Πανηγυρτζήδες μια ζωή, «κωλοέλληνες» που είχε γράψει ο Διονύσης Σαββόπουλος, έχουμε πάντα τον τρόπο να κάνουμε το άσπρο μαύρο, να μοιραζόμαστε τάχα μου κοινά οράματα και συγκινήσεις, με ανθρώπους που δεν θα θέλαμε στο σαλόνι μας, που αν μπορούσαμε θα τους κλείναμε την πόρτα στα μούτρα, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να γίνουμε κομμάτι της δικής τους επιτυχίας και να… συμμετέχουμε στη χαρά τους, μπας και κλέψουμε λίγη δημοσιότητα.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ. Ο πρώτος Έλληνας που πετυχαίνει αυτή τη διάκριση. Αυτός για τον οποίο είχε ειπωθεί «δεν θα βάλω τη Χρυσή Αυγή από το παράθυρο στη Βουλή», όταν ζητήθηκε από -τότε- κυβερνητικό στέλεχος να δοθεί ελληνικό διαβατήριο. Αυτός, του οποίου το όνομα Έλληνας πολιτικός δυσκολεύεται να προφέρει. Αυτός, του οποίου η ελληνικότητα αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται από τους πατριδοκάπηλους.
Αυτός που πήγε με κουστούμι, στο οποίο είχε ραμμένο τον Παρθενώνα, αυτός που σε κάθε ευκαιρία τονίζει την ελληνικότητά του και συγκινεί τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο κι ενώνοντας την ομογένεια. Αυτός που αρνήθηκε να υπογράψει στην ελληνική σημαία από σεβασμό, αυτός που είναι πιο Έλληνας από εμάς, αν και δεν υπάρχει ελληνόμετρο παρά μόνο στα μυαλά αρρωστημένων εθνικιστών Ελληναράδων.
Βεβαίως, τώρα που είναι MVP όλοι νιώθουν περήφανοι, όλοι στέλνουν μηνύματα. Ξέχασαν ότι τον έλεγαν «προδότη» όταν το 2017 αρνήθηκε τη συμμετοχή στην Εθνική, θέλοντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό που αντιμετώπιζε, αλλά κυρίως να προετοιμαστεί για να φτάσει δύο χρόνια μετά στην κορυφή του κόσμου. Τώρα, όλοι χαίρονται που το ελληνικό μπάσκετ ανέδειξε τέτοιον παικταρά.
Το ελληνικό μπάσκετ, πλην εξαιρέσεων που απλά τόνιζαν τον κανόνα, του είχε γυρίσει την πλάτη. Θα το ξαναγράψω: Έκραζαν οι «ειδικοί» τον Αργύρη Πεδουλάκη, γιατί σε ένα All Star Game τον έβαλε (μαζί με τον Θανάση) να παίξουν, παρότι δεν είχαν ψηφιστεί, αφού δεν ανήκαν σε ομάδα της Α1 κατηγορίας. «Πρόκειται για ευτελισμό του θεσμού» είχαν πει με δικά τους λόγια. Τώρα γράφουν συγχαρητήριες επιστολές και πανηγυρίζουν, συμμετέχοντας στου… παιδιού μας τη γιορτή.
Ο, εκ των φιλοσόφων του μπάσκετ, Μίλτος Λαζαρίδης είχε γράψει κάποια στιγμή: «Όλοι μας, οι λαθρεπιβάτες στο όνειρο του Γιάννη, που διαπρέπει και μας γεμίζει με υπερηφάνεια, συνειδητοποιούμε με θλίψη ότι δεν μας αξίζει. Είναι σαν να πετάς διαμάντι στο βούρκο».
Συνυπογράφω, με την υποσημείωση: Για πάρτη σου μάγκα, εσύ κατάφερες ό,τι έχεις καταφέρει και 5-10 άνθρωποι, οι οποίοι σε πίστεψαν όταν το χρειαζόσουν. Σήμερα δεν έχεις ανάγκη κανέναν από εμάς, απόλαυσε το όνειρο που ζεις και μην ασχολείσαι. Δεν μας αξίζεις…
