Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ατελείωτη παρωδία. Θα ήταν αφελής όποιος επιχειρούσε να μεταφέρει τις ευθύνες σε μια… πλάτη. Μακάρι να ήταν ένας παράγοντας, (όποιος και αν ήταν αυτός), ο προβληματικός, γιατί τότε θα ήταν εύκολη η επίλυση του προβλήματος.
Εξίσου αφελής θα είναι όποιος τσουβαλιάσει άκριτα όλους τους παράγοντες. Προφανώς και υπάρχει διαβάθμιση ευθύνης.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει προδοθεί από τους παράγοντές του. Οι διοικητικοί του ηγέτες – πολιτειακοί και μη – αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Το ίδιο και οι ηγέτες των δύο αιωνίων αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι των μικρομεσαίων και μικρών ομάδων. Αν και στη χώρα μας οι… καμήλες δεν είναι το πιο συνηθισμένο ζώο, εν τούτοις εμείς κοιτάμε μόνο την καμπούρα μας, δίχως ικανότητα σύγκρισης καταστάσεων.
Παρότι δεν είμαι από αυτούς που παρακολουθούν φανατικά το NBA, είμαι βέβαιος πως θα συμφωνήσετε ότι το εκεί διακύβευμα των πλέι οφ είναι απείρως μεγαλύτερο. Τα χρήματα που δαπανιούνται εδώ κι εκεί δεν συγκρίνονται. Τα εκεί παιχνίδια, έχουν περισσότερες και πολύ πιο σκληρές επαφές, τα κορμιά των παικτών είναι τεράστια σε σχέση με τα δικά μας, είναι πιο δύσκολο να διαιτητεύσεις αγώνα που γίνεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Υπάρχουν σφυρίγματα που αν δίνονταν σε δικό μας αγώνα θα είχε επέμβει η… πολιτοφυλακή. Είδατε να ανοίγει μύτη στο NBA; Είδατε να διαλύεται το σύμπαν; Είδατε να ξεφτιλίζεται το άθλημα; Οι άνθρωποι έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται και τον θυμό, και την ήττα, και την κακή σεζόν, και όλα όσα εδώ δημιουργούν τοξικό περιβάλλον. Και δεν είναι δα πιο έξυπνοι από εμάς. Απλά συμφωνούν ότι υπάρχουν αρχές και αυτές οι αρχές πρέπει να τηρούνται.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία, που μπορούν και κάνουν διοργανώσεις με οπαδούς των δύο ομάδων, το ίδιο συμβαίνει στα Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αν θεωρείτε ότι η εξαίρεση στον κανόνα μας κάνει εξαίρετους τότε ΄πρέπει να συμφωνήσετε ότι έχουμε το πρωτάθλημα που μας αξίζει.
Αντί επιλόγου: Στο περιθώριο όλης αυτής της χαζομάρας ένα παιδί δεν πήγε δύο ημέρες στο σχολείο, υπό τον φόβο ότι κάποιος άφρονας θα το στοχοποιήσει. Αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ. Είναι η αποθέωση της αθλιότητας μας.
