Πολύς κόσμος ανακάλυψε τον Προμηθέα, όταν η ομάδα της Πάτρας έβγαλε εκτός τροχιάς την ΑΕΚ και πέρασε στον τελικό του πρωταθλήματος. Σε συνδυασμό με την απόφαση του Βαγγέλη Λιόλιου να μετακομίσει η ομάδα στο Eurocup, έχοντας στρατηγικό στόχο τη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα, είδαν μια νέα… πρόταση. Και κάπου εκεί «ανακάλυψαν» ότι η νεόκοπη ομάδα έχει διαμορφώσει κι εξαιρετικά γήπεδα… υποδομών.
Τη στιγμή που «κύκλοι» της Ομοσπονδίας διαλαλούσαν δεξιά κι αριστερά ότι οι Πατρινοί δεν κάνουν τίποτα στις ακαδημίες, ότι πέντε χρόνια τώρα δεν έχουν βγάλει έναν παίκτη, ήρθε το Πανελλήνιο Παίδων να αναδείξει ένα (μόνο) μέρος της δουλειάς που γίνεται. Ο Προμηθέας ήταν δύο κλάσεις (τουλάχιστον) πάνω απ’ όλους κι αν δει κανείς το σκορ των πρώτων ημιχρόνων -μετά χαλάρωναν λίγο- θα διαπιστώσει πως τα παιδιά της Πάτρας σκόρπισαν… τρόμο.
Δεν θυμάμαι άλλη φορά ομάδα της… περιφέρειας, να ρίχνει 30άρες σε ομάδες των δύο μεγάλων κέντρων (Αθήνα – Θεσσαλονίκη) και στο τελευταίο δεκάλεπτο να παίζει με τη… δεύτερη ομάδα! Βεβαίως, σημασία έχει πώς αυτά τα παιδιά θα βρουν τον δρόμο τους και θα διαγράψουν τη δική τους μπασκετική πορεία, όμως φαίνεται πως αυτά τα πέντε χρόνια κάτι καλό γίνεται στην πρωτεύουσα της Αχαΐας.
Αν πάλι δεν κάνω λάθος, από αυτά τα παιδιά έχει επιλεγεί ένα (1) στους 42 της προεθνικής, αλλά σιγά που θα πάρουμε παίκτες από ομάδα, η οποία δεν αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλωστε, όταν παίκτες σαν τον Διαμαντίδη, τον Χατζηβρέττα κι άλλους, δεν έπαιξαν σε καμία μικρή Εθνική, το ζήτημα της επιλογής και των εκλεκτόρων ξεκινά από πολύ μακριά και πηγαίνει πολύ μακριά.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο Προμηθέας, με την εξαιρετική και διαρκώς ανοδική πορεία της πρώτης ομάδας, με τις υλικοτεχνικές υποδομές (γήπεδα) που δημιουργεί, με το ενδιαφέρον του για το μπάσκετ συνολικά (στην Πάτρα αναβίωσε το All Star Game, πάνω που πηγαίναμε να το ξεχάσουμε), με τη δουλειά στις υποδομές, αποτελεί -ίσως- τη μοναδική σταθερή σοβαρή νέα πρόταση στο μπάσκετ.
Άλλες στιγμές αυτό θα είχε την αξία του. Σήμερα, που το εθνικό μας άθλημα πιάνει πάτο, αυτή η πρόταση πρέπει να απασχολήσει όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά. Πρόδηλο είναι πως υπάρχουν κενά, πως υπάρχουν πράγματα που μπορεί να γίνουν καλύτερα, αλλά -διάολε- το ζήτημα είναι να υπάρχει πρόταση και να μην κρατάμε με το ζόρι «ζωντανές» ομάδες, οι οποίες δεν έχουν στηρίγματα, δεν έχουν προοπτική, δεν έχουν μέλλον.
Αν συνυπολογίσουμε ότι ο Βαγγέλης Λιόλιος μοιάζει με… μοναχικό καβαλάρη, ότι εμπιστεύεται λίγους «δικούς του» ανθρώπους, ότι δεν πηγαίνει με το ρεύμα αλλά είναι αντισυμβατικός σχεδόν σε όλες τις επιλογές, η πρόταση έχει κι άλλα στοιχεία προς διερεύνηση. Απορρίπτει τη λογική της δουλοπρέπειας, της ένταξης στην αυλή, της συμφωνίας σε παίκτες και προπονητές που έρχονται από τα… κεντρικά, της αποδοχής άνευ όρων της υπεροχής του «μεγάλου». Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το μπάσκετ κι ο Προμηθέας το δείχνει στην πράξη…
