Να το παρατήσει δεν… επιτρέπεται (άρα δεν μπορεί). Να το κυνηγήσει δεν μπορεί. Μοιραία θα συνεχίσει τη διαδρομή και την προσπάθεια, μετενσαρκώνοντας έναν… σκύλο, ο οποίος κυνηγά να πιάσει το λουκάνικο που έχει μπροστά του, αλλά που ποτέ δεν μπορεί να φτάσει. Κι είναι αλήθεια πως ακόμα και του έτους 2010 συμπεριλαμβανομένου, δεν θυμάμαι άλλη τόσο άχαρη σεζόν για τους «πράσινους».
Εντάξει, δεν πιστεύαμε σε θαύματα. Ο Παναθηναϊκός της μόλις μιας εκτός έδρας νίκης, δεν μπορούσε να ζητήσει πολλά από την αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε, που όταν χάνει δημιουργεί μπασκετική είδηση. Η διαφορά χαώδης, ίσως μεγαλύτερη από αυτή που κατέγραψε το τελικό σκορ. Ενοχλητικό το ότι μέσα σε πέντε λεπτά οι «πράσινοι»… σκόρπισαν, πνίγηκαν στον Βόσπορο, και το 25-24 έγινε 48-29. Στα τελευταία δύο λεπτά καταγράφηκε επιμέρους σκορ 12-1, 10 λάθη από τα οποία τα 8 στη δεύτερη περίοδο κι αντίο ζωή.
Αδιάφορο (βάλε μου να σου βάλω) το ματς στην τρίτη περίοδο, προσωπικό σόου για τον Γκριν η τέταρτη κι ο Κιλπάτρικ διέσωσε κάτι από τη χαμένη τιμή μιας ομάδας που έχει στο DNA της να παλεύει ως το τέλος, αλλά ούτε στην Κωνσταντινούπολη το έδειξε. Γιατί;
Η χημεία είναι δεδομένα κακή, η άμυνα μοιάζει άγνωστη λέξη, όταν μπαίνουν αμυντικοί (σαν τον Αντετοκούνμπο) τα σουτ -ακόμα και οι βολές- είναι μια περιπέτεια κι αυτά κλαμπ του βάθους και του επιπέδου της Φενέρμπαχτσε δεν τα συγχωρούν. Μεταξύ των πολλών κακών που έπονται μιας ήττες, η οποία βυθίζει ακόμα πιο χαμηλά το «τριφύλλι», σημειώνουμε τα δύο που μας… ανησυχούν περισσότερο:
Απόντος του Βέσελι οι Τούρκοι είχαν μια… χαραμάδα στη ρακέτα. Δεν «σημάδεψαν» ποτέ οι παίκτες του Πιτίνο. Αυτό ήταν το κυρίαρχο γνώρισμα του Παναθηναϊκού προ… Πασκουάλ: Σημάδευε και τιμωρούσε τα κενά. Τώρα έγιναν όλοι… σουτέρηδες, πάνε στην εύκολη λύση, στο ένστικτο, αντί να γυρίσουν με υπομονή την μπάλα. Ενδεχομένως το αποτέλεσμα θα ήταν ανάλογο, η διαδικασία θα ήταν διαφορετική.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Άλλος ένα μυϊκός τραυματισμός, μετά από αυτόν του Λάνγκφορντ και σε συνδυασμό με τις αιχμές Πιτίνο για τη φυσική κατάσταση της ομάδας, μοιάζει με… καμπανάκι κινδύνου. Γιατί με τους αγωνιστικούς ρυθμούς που κινούνται οι ομάδες αυτού του επιπέδου, όχι χρόνος για προετοιμασία δεν υπάρχει, αλλά ούτε καν για αξιοπρεπείς προπονήσεις.
Όπως και να ‘χει οι «πράσινοι» είναι υποχρεωμένοι να το παλέψουν κι άλλο. Δίχως ουσιαστικές ελπίδες (ακόμα κι η είσοδος στην 8άδα δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό), αλλά πρέπει. Μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων…
