Είχα την τύχη (για πολλούς λόγους τύχη) να είμαι στο Αλεξάνδρειο το Σαββατοκύριακο και να παρακολουθήσω από κοντά τις προσπάθειες των αθλητών μπάσκετ με αμαξίδιο, που έφτασαν στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου. Για την ιστορία, σ’ ένα τουρνουά που δεν υπάρχουν ηττημένοι, νικητής αναδείχθηκε ο Άτλας, αλλά αυτό -στην παρούσα φάση- έχει μηδαμινή σημασία.
Σαφέστατα οι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες, αυτοί που καθημερινά δίνουν μαθήματα ζωής κι αξιοπρέπειας, αλλά σήμερα δεν θα γράψω γι’ αυτούς (θαρρώ με την άδειά τους). Την απονομή στον Κυπελλούχο έκανε -μαζί με τον πρόεδρο της ΟΣΕΚΑ, Χρήστο Καλούδη- ο Νίκος Γκάλης. Ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας (ου μην κι αθλητής) όλων των εποχών, ήταν εκεί.
Φωτογραφήθηκε με όποιον του ζήτησε (κι ήταν πολλοί αυτοί), υπέγραψε αυτόγραφα, χαιρέτησε έναν προς έναν όλους τους αθλητές, έκανε συγκλονιστικές δηλώσεις. Κι ήταν τα παιδιά -παιδιά που δεν τον πρόλαβαν να παίζει- εκείνα που τον πολιόρκησαν για ένα αυτόγραφο, που ξετρελάθηκαν βγαίνοντας μια φωτογραφία μαζί του.
Όση ώρα (κι ήταν πολύ ώρα) φρόντιζε να είναι ταυτόχρονα διακριτικός, αλλά συνάμα συνεπής ως προς τις… υποχρεώσεις, που απορρέουν από την ίδια την έκταση που έχει η προσωπικότητά του, στο μυαλό μου έρχονταν οι εικόνες του από τον καιρό που μεσουρανούσε στα παρκέ.
Δεν θέλησε να… κλέψει ούτε ένα χιλιοστό από την προβολή των πρωταγωνιστών της βραδιάς, αλλά δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Και τα κατάφερε να είναι την ίδια στιγμή ο άνθρωπος της βραδιάς, αλλά και να αφήσει τον απαιτούμενο χώρο και να δείξει προς την πλευρά των αθλητών, καθοδηγώντας το κοινό, που τον λατρεύει κι απολαμβάνει κάθε ενέργεια του.
Ο Νίκος Γκάλης είναι ένα τεράστιο, το μεγαλύτερο ΚΕΦΑΛΑΙΟ για τον ελληνικό αθλητισμό. Άλλες χώρες (δεν λέω για την Αμερική, εκεί θα ήταν μοναδικό σημείο αναφοράς) θα είχαν αξιοποιήσει στο έπακρο την ύπαρξή του. Εμείς, οι τυχεροί, κάνουμε λες και δεν υπάρχει, λες και φοβόμαστε ότι θα… καούμε από τη λάμψη του. Πρέπει να είμαστε τρελοί!
Είναι αυτός που έπρεπε να σηματοδοτεί με το πρόσωπό του το ελληνικό μπάσκετ. Το κάνει, γιατί ο κόσμος τον αναγνωρίζει, αλλά ο χώρος δεν κερδίζει όσα θα μπορούσε από την ύπαρξή του, απλά γιατί υπάρχουν κοντόφθαλμοι καιροσκόποι, που αρνούνται να αποδεχθούν το αυτονόητο: Πως Νίκος Γκάλης είναι μόνο ένας. Και ότι αυτός μας έμαθε να αγαπάμε το μπάσκετ… Αυτός άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού.
