Αν θεωρήσουμε πως μια καλή φουρνιά παικτριών, οι οποίες έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στο διεθνές στερέωμα, συνυπήρξε στην Εθνική ομάδα και την οδήγησε σε απανωτές επιτυχίες, σε απόλυτη αναντιστοιχία με το επίπεδο του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα, τότε δεν έχουμε παρά να τις χειροκροτήσουμε, να τις αποθεώσουμε, να υποκλιθούμε. Τα κορίτσια έφτασαν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην ένατη θέση του παγκόσμιου χάρτη κι αυτό δεν διαγράφεται.
Ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε τι αντιπροσωπεύει αυτή η επιτυχία. Είναι όντως αντιπροσωπευτικό το συγκρότημα; Είναι ο καθρέπτης του ελληνικού πρωταθλήματος; Η απάντηση είναι πρόδηλη. Είναι ο καθρέπτης του ενδιαφέροντος της Ομοσπονδίας για τον χώρο; Εξίσου πρόδηλη η απάντηση.
Η ΕΟΚ δεν έχει στις τάξεις της (παρότι υπάρχει ποσόστωση, βάσει κείμενων κοινοτικών διατάξεων) ούτε μία γυναίκα στο Δ.Σ. Η ΕΟΚ δεν έχει ασχοληθεί δευτερόλεπτο με το γυναικείο μπάσκετ, δεν έχει προκαλέσει ούτε ένα φόρουμ, δεν έχει εξασφαλίσει τηλεοπτική προβολή, δεν έχει κάνει το παραμικρό.
Οι παράγοντες των ομάδων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλά τονίζουν τον κανόνα, δεν διεκδικούν, δεν καινοτομούν, δεν πειραματίζονται καν. Όσοι καταφέρνουν να επιβιώσουν, ζουν μηχανικά, βγάζουν αγκομαχώντας τα έξοδα της σεζόν κι αν δεν φέρουν ισολογισμό φεσώνουν τις παίκτριες και τους προπονητές.
Δεν υπάρχουν προπονητές, που να βλέπουν δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης στην Ελλάδα. Ή φεύγουν στο εξωτερικό (Τζώρτζης Δικαιουλάκος), κεφαλαιοποιώντας την επιτυχία τους (δική τους ήταν και πολύ καλά έκαναν), ή εργάζονται σε ανδρικές ομάδες (Κώστας Κεραμιδάς).
Στο γυναικείο μπάσκετ δίνουν τόση σημασία, όση δίνουν οι οδηγοί στο να μην πατήσουν τη διάβαση. Κι αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, δίχως ρετούς και στρογγυλέματα. Ως εκ τούτου η επιτυχία είναι ΔΙΚΗ τους (όχι δική μας, αφού δεν συμμετέχουμε με κανέναν τρόπο) κι εμείς απλά κλέβουμε λάμψη από τη λάμψη τους.
Παράγοντες (κυρίως), Ομοσπονδιακοί, δημοσιογράφοι, παρατρεχάμενοι, όλοι εμείς που δεν πατάμε το πόδι μας σε αγώνα γυναικείου μπάσκετ, όλοι εμείς που στις μεταξύ μας συζητήσεις ξεκινάμε με αφορισμό («δεν υπάρχει γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα»), όλοι εμείς που δεν γνωρίζουμε πόσες ομάδες μετέχουν στην ελληνική Α1, αν υπάρχει Α2, ή ονομάζεται Β’ εθνική, όλοι εμείς που δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο, δεν δικαιούμαστε να συμμετέχουμε στο πριβέ πάρτι των κοριτσιών και του Κώστα Κεραμιδά.
Δική τους η επιτυχία, να τη χαρούν, να την απολαύσουν, τους αξίζει όσο τίποτα. Πήγαν πολύ ψηλότερα από εκεί που τους επιτρέπαμε και παρότι μόλις κάτσει η σκόνη κι εκείνες γνωρίζουν ότι ουδείς θα θυμάται, έγραψαν τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ιστορία, την οποία χορήγησαν ευγενικά στο ελληνικό μπάσκετ.
