Από το πρώτο του παιχνίδι με την «ερυθρόλευκη» φανέλα, ήμουν εξ αυτών που τον εκτίμησαν ιδιαίτερα. Ο Ουέμπερ μου έκανε «κλικ», γιατί συνδύαζε πολλά θετικά στοιχεία. Καλός αμυντικός, εξαιρετικά γρήγορος, πεισματάρης, με… άγνοια κινδύνου, αποφασισμένος να βουτήξει στο παρκέ για μια κατοχή, να τα βάλει με σωματικά υπέρτερους για ένα ντράιβ. Πάει μονόπαντα, αλλά σταματιέται δύσκολα. Δεν έχει… σουτάρα, αλλά βάζει πόντους, παίρνει ριμπάουντ, μοιράζει ασίστ, πιέζει στην μπάλα στο πίσω μέρος του γηπέδου.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, το πάθος, τα πιασάρικα τιτιβίσματα, εύκολα φτιάχνουμε το πορτραίτο ενός παίκτη, ο οποίος θα μπορούσε να γίνει ηγέτης, ή έστω να γίνει σημείο αναφοράς (δεν είναι και λίγο) για τον Ολυμπιακό. Κι όμως, ο Μπριάντε Ουέμπερ «κατόρθωσε» να γίνει… αποδιοπομπαίος τράγος.
Σε μια σεζόν, ίσως την πιο παράξενη της τελευταίας 30ετίας, που οι «κόκκινοι» αναζητούν κάτι για να πιαστούν, ο Αμερικανός μπορούσε να γίνει αυτό που θα… κρατούσαν, από μια χαμένη (;) χρονιά. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε αύριο, αλλά για την οικονομία της… συζήτησης, ο Ουέμπερ μπορούσε να είναι το… καλό μέσα σε μια καταστροφική σεζόν.
Όσα έχτισε στις τέσσερις γραμμές, με ιδρώτα, τα γκρέμισε εκτός γηπέδου. Γιατί άλλο το πάθος για το μπάσκετ κι άλλο τα πάθη. Το ένα είναι βέλος στη φαρέτρα, το άλλο είναι ανασταλτικός παράγοντας. Κι αλήθεια, πόσο κρίμα είναι για έναν αθλητή, να έχει το ταλέντο, να έχει και την… τρέλα για να κάνει το κάτι παραπάνω και να μην έχει το μυαλό να αυτοσυγκρατηθεί και να αποφύγει τα… νυχτοπερπατήματα;
Αν έμενε στον Ολυμπιακό κι έκανε μια καλή σεζόν, κάτι που φαίνονταν να είναι στο χέρι του, σε 1-2 χρόνια θα ήταν στη λίστα των παικτών του ενός εκατομμυρίου και βάλε. Είναι εύκολο να βρει κανείς παραδείγματα, με παίκτες που ήρθαν στο λιμάνι δίχως… όνομα κι έγιναν σούπερ σταρ στο ευρωπαϊκό στερέωμα, με πρώτο και καλύτερο τον Κάιλ Χάινς.
Παιδιά που είναι σε μικρή ηλικία και θέλουν να… κοπιάρουν παίκτες, έχουν πολλά να πάρουν από το παιχνίδι του Ουέμπερ. Δεν είναι σούπερ σταρ, αλλά είναι από τους παίκτες που παίζουν διαρκώς στα… κόκκινα (όχι της φανέλας). Αυτό, για κάποιον που δεν είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του, ίσως είναι… δρόμος. Κάτι που λείπει από το παιχνίδι, το ισοφαρίζεις με ενέργεια, με πάθος, με αυταπάρνηση. Θα το ονομάζαμε «Case Study», ή -αν προτιμάτε στα ελληνικά- περίπτωση που αξίζει να μελετήσει κανείς.
Ακόμα σημαντικότερο να αντιληφθεί, κάθε νέο παιδί που θέλει να παίξει μπάσκετ, ότι δεν φτάνει ούτε το ταλέντο, ούτε η προσπάθεια στο γήπεδο, αν δεν συνδυάζονται με σοβαρότητα, με σωστή εξωγηπεδική ζωή, με χαρακτήρα, με όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα ενός αθλητή. Γιατί αν μπορείς να βάλεις την μπάλα στο καλάθι, μπορεί να γίνεις μπασκετμπολίστας. Αν δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή (με αρκετές στερήσεις) ενός μπασκετμπολίστα, δεν μπορείς να γίνεις αθλητής.
