Ίσως να είναι ανάδρομος ο Ερμής, ίσως να φταίει που ο Ταύρος έχει τον Ουρανό από πάνω του (αυτά τα λέει η γυναίκα μου, εγώ δεν έχω ιδέα από ζώδια κι όταν επιχείρησα να ρωτήσω «λογικό δεν είναι να έχει τον ουρανό από πάνω του;», απάντησε με ένα απαξιωτικό «άσχετε» και τέλειωσε η συζήτηση), ίσως να είναι… σύμπτωση.
Επειδή είμαι πολύ μεγάλος για να πιστεύω σε συμπτώσεις και αυτά τα περί συνωμοσίας του σύμπαντος ούτε καν μπαίνω στον κόπο να τα διαβάσω, παραθέτω τα δεδομένα, έτσι όπως στο δικό μου μυαλό μπήκαν σε μια σειρά και καθένας από εσάς βγάζει τα δικά του αυθαίρετα (όπως και το δικό μου) συμπεράσματα.
Από τον ατελή ημιτελικό των «αιωνίων» και δώθε έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τη διαιτησία. Η παράνομη και παράτυπη ΚΕΔ βρίσκεται στον τοίχο, καθώς αρχίζει και λειτουργεί αθροιστικά η ενόχληση των σωματείων. Δυστυχώς, αναφέρομαι μόνο στην Α1, γιατί οι υπόλοιποι ζουν στο σκοτάδι κι είναι έρμαια των διαθέσεων κάποιων επιτήδειων.
Οι φωνές του Θεοδώρου, η τιμωρία δύο διαιτητών, η συζήτηση στον ΕΣΑΚΕ, είναι γεγονότα (τυχαία ή μη), που έπονται της απόφασης του Ολυμπιακού να αποχωρήσει. Κι αίφνης, άνοιξαν οι ουρανοί (φαντάζομαι κι αυτός που έχουν πάνω από το κεφάλι τους οι ταύροι). «Διπλό» την περασμένη εβδομάδα ο Κολοσσός στη Θεσσαλονίκη, ακολούθως πέρασε ο Ήφαιστος από τον συντοπίτη του Άρη, τον ΠΑΟΚ. Ο Πανιώνιος πέρασε από το Ρέθυμνο, η Κύμη έφτασε την ΑΕΚ σε οριακό σημείο, το Λαύριο πήρε στη Ρόδο ότι έχασε την προηγούμενη αγωνιστική κόντρα στον Ολυμπιακό.
Ωραία πράγματα. Μήπως έχει κανείς την ευγενή καλοσύνη να μου θυμίσει ανάλογα αποτελέσματα σε άλλες αγωνιστικές; Τόσα πολλά, τόσο κοντά και τόσο κλειστά ματς; Πώς το λέγαμε μικροί; «Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις».
Ή ξαφνικά οι ομάδες έχασαν τη μεταξύ τους απόσταση, ή κάποιοι -φοβούμενοι ότι κάθε λάθος τους «βγάζει μάτι»- άφησαν το παιχνίδι να παιχτεί. Γιατί ποσώς με ενδιαφέρει ποιος κερδίζει, θα ήθελα (για το καλό όλων μας), να μπορεί το Λαύριο να νικήσει τον Ολυμπιακό, η Κύμη την ΑΕΚ, ο Κολοσσός τον Παναθηναϊκό και πάει λέγοντας. Αν -φυσικά- έστω και σε διάρκεια 40 λεπτών είναι καλύτεροι.
Αν ξεκινούσε κανείς τη συλλογή αποτελεσμάτων, όπου οι «μικροί» εμποδίστηκαν να νικήσουν τους «μεγάλους», θα έτρωγε περισσότερες ώρες απ’ όσες χρειάστηκα για να τελειώσω τους δύο κύκλους του La Casa de Papel (έφαγα κόλλημα, γιατί να το κρύψω).
Γίναμε αίφνης… Ευρώπη; Μετατρέψαμε τη μιζέρια μας σε αθλητικό πλούτο σκέψης; Όχι, απλά βλέπουμε το τρέιλερ της επόμενης μέρας. Αν διαλυθούν τα στεγανά, αν σταματήσει ο έλεγχος των διαιτητών, αν δεν υπάρχει κατεύθυνση, τότε το πρωτάθλημά μας θα είναι πολύ καλύτερο, άρα θα έχει πιο όμορφο θέαμα, συνεπώς θα προσελκύσει περισσότερο κόσμο, που θα φέρει πιο πολλούς χορηγούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιτρέψουν στις ομάδες να πάρουν καλύτερους παίκτες, που θα φέρουν περισσότερο κόσμο στα γήπεδα, γιατί το θέαμα θα είναι καλύτερο κι ο κύκλος είναι αέναος.
Αλήθεια, υπάρχει έστω ένας που δεν θέλει να δει την εικόνα που περιέγραψα; Υπάρχει ένας που πιστεύει ότι έναν μήνα πριν είχαμε τέτοια αποτελέσματα; Το (αυθαίρετο) συμπέρασμα είναι πως ο θόρυβος έχει βοηθήσει το πρωτάθλημά μας. Αν το καταλάβει ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, αν το αντιληφθεί ο Γιώργος Βασιλειάδης, θα συμβεί αυτό που ζούμε τις τελευταίες 48 ώρες:
Υπέροχο μπάσκετ κι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος στο σπίτι του. Το ένα είναι αναγκαία συνθήκη για να συμβεί το άλλο.
