Για τους περισσότερους από τους νυν συν-πλην 40, οι αναμνήσεις του ΝΒΑ του 80-90 και των όσων γίνονταν με Γκάλη-Γιαννάκη στη γενιά του 1987 αποτελούν τρόπο μύησης στο μπάσκετ που αν δεν το εχεις ζήσει δεν μπορείς να ξέρεις…
Κάποιοι, όπως η αφεντιά μας,έμελλε να υπηρετούν και την αθλητική δημοσιογραφία μέσω του μπάσκετ σαν χόμπι-επάγγελμα. Μεγάλη υπόθεση να κάνεις τη δουλειά σου χόμπι και το αντίθετο. Είναι ευλογία, ειδικα σε χαλεπούς καιρούς για όλους επαγγελματίες στην Ελλάδα μας. Με την ανάλογη υπομονή, βέβαια, και εργατικότητα…
Τα ξημερώματα της Μεγάλης Τεταρτης ένας παιδικός φίλος μου έλεγε για το παιχνίδι του Πόρτλαντ με την Οκλαχόμα και για το γεγονός πως ο Λίλαρντ θα τελειώσει τη σειρά. “Δε βαριέσαι του λέω…”. Εχουν προηγηθεί άπειρες κόντρες μας στο NBA JAM τα χρόνιας της αθωότητας…Το πρωί ξυπνώντας, πρώτο post σε όλες τις μπασκετικές σελίδες που σέβονται τον εαυτό τους και είναι συνδεδεμένες με το Instagram, βλέπω τον Λίλαρντ να τριπλάρει λιγο πιο πέρα από τη σέντρα και να εκτελεί τους Θάντερ…
Δεν μπορείς να παρά να το δεις και να το ξαναδείς…50 πόντους, αλλά αυτό το θράσος και η σιγουριά που βγάζει στο σουτ είναι όλη η πεμπτουσία του μπάσκετ…Η εικόνα του στο τέλος δείχνει πως πάντα οι σκόρερ-ηγέτες θα είναι η ουσία στο άθλημα, ενώ όσα τριπλ-νταμπλ και να κάνει ο υπερπαίκτης Ουέστμπρουκ, χαίρι δε θα δει…
Και αυτόματα σου έρχεται η φράση στο μυαλό…Damian Lilard, I love this game…
