μαστίγωμα των νεαρών που απέτυχαν να φέρουν το χρυσό μετάλλιο (είχε επενδύσει τόσα η ΕΟΚ, γι’ αυτό κι ανέλαβε τη διοργάνωση), την ώρα που αναμένονται κι άλλες δύσκολες καταστάσεις από τις υπόλοιπες «μικρές» Εθνικές, όλοι στρέφουν το βλέμμα στην Εθνική Ελλάδας.
Η «επίσημη αγαπημένη» έχει όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά για να γράψει ιστορία, για να ανεβεί σε ένα από τα τρία σκαλιά του βάθρου, να επιστρέψει από την Κίνα με ένα παγκόσμιο μετάλλιο. Και πώς μπορεί να σκεφτεί κανείς κάτι διαφορετικό, από τη στιγμή που (συν)υπάρχουν στη 12άδα ο MVP του ΝΒΑ (Γιάννης Αντετοκούνμπο), οι δύο από τους πέντε κορυφαίους Ευρωπαίους περιφερειακούς (Νικ Καλάθης και Κώστας Σλούκας) κι ένα από τα πέντε καλύτερα «τεσσάρια» της ηπείρου (Γιώργος Πρίντεζης). Δίχως να υποτιμώ τους υπόλοιπους, που για την οικονομία του χώρου δεν αναφέρω.
Βεβαίως, η επιλογή της ΕΟΚ να δώσει αυτή την ομάδα σε έναν προπονητή με περιορισμένες παραστάσεις υψηλού επιπέδου είναι συζητήσιμη. Από τη στιγμή που οι επιτελείς κρίνουν ότι ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έχει την επάρκεια, εμείς θα συμφωνήσουμε κι όλοι μαζί πάμε για το μετάλλιο. Γιατί, αν όχι τώρα, πότε;
Η Εθνική έχει τις δυνατότητες κι αυτό το γνωρίζουν άπαντες στην Ομοσπονδία, που κρατούν χαμηλούς τόνους, θέλοντας στην πορεία να υπερτονίσουν την επιτυχία. Μια επιτυχία που θα τονώσει το άθλημα στη χώρα, γιατί -κακά τα ψέματα- αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της καμπύλης του διαγράμματος.
Λες κι είναι… συνωμοσία του σύμπαντος, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν θα αγωνίζεται στην Α1, να έρχεται ο ηλεκτρονικός πίνακας από το ΝΒΑ, να δημιουργείται μια ομάδα υψηλών προσδοκιών, με την απόκτηση του Πολ, αλλά και τις μεταγραφές των Πάντερ – Κόνιαρη. Μόνο που αυτούς θα τους βλέπουμε ΜΟΝΟ στην Ευρωλίγκα!
Βεβαίως, θα επιμείνω ότι από τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα παίρνει τους παικταράδες από το πιο πάνω ράφι (Χίγκινς, Μίροτιτς, κτλ.), η Φενέρμπαχτσε πάει με δίδυμο ΝτεΚολό και Σλούκα, η ΤΣΣΚΑ είναι πάντα ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ είναι «τούμπανο», η Εφές δεν πρόκειται να κάνει πίσω, η προσδοκία συμμετοχής στο φάιναλ φορ μοιάζει με… ουτοπία.
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος, που η επικείμενη διάκριση της Εθνικής, θα τονώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το μπάσκετ. Κι εδώ κανονικά έπρεπε να αναφερθώ -όπως έχουν κάνει πολλοί άλλοι- στην επιτυχία της Εθνική Κωφών στο παγκόσμιο γυναικών και στην κατάκτηση της κορυφής. Θα ήταν απρέπεια. Όχι σαν αυτή της κρατικής τηλεόρασης, που δεν έδειξε τον τελικό, αλλά απρέπεια.
Το να προσεγγίζεις τα κορίτσια για πρώτη φορά, μετά την κατάκτηση του τίτλου, είναι σαν να πηγαίνεις χαράματα (όπως ο Πλεύρης) στα Εξάρχεια, να ψιθυρίζεις, κοιτώντας τρομαγμένος πίσω σου μην φας κανένα γιαούρτι και να λες ότι εσύ θα καθαρίσεις το Άβατο. Χίλια μπράβο στα κορίτσια και κρίμα που ό,τι πετυχαίνουν δεν έχει τύχει της υποστήριξής μας. Ούτε κατ’ ελάχιστο…
